Αν όλα είχαν κυλήσει ομαλά, θα εορτάζαμε τους πρώτους μήνες του «Ετους Σαμαράκη» με πολλές εκδηλώσεις στη μνήμη του συγγραφέα, που παραμένει διαχρονικός. «Μέχρι να περάσει η τρέλα που ζούμε, το μόνο που προχωρά από τον σχεδιασμό είναι ορισμένα πολύ καλοφτιαγμένα βίντεο που έχει κάνει το υπουργείο Πολιτισμού. Ανθρωποι των γραμμάτων που διαβάζουν αποσπάσματα από βιβλία του στο ΥouΤube», μου λέει η σύζυγός του, Ελένη Σαμαράκη. «Καμιά φορά σκέπτομαι πόσο επίκαιρα είναι όλα του τα γραπτά, πόσο τον ενδιέφερε η ουσία της ζωής, ο άνθρωπος. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αξία του ήταν να μη σταματά να νοιάζεται για τους άλλους, ιδιαίτερα τους μη προνομιούχους».
Την πετυχαίνω στην Πύλο, τον τόπο καταγωγής της: «Το πατρικό μου είναι ένα σπίτι του 1830 και χρειάζεται ετήσια συντήρηση. Ανήκει σε ένα σύμπλεγμα οικοδομημάτων που συνδέθηκαν με τον Γάλλο στρατηγό Μαιζών. Σε αυτό το σπίτι γεννήθηκα εγώ με τα αδέλφια μου, αλλά η μητέρα μου αποφάσισε να το πουλήσει μετά τον Εμφύλιο για να μην της θυμίζει τον πατέρα μου, τον οποίο σκότωσαν οι αντάρτες. Μετά τον θάνατό της το αγόρασα ξανά, διότι αισθάνθηκα ότι είναι μέρος της ιστορίας της οικογένειάς μας. Τα σπίτια είναι ζωντανοί οργανισμοί που μπορείς να τα αφουγκραστείς να λένε ιστορίες. Του Σαμαράκη του άρεσε να ερχόμαστε, διότι αγαπούσε ιδιαίτερα τους συντοπίτες μου».
Η θέα της θάλασσας από το σπίτι της Πύλου.
Συνεχίζει: «Αισθάνομαι ιδιαίτερη ανακούφιση που με βρήκε εδώ η καραντίνα. Είναι διαφορετικό να βιώνεις τον περιορισμό σε μια μικρή κοινότητα. Εδώ υπάρχει μεγάλη αγάπη και αλληλεγγύη, ο δήμος μαγειρεύει για τους ανθρώπους σε ανάγκη, γίνονται πολλές εθελοντικές δράσεις… Χθες, λ.χ., πήγαμε σε ένα κτήμα στη Γιάλοβα και μαζέψαμε λεμόνια που θα διατεθούν για την προετοιμασία αυτών των δημοτικών γευμάτων. Ολοι εδώ είναι μια γροθιά, δεν αφήνουν κανέναν αφρόντιστο. Είναι ανακουφιστικό να το βλέπεις».
«Τα απογεύματα μπορώ να κάνω μια μικρή κοντινή βόλτα ώς τη θάλασσα, αλλά έχω αρχίσει να ξαναδιαβάζω Καβάφη και Καμύ. Ο Σαμαράκης ήθελε να συναντήσει τον Γάλλο συγγραφέα, διότι τον θαύμαζε πολύ. Είχαν έναν κοινό φίλο που θα το κανόνιζε, αλλά ο Καμύ σκοτώθηκε προτού προλάβουν να ιδωθούν. Ο Αντώνης μου έλεγε πως είχε δει πολλά βιβλία που είχε δωρίσει ο συγγραφέας σε αυτόν τον κοινό φίλο τους. Σε όλες τις αφιερώσεις, ο Καμύ έγραφε “Amusez vous bien”. Το να προσπαθούμε να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα μέσα σε δύσκολες συνθήκες, όπως και το να έχουμε έγνοια για τον διπλανό μας, είναι σωτήριο».