Συμβαίνει αυτή την περίοδο της απομόνωσης όλο και συχνότερα: Η μέρα μοιάζει να «κυλάει» μέσα στη νύχτα και η νύχτα μπαίνει στο πρωινό, τα προγράμματα χάνουν την αξία τους και τα όρια που ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία της καθημερινότητας βουλιάζουν μέσα σε μια ρευστή πραγματικότητα. Είμαστε ανασφαλείς και μπερδεμένοι, σαν τους ήρωες των έργων επιστημονικής φαντασίας που ξυπνούν μέσα στον δυστοπικό εφιάλτη τους, κι εκεί πρέπει να ζήσουν.
Δεν χρειάζεται ο λόγος των ειδικών για να πει τα προφανή, αρκεί μια «βόλτα» στις αναρτήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: συνεχείς σκέψεις κατακλύζουν τον νου, ο ύπνος έχει διαταραχτεί και οι καινούργιοι, επιβεβλημένοι τρόποι συμπεριφοράς αυξάνουν τη νευρικότητα και τον φόβο. «Βρίσκομαι στο σπίτι και προσπαθούμε με τον γιο μου να παρακολουθήσουμε την ψηφιακή πλατφόρμα του σχολείου», είπε μια μητέρα στους ερευνητές, σε μια πρόσφατη μελέτη για τα όνειρα στην περίοδο της πανδημίας, που δημοσιεύτηκε στους Times. «Τότε εμφανίζεται η διευθύντρια του σχολείου για να μου ανακοινώσει ότι η πλατφόρμα καταργείται, ότι ολόκληρη η τάξη θα έρθει στο σπίτι μου και πως εγώ πρέπει να τους κάνω μάθημα για όσο καιρό το σχολείο παραμείνει κλειστό».
Η καταγραφή του συγκεκριμένου ονείρου, και χιλιάδων ακόμη, έγινε από την Ντέιρντρ Μπάρετ, ψυχολόγο στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και συγγραφέα του βιβλίου «Pandemic Dreams». Στην έρευνά της διαπίστωσε αύξηση των κλασικών ονείρων που δηλώνουν άγχος – αλλαγή κατοικίας, προβλήματα στην εργασία, αποχωρισμός αγαπημένων προσώπων. Επίσης, ζήτησε από περίπου 3.000 άτομα να παρακολουθήσουν και να καταγράψουν τα όνειρά τους σε ψηφιακή μορφή. Η επεξεργασία που έκανε στη συνέχεια ο αλγόριθμος ανάλυσης της γλώσσας έδειξε ότι λέξεις που συχνά επαναλαμβάνονταν ήταν «θυμός», «θλίψη», «σώμα», «υγεία» και «θάνατος».
Να φοβόμαστε, λοιπόν, και τα όνειρά μας αυτή την εποχή; Αντιθέτως, να τους ανοίγουμε τις πόρτες του ύπνου για να περάσουν. Ακόμη κι αν δεν αναγνωρίζουμε εξαρχής τον προορισμό, κάπου μας ταξιδεύουν. «Τιμώ τον Υπνο, τον θεωρώ ένα θεό που μας ξυπνάει, μας κάνει να γεννηθούμε στη ζωή», έγραφε στα «Παράθυρά» του ο σπουδαίος ψυχαναλυτής Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς.