Ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει για τους ήδη διαμένοντες στην Ελβετία Ελληνες, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελβετίας- Ελλάδας, κ. Νίκο Αγγελιδάκη, ο οποίος μίλησε στην «Κ» μετά το επίμαχο δημοψήφισμα. «Στο καντόνι της Ζυρίχης ζούμε περί τους 6.000 Ελληνες, σε όλη τη χώρα φθάνουμε περίπου 50.000 άτομα» σημειώνει ο κ. Αγγελιδάκης, που ζει από το 1978 στην Ελβετία. «Οι ξένοι που ζουν στην Ελβετία προέρχονται από την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, ακόμα και από τη Λατινική Αμερική» διευκρινίζει και «στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άτομα υψηλότατου μορφωτικού επιπέδου».
Τα «ποσοστά» των Ελλήνων, παρά την κρίση, δεν έχουν διαφοροποιηθεί. «Εχουν έρθει στη χώρα μόνον όσοι είχαν κάποιους δεσμούς» λέει ο κ. Αγγελιδάκης. «Λαμβάνω μεγάλο αριθμό ηλεκτρονικών μηνυμάτων καθημερινά, δεν προέρχονται όμως από Ελληνες που προτίθενται να μεταναστεύσουν αλλά από επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να εξάγουν».
Υπενθυμίζεται ότι ετησίως η Ελβετία υποδεχόταν 80.000 άτομα από χώρες της Ε.Ε.: «Πριν από το 2007 η ροή ήταν πιο περιορισμένη, ο αριθμός αυξήθηκε έπειτα από ειδική συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Ελβετία». Σημειώνεται ότι στη χώρα έχουν έδρα πολλές πολυεθνικές εταιρείες, των οποίων το προσωπικό ακόμα και σε ποσοστό άνω του 50% είναι μη Ελβετοί, ενώ στη Γενεύη έχουν έδρα πολλοί διεθνείς οργανισμοί, οι οποίοι βεβαίως είναι πολυπολιτισμικοί. Ο κ. Αγγελιδάκης ωστόσο, εκτιμά ότι η απόφαση των Ελβετών έχει μια λογική βάση καθώς μεταξύ άλλων «η Ελβετία των 7 εκατ. κατοίκων δεν έχει πλέον περιθώρια περαιτέρω δόμησης, ας μην παραβλέπουμε ότι εδώ η νομοθεσία είναι αυστηρή προστατεύοντας το φυσικό περιβάλλον».
Αλλάζει, όμως, το εργασιακό τοπίο στον εναπομείναντα εργασιακό παράδεισο της Ευρώπης; Εκτιμάται ότι ο αριθμός των εισερχόμενων ετησίως στη χώρα θα είναι προκαθορισμένος και προϋπόθεση για τη μετανάστευση θα είναι ένα ήδη υπογεγραμμένο συμβόλαιο εργασίας, το οποίο θα εξασφαλίζει ένας υπήκοος της Ε.Ε., μόνον εφόσον δεν υπάρχει «ισάξιός» του Ελβετός. Σύστημα που θα θυμίζει λίγο… Αυστραλία. Η αναθεώρηση της διμερούς συμφωνίας του 2007 και ο προσδιορισμός των νέων κανόνων μετανάστευσης θα λάβουν χώρα τα επόμενα τρία χρόνια.
Βέβαια, το «μήνυμα» που έστειλε η οριακή πλειοψηφία των Ελβετών έχει συγκεκριμένο αποδέκτη: τους Γερμανούς. Αυτοί αποτελούν την πολυπληθέστερη εθνική ομάδα, μιλούν την ίδια γλώσσα και είναι φορείς της ίδιας κουλτούρας, καθιστώντας τους ισότιμους για μια λαμπρή σταδιοδρομία στην όμορη χώρα. Ενδεικτικά της εν λόγω τάσης είναι τα υψηλά ποσοστά του «ναι» στα γερμανόφωνα καντόνια. «Οι Γερμανοί πολιτικοί μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσαν να αντιστρέψουν το κλίμα, στέλνοντας έμμεσες απειλές». Εναντι αυτής της απειλής οι Ελβετοί ύψωσαν τη φωνή τους μέσω του δημοψηφίσματος, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού τους συστήματος. Είναι η ίδια (συντηρητική) φωνή που παλαιότερα αντιτάχθηκε στην ένωση με την Ε.Ε., αλλά και στην ανέγερση μιναρέδων.