Το δέμα περιείχε ένα βιβλίο με τίτλο «92 χρόνια ζωής» και ένα σημείωμα: «Παρακαλώ, διαβάστε τη σελίδα 65. Με εκτίμηση, Σωκράτης Λεκέας, τ. Πρόεδρος Εφετών Δ.Δ.». Το μυστήριο λύθηκε πράγματι εκεί. Στη δεύτερη παράγραφο διαβάσαμε: «Ενας υπαρχιφύλακας με παρακαλούσε ως εισηγητή για το εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας, να τον γράφω για εκείνο του 06.00 έως 10.00 πρωινό. Αυτό το ωράριο βέβαια δεν ήταν το καλύτερο. Ρωτώντας τον γιατί το προτιμά, μου απάντησε ότι τις πρωινές ώρες περπατώντας στους δρόμους και μάλιστα εκείνους του κέντρου της περιοχής, έβρισκε νομίσματα που είχαν χάσει απρόσεκτοι περιπατητές, τα οποία σε καθημερινή βάση έφταναν και περισσότερα από το μισό μεροκάματο». Ο 92χρονος κ. Λεκέας, συγγραφέας του βιβλίου, είχε διαβάσει το ρεπορτάζ της «Κ» για τους ανθρώπους που αναζητούν πεσμένα χαρτονομίσματα στις εθνικές οδούς (12/09).
«Ισως γνωρίζω αυτόν που… πρωτοείχε την ιδέα», μας είπε αργότερα στο τηλέφωνο. Και μολονότι όλα αυτά είχαν συμβεί από 65 χρόνια νωρίτερα (είχε υπηρετήσει στην Αστυνομία Πόλεων την περίοδο ’47-’50, προτού παραιτηθεί για να εργαστεί στα Ταχυδρομεία και κατόπιν στο δικαστικό σώμα), θυμόταν κι άλλες λεπτομέρειες. «Ο περίπατός του ήταν η Υμηττού από τη Φορμίωνος μέχρι το άλσος, από τους λίγους ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Χρεμωνίδου, Ευτυχίδου, Πλαστήρα, Αγίου Σπυρίδωνος μέχρι το ποτάμι. Η Βασιλέως Κωνσταντίνου ήταν ποτάμι τότε», πρόσθεσε.
Το βιβλίο κάθισε και το έγραψε πέρυσι, που λόγω μιας περιπέτειας υγείας αναγκάστηκε να μείνει κάποιους μήνες στο σπίτι. «Επρεπε να περάσω την ώρα μου κάπως», λέει. Είχε γράψει πολλά άλλα βιβλία μετά τη σύνταξή του, με νομικό περιεχόμενο, αλλά ήταν ώρα να σκαλίσει ακόμα πιο πίσω τη μνήμη και τα αρχεία του. «Να ένα πράγμα που με βοήθησε πολύ, η μανία μου να τηρώ αρχεία». Στις περίπου 300 σελίδες τού «92 χρόνια ζωής» γράφει για τη ζωή του στο χωριό ως παιδί, στις Κάλυβες Καρδαμύλης, όπου έβγαλε και το πρώτο του χαρτζιλίκι βοηθώντας ένα δικολάβο με Πάρκινσον να συντάσσει δικόγραφα, για τον πόλεμο (ήταν αυτός ως μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου στην Καλαμάτα που πρώτη φορά χτύπησε τη σειρήνα του συναγερμού στην ταράτσα του ξενοδοχείου REX), την κατοχή, την πείνα, τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο, τη θητεία του στην αστυνομία, τη 15ετή υπηρεσία του στην Ταχυδρομική Υπηρεσία, την καριέρα του στο δικαστικό σώμα, τη σύνταξη – και όλα τα ενδιάμεσα μικρά και μεγάλα κεφάλαια μιας συναρπαστικής, ανθρώπινης ζωής. Οπως για την εποχή που εργάστηκε στο Χρηματιστήριο, μετά την απελευθέρωση, το ’44. Ούτε 20 χρόνων τότε, του είχε κάνει εντύπωση το εξής: «Μετεφέρεντο οι χρυσές λίρες σε σεντούκια και τσουβάλια. Ούτε μία φορά δεν είδα τον παραλήπτη να κάτσει να τις μετρήσει!».
Στην Ταχυδρομική Υπηρεσία, αργότερα, ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση, την οποία ξανάπιασε όταν έγινε δικαστής το ’64. «Θυμάμαι πολλές συγκρούσεις με τον Ράλλη, αλλά και τον Στεφανόπουλο. Η κυβέρνηση δεν ικανοποιούσε ένα δίκαιο αίτημά μας για την κατ’ οίκον εργασία. Τους είπα “αφού δεν αποφασίζετε να μας δώσετε το επίδομα, θα καταφύγουμε στα δικαστήρια”. “Οι δικαστές στα δικαστήρια; Τι άλλο θα δούμε” απάντησε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάπως έτσι φτάσαμε στα σημερινά μισθοδικεία». Ενενήντα δύο χρόνια ζωής, δύο-τρεις οι σταθερές: «Αισιοδοξία για το μέλλον, αγάπη για τους ανθρώπους, νέες ιδέες, υπεράσπιση της αλήθειας».