Η τρομοκρατική επίθεση στον συναυλιακό χώρο που βρίσκεται στο προάστιο Κρασνογκόρσκ της Μόσχας μπορεί να αποδειχθεί ένα γεγονός καταλυτικής σημασίας για την πορεία της χώρας. Λίγες μέρες μετά την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του Βλαντιμίρ Πούτιν, το ρωσικό βαθύ κράτος απέτυχε οικτρά να αποτρέψει μια επίθεση μεγάλης κλίμακας εναντίον πολιτών στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας.
Σε μια χώρα που βασικά κυβερνάται από τους λεγόμενους siloviki, δηλαδή τους ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών, των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού, οι αντιτρομοκρατικές δυνάμεις έκαναν τουλάχιστον μια ώρα να εισέλθουν στο συγκρότημα. Δυστυχώς ήταν ήδη αργά για δεκάδες αθώους ανθρώπους.
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με την απειλή της τρομοκρατίας. Η επίθεση Τσετσένων στο θέατρο Ντουμπρόβκα της Μόσχας, τον Οκτώβριο του 2002, κατέληξε στον θάνατο 170 πολιτών. Τον Σεπτέμβριο του 2004, η κατάληψη του σχολείου του Μπεσλάν, πάλι από Τσετσένους τρομοκράτες, οδήγησε στη σφαγή εκατοντάδων μαθητών.
Eκτοτε, έχουν γίνει και άλλες μικρότερης εμβέλειας επιθέσεις σε ρωσικές πόλεις. Ωστόσο, το καθεστώς Πούτιν αντιδρά κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο: Mαζικές συλλήψεις πολιτών και μεταναστών μουσουλμανικού θρησκεύματος, αυστηροποίηση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.
Σε μια χώρα που κυβερνάται από τους siloviki, δηλαδή τους ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών, των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού, οι αντιτρομοκρατικές δυνάμεις έκαναν τουλάχιστον μια ώρα να εισέλθουν στο συγκρότημα, όπου εξελισσόταν η επίθεση
Αν και είναι πολύ νωρίς για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα, αυτή τη φορά διαφαίνεται μια προσπάθεια εργαλειοποίησης της τρομοκρατίας για εξωτερικούς σκοπούς. Οι πρώτες δηλώσεις αξιωματούχων αρχίζουν να στοχοποιούν την Ουκρανία ως υπεύθυνη για την επίθεση. Το παρακλάδι του Ισλαμικού Κράτους στο Χορασάν (η περιοχή δηλαδή που ιστορικά περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, ένα τμήμα του Ιράν και το νότιο κομμάτι της Κεντρικής Ασίας) έχει αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση, αλλά το Κρεμλίνο σίγουρα θα βρει κάποιο τρόπο τελικά να εμπλέξει το Κίεβο.
Με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να συσπειρώσει την κοινωνία γύρω από τη ρωσική ηγεσία, αποσπώντας περισσότερη συναίνεση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κομβική στιγμή για το μέλλον της Ρωσίας.
*Ο Μάνος Καραγιάννης είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και Reader in International Security στο King’s College London.