Σκεφτόμουν πως θα ήταν ένα ρεπορτάζ θετικό μέσα στη μαυρίλα εκείνων των καταστροφικών ημερών*. Θα αναζητούσα το νιόπαντρο ζευγάρι των Αυστριακών που είχε εντοπιστεί μία ημέρα μετά τις πλημμύρες στη Θεσσαλία και θα μου μιλούσαν για την περιπέτειά τους. Ξεκίνησα να αναζητώ κόσμο στα Ποτιστικά, στην ανατολική πλευρά του Πηλίου, όπου παραθέριζαν, σε μια προσπάθεια να τους εντοπίσω. Δεν ήταν εύκολο – είτε το δίκτυο είχε «πέσει» ή τα κινητά είχαν μείνει χωρίς μπαταρία. Αργά εκείνο το βράδυ, όταν κατάφερα να μιλήσω με κάποιους ντόπιους, κατάλαβα πως είχε γίνει ένα τραγικό μπέρδεμα και πως η είδηση ήταν λάθος. Tο νιόπαντρο ζευγάρι, η Μικαέλα και ο Φίλιπ, ακόμη αγνοούνταν. Οταν μίλησα με τον Θεόδωρο Σαμαρά, ήταν σαφές πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα. «Τα παιδιά χάθηκαν», μου είπε συγκλονισμένος.
Στα σπιτάκια που διατηρούσε με τον αδελφό του, Θανάση, περνούσε η 35χρονη Μικαέλα με την οικογένειά της κάθε καλοκαίρι από όταν ήταν μωρό. Την Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου, όταν ξεκίνησε η νεροποντή, το ζευγάρι είχε αποχαιρετήσει τους γονείς της. Ηταν η τελευταία αναχώρηση της μεγάλης παρέας τους – περίπου σαράντα άτομα, που είχαν ταξιδέψει για τον γάμο τους. Εκείνοι θα έμεναν για μία ακόμη εβδομάδα πριν επιστρέψουν οδικώς στην Αυστρία. Κάποια στιγμή η βροχή δυνάμωσε τόσο πολύ που το νερό έμπαινε με ορμή στο κτήμα του συγκροτήματος τουριστικών κατοικιών όπου έμεναν, 80 μέτρα από την παραλία. Ενα άλλο ζευγάρι επίσης Αυστριακών (ήταν το ζευγάρι που τελικά εντοπίστηκε) τους είχε χτυπήσει την πόρτα και τους είχε παροτρύνει να τους ακολουθήσουν προς ένα ψηλότερο σημείο, αλλά εκείνοι ήταν αναποφάσιστοι. «Ισως πάμε στο αυτοκίνητο για να μπορέσουμε να απομακρυνθούμε γρήγορα εάν χρειαστεί», είχαν πει.
Οταν αργά το απόγευμα ο Θανάσης Σαμαράς έφθασε στο σημείο, του κόπηκε η ανάσα. Το ορμητικό ποτάμι που είχε δημιουργηθεί είχε παρασύρει από τα θεμέλια δύο από τα σπιτάκια. Το ένα, αυτό στο οποίο βρίσκονταν η Μικαέλα και ο Φίλιπ. Σε πανικό, περπάτησε με δυσκολία ανάμεσα σε πεσμένα πλατάνια και στις καρυδιές, ολόκληρα δέντρα που είχαν παρασυρθεί, για να φθάσει στο αυτοκίνητό τους. Οταν δεν τους βρήκε ούτε εκεί, ήξερε πως είχε συμβεί το κακό.
Ανέβηκε σε ένα χωριό όπου είχε σήμα για να στείλει μήνυμα στις οικογένειες των παιδιών. Ξημερώματα χτύπησε το τηλέφωνό του. «Τους είπα τι είχε συμβεί στην περιοχή. Πως θα ξεκινούσαν με το πρώτο φως οι έρευνες αναζήτησης. Δεν τολμούσα όμως να ξεστομίσω την αλήθεια», λέει σήμερα. Οταν εντοπίστηκε το σώμα της Μικαέλα, ο Σαμαράς ήταν ο άνθρωπος που πήγε στο νεκροτομείο. Η σορός όμως ήταν μη αναγνωρίσιμη και όταν βρήκε το κουράγιο να απαντήσει στα τηλεφωνήματα της οικογένειας κατέρρευσε. «Το βράδυ μπόρεσα να τους μιλήσω ξανά. Με ρώτησαν εάν το ύψος της σορού είχε το ύψος της Μικαέλα. Τους είπα πως ναι και κλείσαμε το τηλέφωνο». Μέχρι να γίνει η ταυτοποίηση του DNΑ τούς βοήθησε με τα γραφειοκρατικά. Επρεπε να δηλωθεί ο γάμος, ο επαναπατρισμός των σορών πήρε εβδομάδες. Τα αδέλφια Σαμαρά πρότειναν να γίνει η κηδεία στο Πήλιο, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν ευγενικά.
Μέσα Οκτωβρίου, o Θανάσης Σαμαράς ταξίδεψε στο Γκρατς για να παραστεί στην κηδεία. Οι γονείς της Μικαέλα ήθελαν να καλύψουν το κόστος του εισιτηρίου – εκείνος δεν το δέχτηκε. Επέμεναν όμως να τον φιλοξενήσουν σπίτι τους. «Μα, θα είμαι στα πόδια σας, θα μείνω σε ξενοδοχείο», τους έλεγε, αλλά ήταν ανένδοτοι. Εμεινε τρεις ημέρες κοντά τους. «Δεν υπάρχουν λόγια για τον πόνο των ανθρώπων», λέει σήμερα. Η τελετή έγινε σε ένα αμφιθέατρο γεμάτο με φωτογραφίες τους και την αγαπημένη τους μουσική – ανάμεσα στα κομμάτια και ένα του Μίκη Θεοδωράκη. «Κανονικά, κάπου θα συναντιόμασταν όλοι μαζί για τον θρησκευτικό τους γάμο», είπε ο θείος της Μικαέλα, ο οποίος μίλησε για τους δύο νέους που είχαν ένα φλερτ πριν από 17 χρόνια, αλλά συναντήθηκαν ξανά πριν από 3 χρόνια και έγιναν ζευγάρι.
Μέσα Οκτωβρίου, o Θανάσης Σαμαράς ταξίδεψε στο Γκρατς για την κηδεία. Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο με φωτογραφίες τους και την αγαπημένη τους μουσική – ανάμεσα στα κομμάτια και ένα του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Σαμαράς τούς θυμάται τα τελευταία καλοκαίρια, ερωτευμένους και μόνιμα χαμογελαστούς. Τους άρεσε η θάλασσα αλλά συχνά πήγαιναν στον Βόλο για να κάνουν σκέιτμπορντ στο προαύλιο μιας εκκλησίας. «Μα πού πάτε μέσα στον καύσωνα;» απορούσε και εκείνοι γελούσαν. Στο Γκρατς κατάλαβε πως στη Μικαέλα δεν άρεσε απλώς το σκέιτ. Ηταν πρωταθλήτρια, λαμβάνοντας μέρος σε διοργανώσεις εκπροσωπώντας την Αυστρία. Οι δυο τους μοιράζονταν αυτό το πάθος (ο δήμος εκεί έφτιαξε πρόσφατα ένα πάρκο σκέιτ στη μνήμη τους). Ο Φίλιπ ήταν προγραμματιστής και όταν αποφάσισε να της κάνει πρόταση γάμου, έφτιαξε ένα video game στο οποίο εμφανιζόταν στο τέλος το δαχτυλίδι αρραβώνα.
Η κάρτα
«Ελπίζω να σας δω του χρόνου», είπε ο Σαμαράς στην οικογένεια της Μικαέλα φεύγοντας για το αεροδρόμιο. «Δεν ξέρουμε εάν θα μπορέσουμε να ξανάρθουμε», του είπαν. Οταν επέστρεψε στο Πήλιο αναζήτησε την Εφη Κουρεμπελέ, τη ληξίαρχο που ήταν σε επαφή με το ζευγάρι πριν από τον γάμο και αργότερα με την οικογένεια για τα διαδικαστικά. Ο Σαμαράς είχε να της δώσει κάτι που της έστελναν. Οταν πήρε στα χέρια της την κάρτα μνήμης, ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι. Απέξω, μια φωτογραφία της παραλίας των Ποτιστικών, γαλήνια, όπως ήταν πριν από την καταστροφή. «Αθάνατοι», έγραφε μέσα, με τις ημερομηνίες γέννησης το 1988 και του θανάτου τους το 2023. «Παρότι δεν βρίσκεστε πλέον ανάμεσά μας, σας νιώθουμε παντού», έγραφε. Από τη μια είχε ένα σκιτσάκι –να κάνουν σκέιτ στα σύννεφα– και από την άλλη μια φωτογραφία από την ημέρα που παντρεύτηκαν. «Ηταν ένας αξέχαστος γάμος. Συνήθως γίνεται τελείως διαδικαστικά, εκείνοι όμως το έζησαν», θυμάται η κ. Κουρεμπελέ. Η Μικαέλα προετοιμαζόταν μήνες για εκείνη την ημέρα. Είχε φτιάξει τις προκλήσεις σε μπουκάλια που είχε ζωγραφίσει, κεριά διακοσμημένα με βοτσαλάκια που είχε μαζέψει, είχε ράψει τα ονόματα των καλεσμένων σε λινές πετσέτες για το τραπέζι που έγινε στο αγαπημένο τους εστιατόριο, με ορχήστρα με ελληνική μουσική και χορό. «Το ταξίδι μας μόλις ξεκίνησε», είχε πει ο Φίλιπ στον λόγο που έβγαλε εκείνη την ημέρα. «Ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά ξέρω πως με αυτή την υπέροχη γυναίκα στο πλευρό μου θα απολαύσω τα πάντα και θα είναι όλα υπέροχα».
Ο πατέρας της Μικαέλα ζήτησε πρόσφατα από τον Σαμαρά να του στείλει τις πινακίδες του αυτοκινήτου τους για να το αποσύρει από την κυκλοφορία, μαζί με ό,τι προσωπικό αντικείμενο έβρισκε μέσα. Ο Σαμαράς το βρήκε σπασμένο, κάποιος είχε προσπαθήσει να το διαρρήξει. Το μόνο που βρήκε στο πορτμπαγκάζ ήταν δύο σκέιτμπορντ. Ο ίδιος πλέον αποφεύγει να κατεβαίνει στα Ποτιστικά. Πέντε από τα σπίτια στο συγκρότημά τους αλλά και ο περιβάλλων χώρος έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Εχοντας λάβει ένα πολύ μικρό ποσό της αποζημίωσης που δικαιούνται, είναι δύσκολο να τα ξαναφτιάξουν – σίγουρα αδύνατον για την επόμενη σεζόν. «Είναι το τελευταίο πράγμα που μας ενδιαφέρει έπειτα από αυτό που ζήσαμε», λένε τα δύο αδέλφια. Είδαν όμως με συγκίνηση μια ομάδα εθελοντών να καθαρίζουν την παραλία. Ξεκίνησαν μια μέρα του Σεπτέμβρη τρεις φίλες, την επομένη μαζεύτηκαν 17 άτομα. Εκτοτε, οργανώνονταν σε βάρδιες, μετά τη δουλειά ή τα πρωινά οι συνταξιούχοι. Εβαζαν σε σακούλες ό,τι είχε κατεβάσει ο χείμαρρος. «Δεν θέλαμε να μαθευτεί και να πουν κάποιοι “πού είναι το κράτος και ο δήμος”. Είπαμε θα μπούμε δυνατά, με κέφι, να το προχωρήσουμε μόνοι μας», λέει η Τατιάνα Ευταξία, μία εκ των εθελοντών. Μια παρέα Ελβετών και Γερμανών, που αγαπούν τον τόπο σαν δικό τους, έστειλαν χρήματα για να έχουν βοήθεια από εργάτες και τρακτέρ όποτε χρειαζόταν.
Η αποκατάσταση
«Η περιοχή μας θέλει ακόμη πολλή δουλειά», λένε στην «Κ» οι ντόπιοι. Ενας από τους δρόμους για την παραλία μόλις τώρα ξεκίνησε να φτιάχνεται, οι εργασίες για την οριοθέτηση του ποταμού –πλέον χειμάρρου– δεν έχουν καν ξεκινήσει. Η παραλία όμως είναι πλέον καθαρή. «Η φύση θα ξαναβρεί τον δρόμο της. Θα ξανακάνει όμορφο τον τόπο μας με τον δικό της τρόπο», λέει η Ευταξία. Ο Θανάσης Σαμαράς δεν είναι τόσο αισιόδοξος, αν και πριν από λίγες ημέρες έλαβε ένα τηλεφώνημα που του έφτιαξε τη διάθεση. Ηταν από την οικογένεια της Μικαέλα. Ο αδελφός της θα έρθει στον Πήλιο για το καλοκαίρι και οι γονείς της επίσης θα έρθουν τον Μάρτιο για να φτιάξουν ένα σημείο μνήμης για τη Μικαέλα και τον Φίλιπ στο εκκλησάκι της Αργαλαστής.
*Χτυπάει ο «Daniel»
Η κακοκαιρία που θα χτυπούσε την ανατολική Θεσσαλία και κυρίως τις ανατολικές ακτές του Πηλίου είχε προβλεφθεί σφοδρή. Τίποτε, όμως, δεν προμήνυε αυτό που επρόκειτο να συμβεί τη Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου. Ενδεικτικά, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, στη Ζαγορά του Πηλίου το ύψος της βροχής ήταν 1.096 χιλιοστά – ενώ το προηγούμενο ρεκόρ ημερήσιου ύψους ήταν 644 χιλιοστά, την ώρα που το ετήσιο ύψος βροχής στην Αθήνα είναι κατά μέσον όρο 400 χιλιοστά. H υπερχείλιση του χειμάρρου Κραυσίδωνα είχε ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν και οι παρόχθιες συνοικίες του Βόλου.
Δύο εικοσιτετράωρα αργότερα, η κακοκαιρία κινήθηκε δυτικά, προς τον Θεσσαλικό Κάμπο. Ολόκληρα χωριά στους νομούς Καρδίτσας και Τρικάλων θάφτηκαν μέσα σε λίγες ώρες κάτω από το νερό. Συνολικά, οι εκτάσεις που πλημμύρισαν από την υπερχείλιση του Πηνειού και των παραποτάμων του υπολογίζονταν σε 190.000 στρέμματα.
Ο τραγικός απολογισμός της κακοκαιρίας ήταν 17 νεκροί.