Όπως πάντα όταν εμπλέκεται ο Ντόναλντ Τραμπ, το πρώτο προεδρικό ντιμπέιτ στο οποίο συμμετείχε, χθες στις 4 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδος, ήταν άνευ προηγουμένου – με την κακή έννοια. Ευρισκόμενος σε δεινή θέση στις δημοσκοπήσεις, με τη διαφορά σε εθνικό επίπεδο να κυμαίνεται στις 7 μονάδες και το προβάδισμα του Τζο Μπάιντεν στις τρεις πολιτείες που χρειάζεται για να κερδίσει – Πενσιλβάνια, Ουισκόνσιν, Μίσιγκαν – να ξεπερνά κατά μέσο όρο τις 5 μονάδες, ο Τραμπ έπρεπε να επικρατήσει κατά κράτος στην πρώτη τηλεμαχία. Δεν τα κατάφερε.
Αντ’ αυτού, διακόπτοντας συνεχώς τον αντίπαλό του, προσβάλλοντάς τον και επανερχόμενος διαρκώς σε ανυπόστατες κατηγορίες που αφορούν το γιο του Μπάιντεν, Χάντερ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιβεβαίωσε την εικόνα που ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί έχουν γι’ αυτόν: ότι είναι νταής, ψεύτης και παράγοντας χάους (γεγονός που δεν τον βοηθάει να πείσει ότι είναι ο υποψήφιος του νόμου και τη τάξης). Οι ισχυρισμοί του ότι έχει έτοιμο ένα εναλλακτικό σχέδιο περίθαλψης για να αντικαταστήσει το Obamacare, το οποίο προσπαθεί εδώ και τέσσερα χρόνια να καταργήσει, δεν ήταν διόλου πειστικοί (κυρίως επειδή υπόσχεται το ίδιο πράγμα από το 2016). Επέμεινε ότι πλήρωσε «εκατομμύρια» σε ομοσπονδιακούς φόρους εισοδήματος το 2016-7 (και όχι 750 δολάρια, όπως ισχυρίστηκε πρόσφατη έρευνα των New York Times). Βρέθηκε υπό πίεση για τη διαχείριση της πανδημίας και στο θέμα της κλιματικής αλλαγής και το αν συμβάλλει στις τρομακτικές πυρκαγιές των τελευταίων εβδομάδων στις δυτικές πολιτείες. Και συνέχισε τις παρανοϊκές επιθέσεις του κατά της εκλογικής διαδικασίας («Συμβαίνουν άσχημα πράγματα στην Φιλαδέλφεια…Δεν θα καταλήξει καλά όλο αυτό»). Η χειρότερη στιγμή του ήταν όταν του ζητήθηκε από τον πολύπαθο συντονιστή, Κρις Ουάλας, να καταδικάσει τις ακροδεξιές ομάδες που προκαλούν βίαια επεισόδια. Το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν: «Stand back and stand by». Μία από τις ρατσιστικές αυτές ομάδες, οι Proud Boys, ενθουσιάστηκαν με την ονομαστική τους αναφορά και τη φράση – σαν ένα Τραμπικό «όπλο παρά πόδα» -, σχολιάζοντας σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι συνέβαλλε σε αύξηση μελών.
Ο Μπάιντεν, χάρη στον βομβαρδισμό αρνητικών διαφημίσεων και δηλώσεων του ίδιου του Τραμπ που είχαν προηγηθεί, οι οποίες τον παρουσίαζαν ως περίπου στα όρια της άνοιας, είχε έναν χαμηλό πήχη να υπερβεί – και τον ξεπέρασε άνετα. Δεν ήταν εξίσου ετοιμόλογος όσο στα ντιμπέιτ του 2008 και του 2012 (ως αντιπροεδρικός υποψήφιος και αντιπρόεδρος), αλλά υπερασπίστηκε τον εαυτό του έναντι των βασικών μομφών των Ρεπουμπλικανών – ότι είναι κατά της αστυνομίας, ότι υποστηρίζει το δαπανηρό Green New Deal κ.ά. – και ήταν αιχμηρός κατά του αντιπάλου του, λέγοντάς του να «σκάσει» (άνευ προηγουμένου και αυτό) και χαρακτηρίζοντάς τον ως τον χειρότερο πρόεδρο που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ. Κυρίως, επέμενε να αγνοεί – όσο μπορούσε – τον αντίπαλό και να απευθύνεται στους τηλεθεατές, κοιτάζοντας την κάμερα, θυμίζοντάς τους όλους τους τρόπους με τους οποίους η ζωή τους είναι χειρότερη σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν (απηχώντας τον Ρέιγκαν του 1980).
Διάφοροι σχολιαστές στον άμεσο απόηχο του ντιμπέιτ μίλησαν για ιστορικό ναδίρ για την αμερικανική πολιτική κουλτούρα. Παρουσιάστρια του CNN το χαρακτήρισε «shit-show». Στο Twitter αναρτήθηκε φωτογραφία του Σι Τζινπίνγκ ως πραγματικού νικητή της τηλεμαχίας. Σε σχέση με τη δυναμική της κούρσας πάντως, ο Τραμπ δεν πέτυχε αυτό που ήθελε. Όπως τιτίβισε ο Νέιτ Κον, ειδικός επί των δημοσκοπήσεων στους Times: «Τι χάος. Δεν υπήρχε νικητής, σίγουρα όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και αυτό σημαίνει ότι νίκησε ο Μπάιντεν».