Οπως στη Βενετία και στην Αλεξάνδρεια, έτσι και στην Οδησσό, είναι αδύνατον να μη μελαγχολήσεις αναλογιζόμενος τις γενιές των Ελλήνων που κάποτε μεγαλούργησαν και μετά εξαφανίστηκαν σαν φαντάσματα. Αφησαν πίσω κτίρια, αστικά οικόσημα, εμπορικές στοές, δρόμους με ελληνικά ονόματα, αλλά κυρίως τον μύθο, που στέκει σαν ανυπέρβλητο μέτρο σύγκρισης. Πού ήμασταν τότε, πού βρισκόμαστε σήμερα; Στα μάτια των Ουκρανών, η μυθική αχλύς του Ελληνα υπάρχει ακόμα. Η ακτινοβολία του Γρηγορίου Μαρασλή αχνοφέγγει, οι δαιμόνιοι έμποροι που αιμοδότησαν οικονομικά και πολιτιστικά την Οδησσό στην ακμή της έχουν εγγραφεί στη συλλογική συνείδηση, η αίσθηση ότι οι κάτοικοι μετέχουν της αρχαίας παιδείας είναι ζώσα.
Αν στη Δυτική Ευρώπη, οι σύγχρονοι Ελληνες είναι κακοποιημένοι από τις προσβολές, τη στερεοτυπική αντιμετώπιση, την υποτίμηση, στην Οδησσό ξαφνιάζεσαι από την τρυφερότητα, την αναγνώριση της κοινής καταβολής (αρχαία ελληνική αποικία γαρ), τη διάθεση για επικοινωνία και επαφή. Αυτό το καθρέφτισμα στα μάτια των ανθρώπων για τους οποίους η Ελλάδα έχει τη δική της νοηματοδότηση μας επιφορτίζει ακόμη περισσότερο με το καθήκον να μοιάσουμε σε εκείνους τους χαρισματικούς Ελληνες που χάρισαν στις θετές πόλεις τους σχολεία, θέατρα, συλλόγους, αλλά και ιδέες, ήθος, γνώση, τόλμη. Αλλά και να ασχοληθούμε περισσότερο με τους απογόνους τους, που έχουν ελληνική συνείδηση και καρδιά. Ολα αυτά, με αφορμή τον εορτασμό της επετείου για τα 200 χρόνια της Φιλικής Εταιρείας, τη δραστήρια παρουσία του Ελληνικού Ιδρύματος της Οδησσού και την ωραία παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, που παρουσιάστηκε στο εθνικό θέατρο της πόλης.