Για αδιανόητη αποτυχία κάνει λόγο ο πρώην διοικητής της επίλεκτης ισραηλινής μονάδας «Σαγιερέτ Ματκάλ» (Μονάδα Ειδικών Επιχειρήσεων), δρ Ντορόν Αβιτάλ, σχετικά με την επιχειρησιακή «ήττα» των πρώτων ωρών και αναφέρεται στις πολυπλοκότητες μιας χερσαίας επιχείρησης.
Σύμφωνα με τον δρα Αβιτάλ, «πρόκειται για μια οπισθοδρόμηση στον τομέα της αποτροπής και μια αποτυχία σε μέγεθος αδιανόητο. Μόλις πριν από λίγες ημέρες χρησιμοποίησαν επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και μέσω εξαπάτησης έφθασαν στους φράχτες και κατάφεραν να εισαγάγουν εκρηκτικά. Οπότε η ενέργειά τους ήταν καλά σχεδιασμένη. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι όλη η προσοχή του ισραηλινού στρατού και της εσωτερικής ασφάλειας ήταν στη Δυτική Οχθη, επειδή τον τελευταίο χρόνο είχαμε έναν συνεχή πόλεμο με τους τρομοκράτες της Χαμάς και της Τζιχάντ στη Δυτική Οχθη, και παραβλέψαμε τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας».
«Επιπροσθέτως, υπονομεύσαμε την Παλαιστινιακή Αρχή σε αυτά τα εδάφη και με αυτόν τον τρόπο υποστηρίξαμε τη Χαμάς, ενώ συνηθίσαμε τις συνεχείς ρίψεις ρουκετών, τις οποίες αντιμετωπίζαμε με τον σιδηρούν θόλο (Iron Dome). Ετσι, δημιουργήσαμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε προστατευμένοι από τη Χαμάς και πως είναι μια διαχειρίσιμη απειλή. Οπως φαίνεται, οι δυνάμεις μας δεν ήταν προετοιμασμένες».
Ο πόλεμος δεν είναι θρησκευτικός μεταξύ Εβραίων και Ισλάμ και για αυτό θέλουμε τη Σαουδική Αραβία ως προστάτιδα ιερών τόπων των μουσουλμάνων.
Σχολιάζοντας τις μεταβλητές που πρέπει να ληφθούν υπόψη σε μια επικείμενη χερσαία επιχείρηση, ο πρώην διοικητής της «σκληροτράχηλης» μονάδας αξιολογεί ως κρίσιμους δύο παράγοντες: α) τον πόλεμο σε αστικό περιβάλλον και β) την ύπαρξη ομήρων. «Αυτό που κάνουμε είναι να σταθεροποιούμε τα σύνορα και να επιτιθέμεθα με την αεροπορία μας. Τώρα, η δεύτερη κίνησή μας (χερσαία επιδρομή) δημιουργεί ένα σοβαρό δίλημμα και αυτό είναι το θέμα των ομήρων μας. Εχουμε περίπου 130-150 ομήρους και θα πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά τι θα κάνουμε με αυτούς πριν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε σε στρατιωτική επιδρομή».
«Επίσης, σε έναν αστικό πόλεμο, δηλαδή εντός κατοικημένης περιοχής, το χειρότερο εμπόδιο είναι ο τρομερός φόρος αίματος των στρατιωτών, καθώς είναι δύσκολο να περιορίσεις την κίνηση των πολιτών και δεν ξέρεις ποιος είναι εναντίον ποίου. Αν είσαι στον δρόμο και σε πυροβολεί κάποιος, πρέπει να φέρεις τα τανκς, να πυροβολήσεις εκεί που σε πυροβολούν, και τότε στις συνέπειες υπολογίζονται και οι παράπλευρες απώλειες. Οπότε, στον πόλεμο σε αστικό περιβάλλον αυτό είναι το βαρύ φορτίο που θα κληθείς να πληρώσεις και ιδίως σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως η Λωρίδα της Γάζας».
Ολοκληρώνοντας, ο εμπειροπόλεμος στρατιωτικός και αναλυτής σκιαγραφεί τις συνέπειες μιας επιχείρησης στη Λωρίδα της Γάζας. «Αν καταλάβεις όλη τη Γάζα, τότε θα κολλήσεις εκεί. Και όταν κολλήσεις εκεί, επιστρέφεις στον ανταρτοπόλεμο που δεν έχει τέλος. Από την άλλη, αν απλώς σταματήσεις και δεν προχωρήσεις προς καμία κατεύθυνση, αρχίζεις να δέχεσαι χτυπήματα. Αν προστατεύεις τον εαυτό σου μόνο με αμυντικούς μηχανισμούς, όπως τοίχους, φράχτες, ηλεκτρονικά μέσα, τότε φαίνεται ότι είσαι ασφαλής, αλλά στο τέλος αποδεικνύεται ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και πως δεν μπορείς να αμύνεσαι για πάντα».
Και συμπληρώνει: «Πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως αυτός ο πόλεμος αποτελεί μια εθνική σύγκρουση και όχι θρησκευτική μεταξύ των Εβραίων και του Ισλάμ, και για αυτό θέλουμε τη Σαουδική Αραβία ως προστάτιδα των ιερών τόπων των μουσουλμάνων. Τώρα το ερώτημα είναι: Αν δώσουμε τη Λωρίδα της Γάζας πίσω στην Παλαιστινιακή Αρχή, μπορούν να τη διοικήσουν; Θα πρέπει να έχουμε μια συμφωνία με τους Αιγυπτίους και να επιστρέψουμε σε μια τακτική – τεχνική λύση στο πλαίσιο του παλαιστινιακού ζητήματος, με την ελπίδα να αναλάβει την περιοχή μια νέα –και νεαρή– ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής».
