Είναι φοιτητές που δεν έχουν μπει ποτέ σε αμφιθέατρο, συμφοιτητές που ανταλλάσσουν σημειώσεις χωρίς να έχουν πιει ποτέ έναν καφέ μαζί, παιδιά που αγωνιούν μήπως επιμολύνουν τους γονείς τους – νέοι που αδημονούν να ξεκινήσουν την ενήλικη ζωή τους. Η «Κ» μίλησε με νέους 18 έως 24 ετών που έχουν ήδη εμβολιαστεί.
«Αν τον Σεπτέμβρη δεν ανοίξει η σχολή, θα μου μείνει η πικρία ότι δεν έζησα φοιτητικά χρόνια», λέει στην «Κ» η Παρή Στεφανή, φοιτήτρια στη Νομική Αθηνών. «Εχω παρακολουθήσει ενάμιση χρόνο διά ζώσης μαθήματα και άλλο τόσο διαδικτυακά. Στην αρχή το είδα ως ευκαιρία για προσωπική μελέτη, αλλά σταδιακά με κούρασε πολύ», λέει η 21χρονη. «Αποκοπήκαμε μεταξύ μας οι παρέες, δεν βιώσαμε ποτέ τις διανοητικές ζυμώσεις που γίνονται στα αμφιθέατρα». Επί πανδημίας η Παρή είδε δύο συνομηλίκους της να νοσούν – ο ένας νοσηλεύθηκε για 12 μέρες, ο άλλος είναι κρούσμα από beach bar της παραλιακής. «Σε λίγες μέρες κάνω τη δεύτερη δόση», σημειώνει η ίδια. Τα 150 ευρώ, που δεν τα υπολόγιζε, θα τα αξιοποιήσει για να παρακολουθήσει θέατρο.
«Κάθε φορά που έβγαινα για μια σύντομη βόλτα επέστρεφα με ενοχές μήπως έφερνα τον ιό στο σπίτι και στους δικούς μου», περιγράφει τις δύσκολες μέρες του εγκλεισμού η Λένα Παλαμίδα, συμφοιτήτρια της Παρής στη Νομική, μολονότι οι δυο τους δεν έχουν ποτέ συναντηθεί. «Συχνά έπιανα τον εαυτό μου, προτού συναντήσω κάποιον, να κοιτάζω στο Facebook την πρόσφατη δραστηριότητά του για να διερευνήσω κατά πόσον ήταν προσεκτικός – δεν μου άρεσε που έφτασα να κρίνω τους άλλους με τέτοιο τρόπο». Μήνα με τον μήνα οι φοιτητές που ζούσαν σε διαφορετικές περιοχές χάθηκαν, όσοι ήταν από την επαρχία ξενοίκιασαν τα σπίτια τους και γύρισαν στις οικογένειές τους, μοναδική δίοδος επικοινωνίας ήταν το Διαδίκτυο.
«Οταν εγκρίθηκαν τα εμβόλια χάρηκα, ωστόσο θεωρούσα ότι σταδιακά ο ιός θα αποδυναμωνόταν και δεν θα χρειαζόταν ποτέ να εμβολιαστεί η δική μου γενιά», θυμάται η Λένα. Αλλωστε, στην κοινή γνώμη μέχρι πρότινος επικρατούσε η αντίληψη ότι ο κίνδυνος για τους νέους ήταν απειροελάχιστος. Καθώς όμως άκουγε τον ένα φίλο μετά τον άλλο να κλείνουν ραντεβού, η Λένα άρχισε να το διερευνά περισσότερο και να το συζητάει με γιατρούς. «Θα πάμε διακοπές παρέα, φαντάσου να ήμουν εγώ η μόνη ανεμβολίαστη, θα τους χαλούσα συνεχώς τα σχέδια!» λέει η 21χρονη γελώντας στην «Κ», λίγες μόνο ώρες πριν από το ραντεβού της.
«Είμαι ήσυχος ότι τώρα δεν μπορώ να βλάψω τους δικούς μου», τονίζει ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, φοιτητής στο ΕΜΠ, ενώ βρίσκεται σε παραλία της Σκοπέλου και μετράει αντίστροφα για τη δεύτερη δόση. «Σε παλαιότερες επιδημίες, όταν δεν είχε εξελιχθεί η επιστήμη, οι άνθρωποι δέχονταν ανήμποροι το πεπρωμένο τους, εγώ το μόνο ρίσκο που πήρα ήταν που εμβολιάστηκα εν μέσω εξεταστικής». Ο 18χρονος μελλοντικός ναυπηγός βίωσε την καραντίνα από πρώτο χέρι, καθώς κόλλησε ο πατέρας του κορωνοϊό. «Εχω τελειώσει το πρώτο έτος της σχολής και έχω βρεθεί μόνο μία φορά στο κτίριο, δεν ξέρω τα κατατόπια, ούτε τους ανθρώπους· με τους συμφοιτητές μου γνωριστήκαμε διαδικτυακά και μετά κανονίσαμε μερικές συναντήσεις σε ανοικτούς χώρους για να δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου». Οσο βρίσκεται στο νησί, ο Κωνσταντίνος δεν επαναπαύεται. «Εχω συνεχώς τη μάσκα μαζί μου και τη φοράω όταν βλέπω πολύ κόσμο – μάλλον είμαι η εξαίρεση εδώ».
Μέχρι τη Νάξο ταξίδεψε ο 19χρονος Ελληνογερμανός Ρόμπερτ Σύλλερ Ζάκας προκειμένου να εμβολιαστεί πριν καν ξεκινήσει η «σειρά» του, στις αρχές Ιουνίου. Κατ’ εξοχήν κίνητρό του ήταν να αποκτήσει και πάλι την ελευθερία να ταξιδεύει. «Είχα φαντασιωθεί να αξιοποιήσω τη φετινή χρονιά ως “gap year” και να ταξιδέψω», διηγείται. «Για να έχω ευελιξία, είχα γραφτεί σε τμήμα εξ αποστάσεως σπουδών πανεπιστημίου με έδρα τη Βόννη, όμως τελικά κατάφερα να πάω μόνο μέχρι τη Σχοινούσα και τον Ολυμπο», σημειώνει. «Επίσης, έκανα να δω τον πατέρα μου, που βρισκόταν στη Γερμανία, εννέα μήνες».
Μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού, ο Ρόμπερτ έκλεισε εισιτήρια για τη Γερμανία. «Συνάντησα ξανά τον πατέρα μου, πήρα αγκαλιά τη γιαγιά μου», μας λέει από το Μπίλεφελντ. «Οι φίλοι μου που ζουν στην Ελλάδα έχουν ήδη εμβολιαστεί, όσοι σπουδάζουν Γερμανία έχουν κλείσει ραντεβού για εμβολιασμό στην Ελλάδα παράλληλα με τις διακοπές».
Με το μονοδοσικό στη Μύκονο, όπου πέρασε όλη την καραντίνα βοηθώντας στις εργασίες της οικογενειακής επιχείρησης ενόψει της θερινής σεζόν, εμβολιάστηκε στις αρχές Ιουνίου και ο Νικόλας Κοντιζάς, φοιτητής στους τοπογράφους του ΕΜΠ. «Ετοιμάζομαι για το τρίτο έτος, αλλά νιώθω σαν πρωτοετής», λέει ο ίδιος. «Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε φάση, γιατί η γενιά μου θυσίασε πάρα πολλά και, κακά τα ψέματα, από τα 15 μέχρι τα 25 είναι τα καλύτερα χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου». Οι αντιφάσεις της κοινής γνώμης σχετικά με το εμβόλιο τον προβληματίζουν. «Στην αρχή αδημονούσαμε να βρεθεί και τώρα κάποιοι το απορρίπτουν», σχολιάζει. «Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι μονόδρομος για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα;» Στις τρομολαγνικές φωνές ο Νικόλας κλείνει τα αυτιά, «γιατί με αγχώνουν».
Δύο μέρες μετά τις Πανελλήνιες και χωρίς δεύτερη σκέψη πήγε να εμβολιαστεί ο Τιμόθεος Παπανικολάου, που μόλις έκλεισε τα 18. «Δεν περίμενα ότι θα έφτανε τόσο γρήγορα η σειρά μας», λέει. «Εκανα το μονοδοσικό εμβόλιο και είμαι ο μόνος από την παρέα μου που θα προλάβει να αναπτύξει ανοσία προτού φύγουμε για διακοπές στη Μήλο». Το παράδειγμά του ακολουθούν, ωστόσο, ένας ένας οι φίλοι του. «Πιο ανοικτοί στην ιδέα είναι εκείνοι των οποίων οι γονείς έχουν εμβολιαστεί», παρατηρεί, «ωστόσο πολλοί γονείς, επειδή ταλαιπωρήθηκαν με τις παρενέργειες, αποθαρρύνουν τα παιδιά να προχωρήσουν· δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα».