Παραλία πέριξ του Σουνίου, το περασμένο Σάββατο. Τέσσερα κορίτσια, όχι πάνω από 21-22 χρόνων, αφήνουν την ψάθα για βουτιά στη θάλασσα. Μαζί τους παίρνουν ένα φουσκωτό ντόνατ(;) και ένα… κινητό. Στα ρηχά η μια τους ξαπλώνει στο ντόνατ, παίρνει ύφος ανέμελο και αρχίζουν οι φωτογραφίες· ύφος ανέμελο, χαρούμενο, «μοιραίο» κ.ο.κ. Μόλις ο πρώτος γύρος τελειώνει, τη θέση της παίρνει μια φίλη της και φτου κι απ’ την αρχή: φωτογραφίες από διάφορες γωνίες, λίγο παιχνίδι στο νερό –με μέτρο, μη βραχεί και το πολύτιμο γκάτζετ–, κάποια στιγμή η μια γυρίζει μπρούμυτα για να υπάρχει λήψη και της πίσω όψης. Η όλη διαδικασία πήρε περίπου 40 με 45 λεπτά, το κινητό επέστρεψε στην ασφάλεια της τσάντας και τα κορίτσια πια μπήκαν (όντως ανέμελα) να χαρούν τη δροσιά του νερού.
Παραλία στην Αίγινα, δύο Σάββατα πριν. Στην άκρη της ακτής, εκεί που σκάει το κύμα, έχει στηθεί ένα μικρό θέαμα: τρεις κοπέλες, μεγαλύτερες αυτήν τη φορά σε ηλικία, φωτογραφίζονται εναλλάξ σε στυλ πασαρέλας. Φορούν πλατιά μοδάτα καπέλα, γυαλιά ηλίου, κοσμήματα, ενώ εδώ έχουμε αδιάβροχη κάμερα που τραβάει και μέσα από το νερό. Πόζες ξανά και ξανά μέχρι να μείνουν ικανοποιημένες με το αποτέλεσμα. Για λίγο αναρωτιόμαστε μήπως πρόκειται όντως για κάποια επαγγελματική φωτογράφιση, ωστόσο ολοφάνερα λείπουν διάφορα πράγματα (εξοπλισμός, σοβαρότητα κ.τ.λ.) για να είναι τέτοια. Οταν μία από τις κοπέλες σκοντάφτει και προσγειώνεται με το πρόσωπο στο νερό, ολόκληρη η παραλία, που προφανώς παρακολουθεί, ξεκαρδίζεται. Το ίδιο ευτυχώς κάνουν και εκείνες.
Θα ευχαριστηθεί άραγε κάποιος λιγότερο τη θάλασσα αν δεν έχει εκτενή φωτογραφικά ντοκουμέντα από την εξόρμηση; Δεν θα γίνει πιστευτός από τους φίλους του όταν τον ρωτήσουν πώς πέρασε; Αν δεν υπάρχουν οι σχετικές λήψεις είναι μήπως σαν να μη συνέβη ποτέ το μπάνιο ή είναι το τελευταίο απλώς η αφορμή για ένα ακόμα «στόρι» στα σόσιαλ μίντια; Και πότε η αναμνηστική φωτογραφία από την παραλία γίνεται πια χρονοβόρος ψυχαναγκασμός ώστε να αποδείξουμε πόσο «τέλεια» περνάμε;