Ηταν τέλη Αυγούστου του 2015. Σε ένα μπαρ της Θεσσαλονίκης, οι ντυμένοι στα λευκά παρευρισκόμενοι διασκέδαζαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ενας 19χρονος γυρίζει σπίτι ξημερώματα. Στον περιφερειακό δρόμο της Θεσσαλονίκης, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του. Στο σημείο που χτυπάει, οι προστατευτικές μπάρες είναι σπασμένες. Ο Στέλιος Μαλακόπουλος δεν έχασε τις αισθήσεις του – είδε τις μπάρες να εισχωρούν στο αυτοκίνητο και να ακρωτηριάζουν ακαριαία και τα δύο του πόδια. Το ατύχημα θα μπορούσε να σημάνει ένα τραγικό τέλος στη ζωή του – για τον Στέλιο όμως αποτέλεσε αφετηρία.
«Από εκείνη την ημέρα, όλα είναι κέρδος», λέει στην «Κ» ο 24χρονος σήμερα κ. Μαλακόπουλος. «Βλέπω τη ζωή ως μία δεύτερη ευκαιρία», συμπληρώνει, «κατά πάσα πιθανότητα δεν θα την είχα». Η ζωή του άλλαξε εξ ολοκλήρου μέσα σε δευτερόλεπτα αλλά στάθηκε τυχερός – από τον απέναντι δρόμο έτυχε να περνάει ένα περιπολικό. Οι αστυνομικοί κάλεσαν άμεσα βοήθεια –«έλεγα από μέσα μου “σώστε μου τα πόδια, σώστε μου τα πόδια”, αλλά ήταν αδύνατον», λέει ο ίδιος – και ο Στέλιος ξύπνησε στο νοσοκομείο ύστερα από πέντε μέρες σε καταστολή. Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος – πέρασε γύρω στους τρεις μήνες καθηλωμένος σε κρεβάτι, αλλά δεν άφησε τον χρόνο να πάει χαμένος. Εμαθε για τα τεχνητά μέλη, μίλησε με κόσμο που είχε βρεθεί σε αντίστοιχες καταστάσεις, δεν είπε ποτέ «γιατί σε εμένα».
Λίγους μήνες αργότερα ξεκίνησε την αποκατάσταση. Πρώτα με προστατευτικές μπάρες, μετά με περιπατητήρα, αργότερα με μπαστούνι – έμαθε ξανά να περπατάει. «Εκτίμησα την αξία τού να περπατάω, ένας άνθρωπος που δεν του συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν έχει ποτέ την εμπειρία τού να εκτιμήσει κάτι απλό», αναφέρει ο ίδιος. Στο μεταξύ, σκεφτόταν με ποιο άθλημα θα ασχολούνταν καθώς ο αθλητισμός ήταν πάντα στη ζωή του – πριν από το ατύχημα έπαιζε μπάσκετ. Το 2016 είδε τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο – εμπνεύστηκε, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον στίβο, με τον οποίο δεν είχε προηγουμένως καταπιαστεί, αποφάσισε πως στους επόμενους Παραολυμπιακούς θα λάμβανε μέρος. Ο στόχος αυτός ήταν τότε σχεδόν άπιαστος – τώρα, πέντε χρόνια και πολλές διακρίσεις μετά, είναι ένα βήμα μακριά από τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο.
«Εμαθα τις βασικές τεχνικές από την αρχή, δεν ήξερα να τρέχω», αναφέρει ο κ. Μαλακόπουλος. Θυμάται την πρώτη προπόνηση, την πρώτη μέρα που φόρεσε τα προσθετικά μέλη που του έδωσαν τη δυνατότητα να τρέξει. «Ενιωσα μια τεράστια αίσθηση ελευθερίας, ένιωθα ότι πετούσα», λέει ο ίδιος. Ακολούθησε σκληρή προπόνηση, αφοσιώθηκε στον αθλητισμό και διαμόρφωσε τη ζωή του γύρω από αυτόν, μετακομίζοντας κοντά στο γήπεδο όπου προπονούνταν. Μετά τον πρώτο του αγώνα δεν προκρίθηκε. «Μέχρι τότε πίστευα ότι έχω πολύ ταλέντο», σημειώνει. Ξεκίνησε να αποδέχεται πως μπορεί να υπάρχει κι άλλος αθλητής με ταλέντο, αλλά δεν μπορούσε να δεχθεί ότι κάποιος θα δουλεύει πιο σκληρά από τον ίδιο. «Κατάλαβα ότι η σκληρή δουλειά είναι αυτή που θα με εξελίξει», λέει, και, εκ του αποτελέσματος, είχε δίκιο.
Τα ρεκόρ
Το 2018 ξεκίνησε να ασχολείται και με το άλμα εις μήκος – τον Μάιο της ίδιας χρονιάς έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στο άθλημα στην κατηγορία διπλού ακρωτηριασμού Τ62. Τον Αύγουστο του 2018, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βερολίνο, βγήκε δεύτερος στα 200 μ. και τρίτος στα 400 μ. στον στίβο διπλού ακρωτηριασμού – «ήταν μία πρώτη δικαίωση», αναφέρει. Το 2019 προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Στο άλμα εις μήκος, έχει σπάσει ήδη τέσσερις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, φτάνοντας στην αρχή τα 6,37 μ. (μέχρι τότε το ρεκόρ ήταν 6,21), ενώ τον Ιούλιο του 2020 έσπασε για τρίτη φορά το δικό του –και παγκόσμιο– ρεκόρ, φτάνοντας τα 6,87 μ. Τον Μάρτιο έγινε ο πρώτος αθλητής με διπλό ακρωτηριασμό που έσπασε το φράγμα των 7 μέτρων, κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ντουμπάι τον Νοέμβριο του 2019, όπου βγήκε 5ος στα 400 μ. και 6ος στο άλμα εις μήκος μεικτών κατηγοριών, ανταγωνίστηκε και αθλητές με μονούς ακρωτηριασμούς και παραλυμένα πόδια – «αυτοί θα είναι οι αντίπαλοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες», λέει. Αυτόν τον μήνα, βγήκε πρώτος στα 100 μ., και πρώτος στο άλμα εις μήκος στο Grand Prix της Τυνησίας. «Ο στόχος τώρα είναι ένα μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς», δηλώνει.
Ο Στέλιος όμως δεν είναι μόνο πρωταθλητής στίβου. Μέσα στο διάστημα των τελευταίων χρόνων πήρε το πτυχίο του από το Οικονομικό Τμήμα του ΠΑΜΑΚ, ενώ εδώ και κάποιους μήνες σπουδάζει στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, και παράλληλα κάνει πρακτική στο τμήμα marketing της εταιρείας Vamvalis Foods, δίνει ομιλίες, διαβάζει βιβλία. «Εκμεταλλεύομαι όλες τις ώρες», τονίζει, «πιστεύω ότι χρόνο έχουμε, απλώς πρέπει να μάθουμε να τον αξιοποιούμε». Δεν πίνει πλέον λόγω αθλητισμού, δεν θα πάει πια να κάνει κάτι extreme που παλιά μπορεί να έκανε, για να μη χτυπήσει, και 3,5 χρόνια μετά το ατύχημα –ενώ στην αρχή φοβόταν– άρχισε ξανά να οδηγεί. Πριν από το ατύχημα, έλεγε θα τελειώσει τη σχολή του, ίσως πήγαινε να δουλέψει στο εξωτερικό. «Πάντως, δεν θα ήμουν επαγγελματίας αθλητής», αναφέρει, «αυτό είναι το μόνο σίγουρο». Κι αν θα ήθελε να περάσει ένα μήνυμα στη νέα γενιά, είναι να μη σταματούν να κυνηγούν τα όνειρά τους – «ό,τι και να μας συμβεί, να μην κόβονται τα φτερά μας». «Ολο αυτό που ζούμε είναι κέρδος, γιατί γεννηθήκαμε κατά τύχη», λέει στην «Κ». «Μόνο που είμαι εδώ, μόνο που ζω, μόνο που έχω κάποιες ευκαιρίες, μόνο που ξυπνάω κάθε πρωί, είναι κάτι σπουδαίο από μόνο του», τονίζει – «οπότε ό,τι και να γίνει, θα είναι καλό».