Ο αυτοσαρκασμός τον χαρακτήριζε. Ηταν το κλειδί που άνοιγε την πόρτα της προσωπικότητάς του. Το θυμάμαι σαν τώρα. Αρχές της δεκαετίας του 2000, μόλις είχα πρωτοπάει να δουλέψω στην «Κ», και ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος είχε γίνει τότε διευθυντής. Ενα πρωινό μού διηγήθηκε όλο κέφι μια ιστορία στο ασανσέρ: «Χθες βράδυ καθόμουν δίπλα σε έναν άγνωστο κύριο σ’ ένα επαγγελματικό γεύμα και η κουβέντα έφτασε τυχαία στην εφημερίδα “Το Ποντίκι”. Κάποια στιγμή ο συνδαιτυμόνας μου είπε: “Είναι πολύ καλή, τη διάβαζα κάποτε, αλλά είχε μέσα κάτι απαίσια σκίτσα. Αναρωτιέμαι ποιος να έκανε αυτές τις αηδίες”. “Εγώ, βέβαια!” του απάντησα με ενθουσιώδη ειλικρίνεια και τον άφησα άναυδο. Δεν είχε ιδέα ότι είχα συνιδρύσει το “Ποντίκι” και ότι ενίοτε έφτιαχνα και κανένα σκίτσο. Το υπόλοιπο βράδυ διασκέδαζα μέσα μου με τη δυσφορία του διπλανού μου, που αισθάνθηκε άσχημα για το σχόλιό του. Ηταν τρομερά αστείο».
Τρυφερός και σοφός, διευθυντής με ανεπτυγμένο αίσθημα δικαίου, διδακτικός με το παράδειγμά του, χαρισματικός αφηγητής με ολόκληρη «δεξαμενή» περιστατικών από το πολιτικό ρεπορτάζ, ήταν μια εκπληκτική περίπτωση ανθρώπου. Η απώλειά του σε ηλικία 77 ετών γέμισε με θλίψη όλους εμάς που εργαστήκαμε κοντά του, κυρίως όμως όσους είχαν συνοδοιπορήσει μαζί του για πολλά έτη. Οπως ο δημοσιογράφος Αγγελος Στάγκος και ο θεατρικός σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου.
«Με τον Κωνσταντίνο συμπορευθήκαμε για αρκετά χρόνια στη διαδρομή μας στη δημοσιογραφία», τονίζει ο Αγγελος Στάγκος. «Μαζί ξεκινήσαμε στην “Κ”, μαζί συνεχίσαμε στο “Ποντίκι”, μαζί σταδιοδρομήσαμε στο πολιτικό ρεπορτάζ ως μέλη της ένδοξης γενιάς των γεννηθέντων τα σωτήρια έτη 1945-46 (Γ. Καρτάλης, Ν. Σίμος, Κ. Ιορδανίδης, Γ. Κοντογιάννης, Γ. Δαράτος, Κ. Κέκης, Ν. Ρίζος και άλλοι) που έχουν αφήσει θετικό αποτύπωμα στο επάγγελμα.
»Πολυτάλαντος και άνθρωπος ευρείας μόρφωσης, ο Κωνσταντίνος συνδύαζε τα χαρίσματά του με ένα εκπληκτικό χιούμορ στις αφηγήσεις πραγματικών γεγονότων και εξελίξεων, είτε αυτά είχαν να κάνουν με προσωπικές εμπειρίες, είτε με την επαγγελματική ζωή, είτε με την πολιτική. Αυτό το χιούμορ, διανθισμένο με έμφυτη θεατρικότητα (νομίζω ότι στο βάθος θα ήθελε να είχε ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού), σκλάβωνε τα ακροατήριά του και πολύ συχνά τα έκανε να κυλιούνται κάτω από τα γέλια. Κυριολεκτικά, όπως αβίαστα μπορούν να μαρτυρήσουν όλοι οι φίλοι του.
Η «Κ» αποχαιρετίζει έναν τρυφερό άνθρωπο και σοφό διευθυντή, τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο – Η κηδεία του θα γίνει αύριο στο Ηράκλειο Κρήτης.
»Ακριβώς επειδή είχε μόρφωση, κρίση, χιούμορ στον υπερθετικό βαθμό, άρα και αίσθηση της αφθονίας του γελοίου που επικρατεί στη χώρα, ο Κωνσταντίνος ποτέ δεν προσπάθησε να εκτεθεί σε κοινά και οφίκια που δεν συμβάδιζαν με τη φιλοσοφία του για τη ζωή. Αλλωστε, ούτε η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του ούτε οι αρχές του επέτρεπαν συμβιβασμούς που τον ξεπερνούσαν. Προτιμούσε να διαλέγει ο ίδιος τις παρέες του και τους ανθρώπους με τους οποίους διατηρούσε αγαθές σχέσεις, ασχέτως της συχνότητας των επαφών τους. Με αυτή την έννοια απολάμβανε τον σεβασμό των ομοτέχνων του και την καλή διάθεση των φίλων του απέναντί του, ακόμη και σε περιπτώσεις διαφωνίας. Γιατί ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ήταν ένας σπάνιος και πολύτιμος άνθρωπος!»
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μιλάει για τη φιλία τους: «Εκείνος αγαπούσε το θέατρο κι εγώ τη δημοσιογραφία. Σε κάποια θεατρική σκηνή δεν πρέπει να ανέβηκε ποτέ, όμως κουβαλούσε το χάρισμα, κληρονομιά από τον πατέρα του, Ιωάννη, καθηγητή στο ΕΜΠ, πολιτικό μηχανικό, ο οποίος διέθετε το εκτόπισμα ενός σοβαρού κλόουν. Ενώ η μητέρα του η κ. Βιβίκα είχε συμβάλει στην ολοκλήρωση της προσωπογραφίας του χάρη στο κερκυραϊκό touch και στη σχέση της με τη μουσική (ήταν πιανίστρια).
»Πέρασα τα μισά χρόνια της ζωής μου μαζί του. Ηταν ο φίλος μου. Γιατί; Γιατί, όπως είπε ο Μονταίνιος για τη σχέση του με τον Λαμποασί, “ήταν αυτός και ήμουν εγώ”».
Η κηδεία του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου θα γίνει αύριο Τετάρτη στο Ηράκλειο Κρήτης, τόπο καταγωγής της συζύγου του, Ασπας Κυρίμη.