Πόσο σημαντική πρέπει να είναι μια προσωπικότητα για την απώλεια της οποίας κυμάτισε μεσίστια η σημαία της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και χτύπησαν πένθιμα οι καμπάνες της Κιμώλου και της Φολεγάνδρου; Ο διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Βόννης, καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής και πρ. αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αντώνιος Κ. Δανασσής – Αφεντάκης, τον οποίο αποχαιρέτισε τη Δευτέρα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών η ακαδημαϊκή κοινότητα, οι φοιτητές αλλά και οι οικείοι του, ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα για τα ελληνικά γράμματα, ένας ενσαρκωτής του ακαδημαϊκού ήθους.
Η συγκίνηση στην εξόδιο ακολουθία ήταν έκδηλη. Η τελετή άνοιξε χοροστατούντος του μητροπολίτη Φαναρίου, διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και φοιτητή του εκλιπόντος, Αγαθάγγελου, και έκλεισε με τον τελευταίο επικήδειο του αγαπημένου του ανιψιού, πρέσβη Κωνσταντίνου Δανασσή. Δεν ήταν μόνο ο μεγάλος δάσκαλος της παιδαγωγικής επιστήμης στην Ελλάδα, όπως ανέφερε στον επικήδειό του ο κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, καθηγητής Αχιλλέας Χαλδαιάκης. Υπήρξε, επίσης, σπουδαίος ευεργέτης, ως μακροβιότερος πρόεδρος του Αφεντάκειου Κληροδοτήματος. Επικεφαλής επί 42 χρόνια ενός θεσμού που φρόντισε ώστε να ηλεκτροδοτηθεί η Κίμωλος και να έχουν περίθαλψη άποροι και ηλικιωμένοι στο νησί, όπως ανέφερε με τη σειρά του ο πρόεδρος της Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, ομότιμος καθηγητής Δημήτριος Κορρές.
Δεν ήταν μόνο ξεχωριστός επιστήμονας, όπως τόνισε επίσης η πρόεδρος του Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών του ΕΚΠΑ, ομότιμη καθηγήτρια Στέλλα Πριόβολου. Ούτε απλώς ο χαρισματικός ακαδημαϊκός με τη διαχρονική προσφορά στην εκπαίδευση, όπως είπαν οι στενοί συνεργάτες του, καθηγητές Λαυρέντης Δελασούδας και Μαρίζα Φουντοπούλου. Ηταν η μορφή που συμπύκνωνε όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα για όσους ευτύχησαν να τον γνωρίσουν και να μαθητεύσουν κοντά του. Ο Αντώνιος Δανασσής-Αφεντάκης πίστευε ότι ο διάλογος, το ήρεμο κλίμα, η έρευνα, η θέαση της γνώσης και η αξιοκρατία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για ένα πανεπιστήμιο ποιότητας, το οποίο θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παρόντος και στις προσδοκίες του μέλλοντος.
«Αγάπησα τους φοιτητές μου διότι πιστεύω στην αποστολή του εκπαιδευτικού να ξεδιπλώσει τον δυναμισμό του μαθητή του», είχε πει το 2012, όταν του είχε επιδοθεί τιμητικός τόμος με τον τίτλο «Η χάρη θέλει αντίχαρη» για να εκφραστεί «η τιμή και η ευγνωμοσύνη» του Τομέα Παιδαγωγικής και του Τμήματος Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής – Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, αλλά και να μείνει η γραπτή μαρτυρία της αναγνώρισης της προσφοράς του, παρουσία πανεπιστημιακών, καθηγητών και φοιτητών του τιμωμένου, σε μια αξιομνημόνευτη τελετή. Το σημαντικότερο έργο, ωστόσο, για τον ίδιο δεν ήταν άλλο από τα πέντε παιδιά που απέκτησε με τη σύζυγό του, Κατερίνα.
Η πομπή προς το μνήμα έκανε στάση ενός λεπτού, ως ύστατο χαίρε, μπροστά από το περίφημο άγαλμα της «Κοιμωμένης» του Γιαννούλη Χαλεπά, Σοφίας Αφεντάκη, η οποία ανήκει στη μεγάλη οικογένεια ευεργετών της Κιμώλου και της χώρας, απόγονος της οποίας ήταν ο Αντώνιος Δανασσής-Αφεντάκης, πριν πάρει, εν μέσω χειροκροτημάτων, τον δρόμο για την τελευταία του κατοικία. Σύμφωνα με την επιθυμία της οικογένειας, αντί στεφάνων, πραγματοποιήθηκαν δωρεές στο Αφεντάκειο Κληροδότημα Κιμώλου για την εκπλήρωση των σκοπών αυτού.
[email protected]