Καραντίνα διαρκείας και φόβος επιμόλυνσης, τηλεργασία για τους μεγάλους και τηλεκπαίδευση για τους μικρούς, μείωση εισοδημάτων και κατ’ επέκταση εξόδων διαβίωσης. Αυτοί είναι οι νέοι παράγοντες που διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, επηρεάζοντας μοιραία την κατάσταση της υγείας μας – ένα χρόνο και πλέον μετά την έναρξη της πανδημίας. Η «Κ» μίλησε με τρεις ιδιώτες γιατρούς, οι οποίοι κατέδειξαν τα διλήμματα και τα αδιέξοδα ασθενών και γιατρών.
«Εχω πάψει να βλέπω αθλητικές κακώσεις αλλά εξετάζω μαζικά ανθρώπους που πάσχουν από οσφυαλγίες, που ταλαιπωρούνται από πόνους στη μέση και στην πλάτη», εξηγεί στην «Κ» ο Νίκος Τσιλιμιγκάκης, χειρουργός – ορθοπεδικός στην Ευρωκλινική, που διατηρεί ιατρείο στους Αμπελοκήπους. «Πάρα πολλοί ασθενείς μου εργάζονται από το σπίτι και ταυτόχρονα έχουν διακόψει κάθε σωματική άσκηση, ακόμα και τις καθιερωμένες κινήσεις τους εκτός σπιτιού, με σοβαρές συνέπειες για το μυοσκελετικό τους σύστημα». Επιπλέον, καταπιάνονται μανιωδώς με το… νοικοκυριό. «Πολλές γυναίκες αποφασίζουν ότι, εφόσον περνούν όλη την ημέρα στο σπίτι, θα κάνουν και όλες τις δουλειές του σπιτιού, ακόμα και όσες απαιτούν σωματική δύναμη, που δεν διαθέτουν». Παρά τη ραγδαία άνοδο των παραπάνω ενοχλήσεων, οι περισσότεροι αρνούνται να περάσουν την πόρτα του νοσοκομείου, διστάζουν ακόμα και να επισκεφθούν τον γιατρό. «Καταβάλλω προσπάθεια να καθορίζω τα ραντεβού πολύ αραιά, ώστε να μην συμπίπτουν οι ασθενείς στην αναμονή», διευκρινίζει ο κ. Τσιλιμιγκάκης. Ωστόσο, πολλοί προτιμούν να επικοινωνούν μαζί του τηλεφωνικά. «Δυστυχώς, δεν υπάρχει τηλεφωνική Ιατρική, η δική μας ειδικότητα μάλιστα είναι κλινική», λέει. «Μπορεί δύο ασθενείς να έχουν ίδιες απεικονιστικές εξετάσεις, ο ένας όμως να πονάει και ο άλλος να μην νιώθει τίποτα, επομένως θα τους δώσω διαφορετική αγωγή». Ο διάχυτος φόβος, «που είναι απόλυτα δικαιολογημένος», έχει κάνει πολλές γυναίκες να αμελήσουν τον ετήσιο έλεγχό τους για οστεοπόρωση. «Από την άλλη, έχω και μια κατηγορία ασθενών που, επειδή είναι περιορισμένοι στο σπίτι, θέλουν να αξιοποιήσουν τον χρόνο αυτό για να κάνουν κάποιο χειρουργείο που έως σήμερα ανέβαλλαν». Ο ίδιος συνιστά σε όλους να κάνουν καθημερινά μια ήπια γυμναστική στο σπίτι και να μην υποτιμούν τα πρώτα συμπτώματα πόνου, γιατί όσο περνάει ο καιρός αυτά επιδεινώνονται.
«Στην πρώτη καραντίνα πέρυσι, ο κόσμος απέφευγε να πραγματοποιεί ακόμα και τις προγραμματισμένες επισκέψεις», θυμάται η Κατερίνα Μαυρεδάκη, ειδική παθολόγος, που διατηρεί ιατρείο στο Μοσχάτο. «Από το φθινόπωρο και μετά, όμως, το κλίμα έχει αλλάξει, οι ασθενείς προσέρχονται όποτε έχουν ενοχλήσεις και πραγματοποιούν τους απαιτούμενους ελέγχους σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα», προσθέτει η γιατρός. Αυτό που θέλουν να αποφύγουν τόσο εκείνοι όσο και η ίδια, αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο, είναι το νοσοκομείο. «Καλούμαι πολύ προσεκτικά να ζυγίζω και να αξιολογώ καταστάσεις, για να μην επιβαρύνω το σύστημα υγείας αλλά και για να μην εκθέτω τους ασθενείς μου σε κίνδυνο», λέει στην «Κ». Ωστόσο, κάποιες φορές επιβάλλεται η εισαγωγή σε νοσοκομείο. «Πρόσφατα, τρία περιστατικά μου νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομείο επειδή έπρεπε να υποβληθούν σε επείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις, οι οποίες είχαν εξαιρετική έκβαση». Οταν όμως οι ασθενείς πήραν εξιτήριο, «διαπίστωσαν ότι ήταν θετικοί στον κορωνοϊό, όπως και όλοι οι οικείοι τους». Σύμφωνα με την κ. Μαυρεδάκη, στην τόσο κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, «αναδεικνύεται η αξία της σταθερής και καλής σχέσης γιατρού και ασθενούς, καθώς ένας γιατρός που γνωρίζει το ιστορικό του ασθενούς είναι εντέλει εκείνος που θα αναλάβει και την ευθύνη για την εξέλιξη της υγείας του».
Με μηνύματα
Καταιγισμό μηνυμάτων και φωτογραφιών δέχεται στο WhatsApp ο παιδίατρος Μιχάλης Δαβάκης, που έχει ιατρείο στην Κηφισιά. «Πολλοί γονείς επιλέγουν αυτό τον τρόπο επικοινωνίας για λόγους ταχύτητας, ασφάλειας αλλά και εξοικονόμησης», τονίζει. «Οι γονείς ανησυχούν για μια πιθανή επιμόλυνση από τη μετακίνηση και την αναμονή εδώ, παρά το ότι λαμβάνω, όπως όλοι οι συνάδελφοι, όλα τα απαραίτητα μέτρα», προσθέτει ο ίδιος, ο οποίος προσφέρει τη δυνατότητα αναμονής και σε εξωτερικό χώρο. «Πολλά παιδιά έχουν χάσει κάποια δόση από τα εμβόλιά τους, κάτι που μειώνει την αποτελεσματικότητα της δραστικής ουσίας». Δεν είναι, ωστόσο, μόνο ο δισταγμός για τις μετακινήσεις που κάνει τους γονείς δυσκίνητους, αλλά και η νέα οικονομική πραγματικότητα. «Γονείς σε αναστολή, εδώ και μήνες, που προσπαθούν να επιβιώσουν μόνο με το κρατικό βοήθημα, έχουν έρθει σε πολύ δύσκολη θέση», υπογραμμίζει ο κ. Δαβάκης.
Παρά τις ανατροπές που βιώνουμε λόγω της πανδημίας στη ζωή μας, το «μπλοκ» των αντιεμβολιαστών γονέων δεν πτοείται, προκαλώντας «πονοκέφαλο» στους παιδιάτρους. «Εξακολουθούν να είναι πολυάριθμοι», σχολιάζει ο κ. Δαβάκης. «Προσωπικά αποφεύγω να αναλάβω τα παιδιά τους, καθώς η ευθύνη, αν προκύψουν μελλοντικά προβλήματα, είναι μεγάλη· θα έχω πάντοτε βάρος στη συνείδησή μου ότι δεν χρησιμοποίησα αρκετή πειθώ για να τους μεταπείσω».