Η Δύση θα βρει μπροστά της τις συνέπειες της εγκατάλειψης του Αφγανιστάν, σύμφωνα με τον στρατηγό ε.α. και σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας επί Ντόναλντ Τραμπ, Χ.Ρ. Μακμάστερ. Ο στρατηγός Μακμάστερ, συγγραφέας του «Dereliction of Duty» για τα λάθη της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ (ένα βιβλίο ιδιαίτερα δημοφιλές στις τάξεις των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων), στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε μέσω email στην «Κ», τονίζει επανειλημμένως ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δεν έληξε απλά επειδή η μία πλευρά αποφάσισε να αποχωρήσει. Σημειώνει ότι δεν εξεπλάγη από τη ραγδαία πτώση της αφγανικής κυβέρνησης μετά την έξοδο των νατοϊκών δυνάμεων, που ακολούθησε τη συμφωνία «συνθηκολόγησης» της κυβέρνησης Τραμπ με τους Ταλιμπάν. Αναδεικνύει, τέλος, τη γεωστρατηγική σημασία οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να διασώσουν τους Αφγανούς που συνεργάστηκαν με τη Δύση από τα νύχια των φονταμενταλιστών.
– Σας εξέπληξε η ταχύτητα της κατάρρευσης του αφγανικού στρατού και της κυβέρνησης; Δεν ήταν άλλη μια μείζων αποτυχία των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, παρόμοια με το Ιράν το 1979;
– Δεν με εξέπληξε, δεδομένου του πώς προσεγγίσαμε την απόσυρση – χάσαμε εντελώς την εμπιστοσύνη τους κάνοντας παραχώρηση έπειτα από παραχώρηση στους Ταλιμπάν. Μεταξύ άλλων, υποχρεώσαμε την αφγανική κυβέρνηση να απελευθερώσει 5.000 τρομοκράτες, ουσιαστικά αναπληρώνοντας τις δυνάμεις των Ταλιμπάν, ενώ δεν επιτρέψαμε καν στην αφγανική κυβέρνηση να συμμετάσχει στη συμφωνία συνθηκολόγησής μας με τους Ταλιμπάν.
– Πόσο σημαντικό είναι να ηγηθούν οι ΗΠΑ στην εκκένωση όσο το δυνατόν περισσότερων ευάλωτων Αφγανών που επιθυμούν να φύγουν από τη χώρα; Πόσο σθεναρή πιστεύετε ότι είναι η δέσμευση της κυβέρνησης Μπάιντεν σε αυτό;
– Είναι απίστευτα σημαντικό για εμάς να βοηθήσουμε τους Αφγανούς συμμάχους μας που συνεργάστηκαν με τις ΗΠΑ τα τελευταία 20 χρόνια και που τώρα δικαιολογημένα φοβούνται την αντεκδίκηση των Ταλιμπάν. Οποιαδήποτε ολιγωρία στο μέτωπο αυτό συμβάλλει στην ανθρωπιστική καταστροφή που βλέπουμε. Το πώς θα χειριστούμε την εκκένωση είναι επίσης σημαντικό από γεωστρατηγικής άποψης. Ελπίζω ότι ο πρόεδρος θα το καταστήσει κορυφαία προτεραιότητα – ειδικά αναλογιζόμενος το πόσοι θυσιάστηκαν για να πολεμήσουν σε αυτό το σύγχρονο σύνορο μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού.
– Κοιτώντας πέρα από το κρίσιμο ζήτημα της υλοποίησης της πολιτικής της εξόδου, δεν ήταν σωστή η απόφαση του προέδρου Μπάιντεν να τερματίσει τη στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν; Η απροθυμία των Αφγανών να πολεμήσουν δεν δείχνει ότι η ήττα ήταν αναπόφευκτη; Και δεν είναι η αμερικανική κοινή γνώμη υπέρ της απόσυρσης;
– Ο πόλεμος δεν τελειώνει όταν η μία πλευρά επιλέξει να απεμπλακεί. Ακούσαμε ότι δεν υπήρχε στρατιωτική λύση στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αλλά οι Ταλιμπάν είχαν σαφώς μία τέτοια λύση κατά νου. Οι Ταλιμπάν και αντίστοιχες τζιχαντιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις διεξάγουν έναν πόλεμο χωρίς τέλος εναντίον όλων των πολιτισμένων λαών. Δεκάδες χιλιάδες Αφγανοί έκαναν την υπέρτατη θυσία στον αγώνα ενάντια στους κοινούς εχθρούς μας και δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το ψυχολογικό πλήγμα που υπέστησαν από την ξαφνική εγκατάλειψή τους από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτοί ήταν που επωμίζονταν το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα για τη διατήρηση των ελευθεριών που απολάμβαναν από τότε που τους βοηθήσαμε να νικήσουν τους Ταλιμπάν το 2001.
⇒ Διαβάστε επίσης: Νέα αμερικανική στρατηγική στη Μέση Ανατολή
– Ησαστε σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Ντόναλντ Τραμπ, ωστόσο περιγράψατε την προσέγγισή του στο Αφγανιστάν ως «συνθηκολόγηση» με τους Ταλιμπάν. Τι ρόλο έπαιξε ο 45ος πρόεδρος στην προετοιμασία του εδάφους για την καταστροφική έκβαση των τελευταίων ημερών;
– Ο πρόεδρος Τραμπ είχε μια στέρεη στρατηγική για τη νότια Ασία, όπως περιγράφεται στην ομιλία του τον Αύγουστο του 2017. Ηταν μια στρατηγική με διάρκεια και βασισμένη στη λογική. Εγκατέλειψε όμως αυτή τη στρατηγική για να επιδιώξει τη συμφωνία συνθηκολόγησης με τους Ταλιμπάν, επαναλαμβάνοντας τα λάθη άλλων προέδρων που προσπάθησαν να τερματίσουν τον «αέναο πόλεμο», χωρίς να συνειδητοποιεί ότι ο πόλεμος δεν τελειώνει όταν μία από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις αποχωρεί από το πεδίο της μάχης.
– Περιμένετε το νέο καθεστώς των Ταλιμπάν να είναι πιο προσεκτικό από την προηγούμενη ενσάρκωσή τους στις διεθνείς σχέσεις (και ιδίως στην υποστήριξη της διεθνούς τρομοκρατίας); Υπό ποίους όρους πρέπει οι ΗΠΑ και η Ευρώπη να αναπτύξουν ένα modus vivendi με το καθεστώς;
– Σε περιοχές που κατακτούν, οι Ταλιμπάν πραγματοποιούν μαζικές εκτελέσεις και δολοφονούν δημοσιογράφους και οποιονδήποτε άλλο μπορεί να αντιταχθεί στη διεστραμμένη θεοκρατική δικτατορία τους. Οι Ταλιμπάν αναγκάζουν τις γυναίκες να «παντρευτούν» τρομοκράτες, οι οποίοι τις βιάζουν, τις αναγκάζουν να φορούν μπούργκα και τους αφαιρούν όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Ο απολογισμός αυτής της καταστροφής και ο προσδιορισμός τού τι μπορεί να γίνει για τον περιορισμό της ζημιάς απαιτούν μια αναγνώριση της πραγματικότητας του Αφγανιστάν.
Θέμα χρόνου
– Ποιες είναι οι ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις της αποκατάστασης των Ταλιμπάν; Πώς ενισχύει τον ρόλο της Κίνας, της Ρωσίας και της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή;
– Αυτό που συνέβη στέλνει ένα μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο –συμπεριλαμβανομένων των αντιπάλων μας– ότι οι ΗΠΑ είναι αναξιόπιστες. Η απόσυρσή μας από το Αφγανιστάν κάνει τις ΗΠΑ να φαίνονται αδύναμες και μη αφοσιωμένες στους συμμάχους μας. Η Ρωσία και η Κίνα αναζητούν κάθε ευκαιρία και θα καλύψουν ενθουσιωδώς όλα τα κενά που θα αφήσουμε. Η Κίνα συναντιόταν ήδη με τους Ταλιμπάν πριν συμβεί αυτό (σ.σ.: η πτώση της Καμπούλ). Αυτό που συνέβη θα ενθαρρύνει τη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα και την Κίνα στη Νότια Σινική Θάλασσα. Επαναλαμβάνω: ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δεν τελειώνει απλώς και μόνον επειδή αποσύραμε τις δυνάμεις μας. Η άλλη πλευρά, οι Ταλιμπάν, θα συνεχίσουν να πολεμούν – και ο πολιτισμένος κόσμος θα πρέπει, για άλλη μία φορά, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτού του γεγονότος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Είναι απλώς θέμα χρόνου.