«Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που ζω. Χρειάζομαι μισή ώρα για να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ και δύο ώρες για να πλύνω και να τακτοποιήσω αυτά που ψώνισα. Σαπουνίζω και σκουπίζω από τα λαχανικά και τις πατάτες μία μία μέχρι τα ρολά με τις σακούλες σκουπιδιών», έγραφε μια κοπέλα στο Facebook. Ποταμός τα σχόλια από κάτω, με προτάσεις και συμβουλές και με καημό, μεγάλο καημό. Τι είναι αυτό που μας βρήκε –κατά τη γνώμη μου, το πιο βαθυστόχαστο ερώτημα–, τι θα κάνουμε, πόσο θα κρατήσει και πάει λέγοντας.
Για τον καθένα που επιστρέφει από τα ψώνια υπάρχει και διαφορετική ρουτίνα, τεράστια γκάμα, ανεξάντλητη φαντασία. Αλλος αφήνει τα ψώνια στο μπαλκόνι δύο μέρες προτού τα βάλει μέσα στο σπίτι –ευτυχώς διευκρίνισε ότι δεν κάνει το ίδιο με τα τρόφιμα που χρειάζονται ψύξη–, άλλος τα ψεκάζει με αντισηπτικά, σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε κάποιος «ειδικός» παρουσίαζε τη «χορογραφία» της απολύμανσης στην κουζίνα, χειρουργικές κινήσεις για να γίνουν όλα σωστά και με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια. Πιάνεις με το δεξί χέρι, καθαρίζεις με το αριστερό. Ποτέ δεν αλλάζεις τη σειρά!
Μέσα σε λίγες μέρες μάθαμε να κάνουμε πράγματα που δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί. Αποκτήσαμε νέες συνήθειες εξαιρετικά χρονοβόρες, απαραίτητες όμως για την ψυχολογία μας, για να νιώθουμε ότι τα έχουμε κάνει όλα καλά, όλα σωστά, που ποτέ δεν το νιώθουμε βέβαια, αλλά τέλος πάντων. Εχουμε δείξει, πάντως, μεγάλη προσαρμοστικότητα.
Σκεφτείτε το εξής: Aν στην προ COVID-19 εποχή κάνατε παραγγελία από σούπερ μάρκετ και σας έφερνε τα ψώνια ο υπάλληλος στο σπίτι φορώντας μάσκα, θα νομίζατε ότι κάποιος σας κάνει πλάκα. Τώρα σας πλημμυρίζει ένα αίσθημα ικανοποίησης, νιώθετε πιο σίγουροι για την επιλογή σας. Ο υπάλληλος είναι ο άνθρωπός σας, σας εμπνέει ασφάλεια.
«Ωραία μάθαμε να λειτουργούμε έτσι», διάβαζα σ’ ένα σχόλιο, «ενδεχομένως να συνεχίσουμε να είμαστε προσεκτικοί για αρκετό καιρό, αλλά εμένα μου έχει λείψει το μαζί. Να κάτσουμε σε μια ταβέρνα να μοιραστούμε τους μεζέδες και να τσουγκρίσουμε. Αυτό, θα μπορούμε να το κάνουμε;» Δεν έχω ιδέα, όπως μάλλον και κανείς άλλος, μπροστά στον ανεξερεύνητο πλανήτη COVID-19. Ούτε μπορώ να με φανταστώ να σηκώνω τη μάσκα για να φάω ένα γαυράκι μαρινάτο. Την ίδια στιγμή, όμως, έχω τη βεβαιότητα ότι και γι’ αυτό θα βρούμε τρόπο.