Είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Παίζει Πανιώνιος – Ιωνικός Νίκαιας μπάσκετ. Ντέρμπι. Μη ρωτάτε πώς, μη ρωτάτε γιατί, οι γονείς μου με ένα ζευγάρι κολλητούς τους είναι στο γήπεδο. Προφανώς το ματς εξελίσσεται σε θρίλερ γιατί ο μπαμπάς μου με το φίλο του έχουν απομακρυνθεί από τις θέσεις τους πλησιάζοντας πιο κοντά στη δράση.
Έτσι, όταν σύμφωνα με το μύθο, αρχίζουν τα πρώτα παρατράγουδα, χρειάζεται να διανύσουν απόσταση για να φτάσουν πίσω στις γυναίκες τους, που συμπτωματικά και οι δύο βρίσκονται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Φανταστικά; Την ώρα που η σύρραξη γενικεύεται, οι δύο γυναίκες φυγαδεύονται πίσω από το μπαρ του γηπέδου δίπλα στις τυρόπιτες. Όταν ο κίνδυνος περνά, ξεμυτίζουν από την κρυψώνα και όλοι μαζί φωλιάζουν σε κάποια ταβέρνα της γειτονιάς.
Η εμπειρία δεν λειτούργησε αποτρεπτικά. Λόγω της ενασχόλησης του μπαμπά με τα μπασκετικά του Πανιωνίου, η μαμά συνέχισε να δοκιμάζει την τύχη της στις εξέδρες του γηπέδου της οδού Αρτάκης (ακόμα ευγνωμονεί τον Στράτο Παπαδάκη που την κατέβασε από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο στους ώμους του για να γλιτώσει από κάτι ιπτάμενα τζαμιά), στο Παπαστράτειο, στον Τάφο του Ινδού, στην Πάτρα, την Φιλαδέλφεια, στο Παλέ ντε Σπορ και δεν ξέρω πού αλλού, έχοντας να διηγηθεί διάφορες τέτοιες ιστορίες. Αλλά κι εγώ με την αδερφή μου που κάποια στιγμή αρχίσαμε να ακολουθούμε τις οικογενειακές εξορμήσεις στο γήπεδο, θυμόμαστε η κάθε μία από τουλάχιστον ένα ματς στο οποίο στ’ αλήθεια φοβηθήκαμε. Για μένα ήταν ένα με τον ΠΑΟΚ, για την αδερφή μου ένα με την ΑΕΚ, φυσικά και τα δύο εντός έδρας.
Στα εκτός έδρας συνήθως δεν ακολουθούσαμε. Ξέραμε ότι -δεν πα’ να ‘μασταν κορίτσια;- στην αναμπουμπούλα θα τις τρώγαμε κι εμείς. Τον παραλογισμό μη φανεί ποια ομάδα υποστηρίζω γιατί θα φάω το ξύλο της αρκούδας τον θυμήθηκα στον παραλυτικό φόβο μην αποκαλυφθεί ότι είμαι δημοσιογράφος στη διάρκεια μεγάλης αντιμνημονιακής διαδήλωσης.
Οι ιστορίες αυτές αναδύονται συχνά πυκνά στα οικογενειακά τραπέζια εν είδη ανεκδότων, για να ευθυμήσουμε. Πολύ βολικά ξεχνάμε πώς ήταν να πέφτουμε σε κατάθλιψη οικογενειακώς επειδή κάποιος δεν έβαλε ένα κρίσιμο σουτ, επειδή η διαιτησία μας χαντάκωσε ή επειδή χάσαμε ένα ντέρμπι, πράγματα που επειδή για τον Πανιώνιο μιλάμε, συνέβαιναν αρκετά συχνά.
Ώσπου έρχονται γεγονότα σαν κι αυτά στη Θεσσαλονίκη και κόβονται τα χάχανα και φωτίζονται αλλιώς οι αναμνήσεις. Και βλέπεις τη βία σα σκυτάλη να περνά μέσα από τα κιγκλιδώματα από το ένα γήπεδο στο άλλο, από τη μια έδρα στην επόμενη, από τη μια εξέδρα στην άλλη, από το ένα σπίτι στο διπλανό, από τη μια γενιά στην επόμενη, να βγαίνει στο δρόμο και η μπάλα να χάνεται.