Στις 17 Μαΐου, ο Φωτεινός Παγιαύλας, αστυνομικός που υπηρετεί στην Τροχαία Αθηνών, ανάρτησε στο facebook μία φωτογραφία. Εδειχνε τον ίδιο και την κ. Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρο του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, γελαστούς κατά τη διάρκεια συνάντησής τους. «Σήμερα 17 Μαΐου είναι η Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφυλοφοβίας», έγραφε. «Επελέγη η 17η Μαΐου, επειδή αυτή την ημέρα το 1990 η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Με την ευκαιρία της ημέρας συναντήθηκα με την πρόεδρο του ΣΥΔ, με την οποία ανταλλάξαμε δώρα».
«Και τι μ’ αυτό;», με ρώτησε προβοκατόρικα, όταν του ανέφερα το ποστ, ως αφορμή για τη συνομιλία μας. «Σας κάνει εντύπωση επειδή είμαι αστυνομικός; Δεν μπορώ να ασχολούμαι με τα ανθρώπινα δικαιώματα;». Προφανώς μπορεί, και πολύ καλά κάνει, αλλά, αν κάτι τέτοιο κάνει εντύπωση σε έναν απλό πολίτη, ποια είναι η αντίδραση στο Σώμα; «Είχα κάποια unfriend από συναδέλφους», παραδέχεται ο κ. Παγιαύλας, ο οποίος, σημειωτέον, είναι και αντιπρόσωπος της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων. «Αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει. Αν υπάρχει ένα πράγμα που υποστηρίζω με πάθος, αυτό είναι το δικαίωμα του καθενός να βγαίνει μπροστά και να αυτοπροσδιορίζεται, να λέει αυτό που είναι και αυτό που πιστεύει».
Ο ίδιος έχει συνηθίσει να «ενοχλεί», σε πολλά εισαγωγικά η λέξη, γιατί πρόκειται για ιδιαίτερα προσηνή άνθρωπο, όπως αναφέρουν όσοι τον γνωρίζουν. Οταν είχε τολμήσει να μιλήσει δημόσια για το δικαίωμα των αστυνομικών να αφήνουν μούσια και γενικά να αυτοδιαχειρίζονται το σώμα τους, οι αντιδράσεις ήταν από κάποιους οργισμένες. «Αδερφή με ανέβαζαν, αδερφή με κατέβαζαν», λέει ο 34χρονος αστυνομικός, που είναι αρραβωνιασμένος με τη γλυκιά Ελένη. (Αργότερα θα με ρωτούσε γιατί το αναφέρουμε αυτό, «δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν.) «Ετσι κατάλαβα καλύτερα τι τραβάνε οι ΛΟΑΔ άνθρωποι. Θεωρώ πραγματικά ότι είναι ατομικό μας δικαίωμα. Αλλο το να φοράμε καθαρή στολή και άλλο το να μην μπορούμε να έχουμε περιποιημένα γένια, τατουάζ ή σκουλαρίκι, που δεν επηρεάζει την εργασία μας. Ή θα έχουμε ως πρότυπο τις αστυνομίες της Βόρειας Κορέας ή της Βόρειας Αμερικής, όπου αυτά είναι κεκτημένα ετών». Αντιδράσεις, φυσικά, είχε συναντήσει όταν τον περασμένο Ιούνιο ήταν από τους ελάχιστους αστυνομικούς που συμμετείχαν στο Athens Pride, για να δηλώσουν εμπράκτως τη στήριξή τους στην κοινότητα, αλλά και πρόσφατα, όταν επισκέφθηκε τη Σάμο και το Αγαθονήσι, για να εργαστεί, και συνομίλησε και φωτογραφήθηκε με πρόσφυγες. Δεν κρύβει καμία δράση του, όλες ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα. «Επίτηδες. Οταν ανεβάζω φωτογραφία με έναν ανάπηρο πρόσφυγα, είναι διπλό σπάσιμο στερεοτύπων. Τόσο προς τους πολίτες που βλέπουν ένα όργανο της πολιτείας να βρίσκεται κοντά σε ευάλωτες ομάδες, όσο και προς τους αστυνομικούς, μερίδα των οποίων ίσως δεν βλέπουν με καλό μάτι τις ροές». Οπως λέει, οι αντιδράσεις δεν προέρχονται από τους πολίτες, αλλά από «συντηρητικούς κύκλους στην Aστυνομία». Οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι ο κανόνας. «Στόχος μου και μέσα από το facebook είναι να φέρω πιο κοντά την Αστυνομία στην κοινωνία, να δείξω ότι είμαστε κι εμείς σκληρά εργαζόμενοι, ότι δεν είμαστε αμόρφωτοι, η πλειονότητα όσων υπηρετούμε σήμερα έχουμε μπει με Πανελλήνιες, είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες, κοντά στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».
Θα τον βρείτε, εκτός από το facebook, να ρυθμίζει την κυκλοφορία στις διασταυρώσεις κοντά στο Σύνταγμα, ή να ελέγχει οχήματα ως πλήρωμα περιπολικού κάπου στην Αθήνα. «Θεωρώ ότι θα πρέπει να υπάρχουν, τρόπον τινά, δύο ειδών αστυνομίες, και οι δύο φιλικές προς τον πολίτη, αλλά η μία πιο προσιτή, αυτή που συναλλάσσεται με τον κόσμο, βγάζει διαβατήρια και ταυτότητες, και μία άτεγκτη, βράχος. Που όταν ένας δεν φοράει κράνος, θα του βεβαιώσει παράβαση και δεν θα τον αφήσει να φύγει. Καταλαβαίνω ότι έχουμε κρίση, αλλά ο κόσμος σκοτώνεται στην άσφαλτο». Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, λέει, είχαμε 3.500 νεκρούς από τροχαία, σήμερα 800. «Ενας από τους λόγους είναι η αυστηροποίηση των ποινών και η εντατικοποίηση των ελέγχων».