Το κινητό του χθες δεν είχε σήμα. Και όχι μόνο χθες. Από τότε που ο Θοδωρής Ζιάκκας απεγκλωβίστηκε από τον αστικό ιστό και μετακόμισε στα ψηλά βουνά, στο Ζαγόρι, για να λειτουργήσει ένα ορεινό πανδοχείο, τον βρίσκεις μόνο όταν θέλει να τον βρεις. Ειδικά χθες, όμως, ήταν για ώρες σκαρφαλωμένος στην Τύμφη. Νιώθει αρκετά σίγουρος για τη διαδρομή που θα κληθεί να διανύσει αύριο, την έχει μελετήσει σπιθαμή προς σπιθαμή, όμως υπάρχει ένα μικρό κομμάτι στον συγκεκριμένο ορεινό όγκο που ακόμη τον προβληματίζει. Κυρίως ότι όταν θα φθάσει εκεί θα έχει πέσει το σκοτάδι.
Τα τελευταία έξι χρόνια, από τότε που έχει ξεκινήσει το ορεινό τρέξιμο («Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, και αφού ήμουν στο βουνό… έτρεχα στο βουνό», λέει), έχει ολοκληρώσει με επιτυχία πολλές διασχίσεις ταχύτητας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αυτό όμως που έχει βάλει με το μυαλό του να κάνει αυτή τη φορά ο 36χρονος αθλητής αντοχής δεν έχει ξαναγίνει. Αύριο 3 Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσει από το χωριό Γράμμουστα στον Γράμμο για να διανύσει μια εκπληκτική διαδρομή 120 χιλιομέτρων στα ψηλότερα βουνά της βόρειας Πίνδου (τον Γράμμο, τον Σμόλικα και την Τύμφη), φθάνοντας σε ύψος άνω των 2.500 μέτρων, για να τερματίσει στο χωριό Πάπιγκο στα Ζαγοροχώρια, σε μια σωματική και πνευματική προσπάθεια διάρκειας 28-30 ωρών. Ο ίδιος ονόμασε τη δοκιμασία «μονοπάτι των δράκων» (Dragons’ Trail) από τις τρεις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες της χώρας, γνωστές ως Δρακόλιμνες, από τις οποίες θα περάσει. Συνοδοιπόροι στην προσπάθεια αυτή θα είναι ο Χρήστος Δάρτσης και ο Ερρίκος Ράλλης, που θα συνοδεύουν τον Θοδωρή Ζιάκκα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Ολοι μαζί θα τρέξουν για τον ασπροπάρη, τον γύπα-σύμβολο της ηπειρώτικης φύσης που σήμερα ακροβατεί στο χείλος της εξαφάνισης, καθώς μόλις πέντε ζευγάρια απομένουν στην Ελλάδα, και την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία που δίνει αγώνα για την προστασία του.
Το κίνητρο
Ο Θοδωρής Ζιάκκας με τους συνοδοιπόρους του Χρήστο Δάρτση και Ερρίκο Ράλλη θα διασχίσουν τα ψηλότερα βουνά της βόρειας Πίνδου.
Ηταν μια ιδέα που του σφηνώθηκε στο μυαλό έτσι «στα χαμένα», όπως λέει στην «Κ». Μεγαλωμένος στα Γιάννενα και στην Κόνιτσα, αλλά και ζώντας τα τελευταία χρόνια στον Γυφτόκαμπο, κάτω από τις βορειοανατολικές ορθοπλαγιές της Τύμφης, όλη του τη ζωή περιτριγυρίζεται από αυτά τα βουνά. «Από μικρός τα νιώθω οικεία. Εδώ και χρόνια είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να τα διασχίσω χωρίς ενδιάμεση στάση και να περάσω και από όλες τις Δρακόλιμνες. Φέτος, δίχως να έχω κατανοήσει ακόμη τον λόγο, αποφάσισα να το επιχειρήσω». Το να αποτολμήσει κάτι τόσο δύσκολο και επίπονο για ένα σκοπό υπήρξε ένα επιπλέον κίνητρο. Ο ασπροπάρης είναι ο μικρότερος γύπας της Ευρώπης και ο μοναδικός που μεταναστεύει. Κάθε χρόνο διανύει περισσότερα από 5.000 χιλιόμετρα από την Αφρική για να φωλιάσει στα βράχια της ελληνικής υπαίθρου. «Πάντα είχα ευαισθησία με τα δικαιώματα των ζώων, αλλά ζώντας πλέον εδώ, κάποια πράγματα, όπως η λαθροθηρία ή η λαθροϋλοτομία, τα βιώνω στο πετσί μου».
Επικινδυνότητα
Μολονότι τα μονοπάτια υπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό, κανείς δεν τα έχει ενώσει σε μια ενιαία διαδρομή. «Εκτός των άλλων, ο στόχος είναι να καταγράψουμε το προφίλ της διαδρομής, με τις υψομετρικές διαφορές, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσουν κι άλλοι αθλητές», λέει ο Ζιάκκας, για τον οποίο η δοκιμασία σηματοδοτεί και την επανάκαμψή του στα χωμάτινα μονοπάτια έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό. «Πριν από δύο χρόνια έσπασα το πόδι μου τρέχοντας στον Σμόλικα χειμώνα με πάγο, χρειάστηκε να υποβληθώ σε χειρουργεία και να μπουν σίδερα, αλλά έχω ανακάμψει πιο σοφός. Ξέρω, για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να τρέχω στον πάγο», λέει γελώντας. Οσον αφορά την επικινδυνότητα της διαδρομής, τον απασχολεί ένα μικρό κομμάτι 20 χλμ. στον Γράμμο –«είναι λίγο χαοτικό, θα ψάχνουμε με το GPS πού να πάμε»– και βέβαια η Τύμφη, που από τα τρία βουνά είναι το πιο δύσκολο, το πιο απόκρημνο. «Ευτυχώς δεν θα είμαι μόνος μου».