Πριν από μερικές ημέρες διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, μια διεθνής συνάντηση για τα μουσεία, σε συνεργασία με φορείς όπως η αμερικανική πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο. Ο τίτλος ήταν σαφής. «Το Μέλλον είναι Εδώ: Εξελίσσοντας τη Στρατηγική, τον Προγραμματισμό και την Επικοινωνία Μουσείων και Πολιτιστικών Οργανισμών».
Μπροστά σε μια κατάμεστη αίθουσα, Ελληνες αλλά και ξένοι ειδικοί από την Tate ή το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης κλήθηκαν να εξηγήσουν πώς στάθηκαν απέναντι στις προκλήσεις των νέων τρόπων ανεύρεσης πόρων συσπείρωσης του κοινού, χειρισμού των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τη χάραξη μιας ευφάνταστης εκθεσιακής πολιτικής κ.λπ.
Αυτό που προκαλούσε μεγάλη εντύπωση, ήταν το τεράστιο χάσμα που χώριζε τους συμπατριώτες μας ομιλητές από τους ξένους. Οι τελευταίοι μιλούσαν όντως για το μέλλον, πώς οραματίζονται το δικό τους ίδρυμα σε ορίζοντα δεκαετίας. Ανέλυαν λεπτομερείς στρατηγικές τοποθετήσεις για το πώς θα διαφοροποιήσουν τη θέση τους, πώς θα δώσουν ένα μοναδικό χαρακτήρα στο δικό τους μουσείο, πώς θα προσαρμοστούν στις ανάγκες των καιρών.
Οι δικοί μας, πάλι, έκαναν ένα είδος απολογισμού της τελευταίας δεκαετίας: εκθέσεις, δράσεις, πρωτοβουλίες που αφορούσαν το άμεσο ή μακρινό παρελθόν. Μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει; Και βέβαια όχι, μιας και η επίτευξη ορισμένων στόχων τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν μια τιτάνια προσπάθεια. Είναι όμως κρίμα που οι άπειρες δυσκολίες δεν μας αφήνουν να κοιτάξουμε μπροστά, να ονειρευτούμε, να αισθανθούμε ότι εκτός από το αδυσώπητο παρόν, υπάρχει και μέλλον για το οποίο πρέπει να φροντίσουμε τώρα. Γιατί μετά θα είναι αργά…