ΠΑΡΙΣΙ-ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. Είχα κλείσει τα εισιτήρια για τα ημιτελικά και τον τελικό του Ρολάν Γκαρός πριν εβδομάδες. Είχα όμως την προσδοκία ότι μπορεί στην τελική τετράδα να βρίσκεται και ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Είχε αναδειχθεί στον πιο φορμαρισμένο παίκτη του tour στη σεζόν του χώματος (αν και ο Ράφα Ναδάλ έμοιαζε να βελτιώνεται επικίνδυνα με κάθε εβδομάδα που περνούσε), με μία νέα, άτρωτη σταθερότητα στο παιχνίδι του και μία ανανεωμένη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
Διαβάστε επίσης
⇒Στέφανος Τσιτσιπάς: Ο πρώτος Έλληνας σε τελικό Ρολάν Γκαρός
Η νίκη του με 3-0 σετ στον προημιτελικό της Τρίτης κατά του κακού του δαίμονα και Νο 2 της παγκόσμιας κατάταξης, Ντανιήλ Μεντβέντεφ, σφράγισε το status του Τσιτσιπά ως βασικού διεκδικητή του θρόνου. O 22χρονος Έλληνας είχε χθες απέναντί του στον ημιτελικό τον 24χρονο Αλεξάντερ Ζβέρεφ, έναν ακόμα από τους αστέρες της νέας γενιάς, η οποία εξακολουθεί να πασχίζει χωρίς αποτέλεσμα να βάλει τέλος στην κυριαρχία στο σπορ των ιερών τεράτων που μονοπωλούν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια τους μεγάλους τίτλους. Στον άλλο ημιτελικό αντίπαλοι ήταν δύο από αυτούς τους τιτάνες, ο 35χρονος Ναδάλ, με 20 τίτλους Γκραν Σλαμ (13 εκ των οποίων στο Ρολάν Γκαρός) και ο 34χρονος Νόβακ Τζόκοβιτς, Νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη και κάτοχος 18 Γκραν Σλαμ.
Μετά την καθυστερημένη άφιξη του «Θαλή» στο Gare du Nord από τις Βρυξέλλες και το υποχρεωτικό rapid τεστ σε φαρμακείο του Παρισιού, χωρίς το οποίο δεν θα ήταν εφικτή η είσοδος στο στάδιο, φτάσαμε εγκαίρως, υπέστημεν εξονυχιστικούς ελέγχους των εγγράφων και των υπαρχόντων μας και καταλήξαμε λίγο πριν τις 3 το απόγευμα στην κερκίδα του Philippe Chatrier, υπό έναν ανελέητο ήλιο. Το κεντρικό court του Ρολάν Γκάρος, λόγω των περιορισμών που συνδέονται με την πανδημία, ήταν γεμάτο κάτω το 1/3 περίπου (5.000 αντί για 15.000 θεατές), αλλά ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος.
Πρώτος στο πρόγραμμα ήταν ο ημιτελικός των νέων. O Τσιτσιπάς είχε φτάσει άλλες τρεις φορές στην τελική τετράδα σε Γκραν Σλαμ – αλλά για πρώτη φορά θεωρείτο το άτυπο φαβορί. Το γεγονός αυτό δεν έμοιασε να τον επηρεάζει. Κατά τα ονειρικά δύο πρώτα σετ, έμοιαζε με τοίχο, επέστρεφε τα πάντα. Τα λάθη του ήταν ελάχιστα, τα χτυπήματα βαθιά, η αυτοπεποίθηση στα ύψη. Ακόμα κι όταν υπέστη break και βρέθηκε να χάνει 3-0 στο δεύτερο, επανήλθε χειμαρρωδώς, παίρνοντας έξι συνεχόμενα games. Σε περίπου μιάμιση ώρα, ήταν μπροστά 2-0 σετ.
Και μετά – όπως συμβαίνει τόσο συχνά στο τένις – ήλθε η ανατροπή. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο Ζβέρεφ, που ούτως ή άλλως ήταν σε καλή μέρα, σέρβιρε τον έναν κεραυνό μετά τον άλλο (σταθερά πάνω από 200 χλμ./ώρα, συχνά πάνω από 210), ελαχιστοποίησε τα double-faults (η Αχίλλειος Πτέρνα του) και ήταν καταιγιστικός από τη baseline, εξαναγκάζοντας σε λάθη τον Τσιτσιπά. Με ένα break στο 3ο και άλλο ένα στο 4ο σετ, ισοφάρισε την αναμέτρηση. Όταν, στο πρώτο game του 5ου σετ βρέθηκε να προηγείται 0-40 στο σερβίς του Έλληνα πρωταθλητή, αρχίσαν να μας ζώνουν τα φίδια. Το momentum του Ρωσο-Γερμανού γίγαντα έμοιαζε να είναι ασταμάτητο.
Κι όμως. Κάπως, από κάπου, ο Τσιτσιπάς βρήκε τα χτυπήματα – και το ψυχικό σθένος – να κρατήσει το σερβίς του. «Έμεινα ζωντάνος», όπως το έθεσε, βουρκωμένος, στη συνέντευξη που παραχώρησε αμέσως μετά τη νίκη του. Και ο Ζβέρεφ στη συνέχεια σκόνταψε – έπεσε οριακά το επίπεδο του παιχνιδιού του, αρκετά ώστε να ανοίξει μία χαραμάδα, μέσα από την οποία ο Τσιτσιπάς βρήκε το δρόμο προς το θρίαμβο.
Για όσους όμως βιάστηκαν να πιστέψουν ότι ο κορυφαίας ποιότητας αυτός αγώνας ήταν προάγγελος μίας νέας τάξης πραγμάτων, ο δεύτερος ημιτελικός ήταν μία εύγλωττη υπενθύμιση ότι οι παλιοί είναι ακόμα εδώ – και ότι θα είναι πραγματικός άθλος να τους αναγκάσει κάποιος να αφήσουν τα ηνία. Σε ένα ματς τόσο υπερβατικό που ανάγκασε τις γαλλικές αρχές να αναστείλουν την εφαρμογή της απαγόρευσης κυκλοφορίας και να επιτρέψουν στους θεατές να το παρακολουθήσουν ως το τέλος, ένας υπερηχητικός Τζόκοβιτς – παρ’ ότι βρέθηκε να χάνει 5-0 στο πρώτο σετ και να οδεύει προς μία ακόμα ταπεινωτική ήττα στα χέρια του Ναδάλ στο παρισινό χώμα – κατάφερε το σχεδόν αδύνατο: λύγισε τον Ισπανό, σε τέσσερα καθηλωτικά σετ που διήρκεσαν περισσότερες από τέσσερις ώρες. Ήταν ο 58ος μεταξύ τους αγώνας και μόλις η τρίτη ήττα του Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός στα 17 χρόνια που συμμετέχει στο τουρνουά.
Πριν τον δεύτερο ημιτελικό, σκεφτόμουν ότι προτιμούσα τον Σέρβο για αντίπαλο του Τσιτσιπά στον τελικό. Ο Ναδάλ φάνταζε απόρθητος. Μετά τη χθεσινή εμφάνιση του Τζόκοβιτς, δεν είμαι τόσο σίγουρος. Για τον Έλληνα πρωταθλητή, η θέση στην αναμέτρηση της Κυριακής είναι ήδη μία άνευ προηγουμένου επιτυχία. Θα μπορέσει να γίνει ο πρώτος της νέας γενιάς που θα κερδίσει ένα από τα ιερά τέρατα σε τελικό Γκραν Σλαμ;
Θα είναι ένα τεράστιο προνόμιο να παρακολουθήσω την προσπάθειά του από κοντά, μέρος ενός – έστω περιορισμένου – πλήθος ανθρώπων που μοιράζονται το πάθος για αυτό το υπέροχο άθλημα. Στις αρχές αυτού του ιδιαίτερου καλοκαιριού, με τη σκιά της πανδημίας να αποσύρεται αργά και βασανιστικά από πάνω μας, αφήνοντας πίσω τις πληγές ορατές και υποδόριες, αλλά και μία τεράστια επιθυμία για ζωή, όπως την ξέραμε.