Με έναν έρωτα που έχει πλέον τελειώσει παρομοιάζουν τη σχέση τους με την Ιταλία οι δημιουργοί του «Canton Marittimo», ενός κινήματος, που γεννήθηκε από την ανάγκη της Σαρδηνίας για ανεξαρτησία και τη σύναψη νέου δεσμού με μία χώρα που θα ικανοποιεί τις ανάγκες του νησιού για ευημερία.
Ο Αντρέα Καρούζο, οδοντίατρος και ιδιοκτήτης ξενώνα στο Κάλιαρι, και ο Ενρίκο Ναπολεόνε, πτυχιούχος σε θέματα εμπορίου και οικονομικών και ιδιοκτήτης αντιπροσωπείας αυτοκινήτων, είναι οι δύο άνθρωποι πίσω από την πρωτοβουλία που έχει σαν στόχο να κάνει τη Σαρδηνία το 27ο καντόνι της Ελβετίας.
Φίλοι από το λύκειο εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να αντιμετωπίζουν τη ζωή με τον ίδιο ενθουσιασμό. Αν και πολλοί τούς αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά ή με χιούμορ, εκείνοι, έχοντας για «συνοδοιπόρους» περίπου 30 φίλους και γνωστούς όλων των ηλικιών και από διαφορετικές επαγγελματικές κατηγορίες επιμένουν.
«Η πολιτικοοικονομική κρίση που είναι αισθητή στο νησί μας και η οποία έχει σημαντικές κοινωνικές επιπτώσεις έχει ενισχύσει τη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς. Η ανάγκη για ανεξαρτησία και η δυνατότητα να είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι για την μοίρα του νησιού θα μπορούσε να έχει απήχηση σε όλο τον πληθυσμό της Σαρδηνίας. Αν κάποια στιγμή το καταφέρουμε, το πρώτο πράγμα που θα αποκαταστήσουμε είναι το διοικητικό σύστημα της Ιταλίας που είναι σαν να βρίσκεται σε κώμα», εξηγεί στο «kathimerini.gr» ο Αντρέα Καρούζο.
Εξίσου επικριτικός εμφανίζεται και απέναντι στην Ευρώπη. «Πρόκειται για ένα πείραμα εκπληκτικό και φιλόδοξο στο οποίο όμως έχουν γίνει λάθη κι έχουν δημιουργηθεί τεράστιες ανισότητες και αυξανόμενη δυσαρέσκεια μεταξύ των πολιτών», προσθέτει.
Η επιλογή της Ελβετίας δεν ήταν τυχαία. Για τον Αντρέα και τον Ενρίκο η σταθερή οικονομία της χώρας σε συνδυασμό με τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα θα μπορούσαν να «παντρευτούν» αρμονικά με τον ήλιο και τη θάλασσα του νησιού και να γεννηθεί η ιδανική χώρα για να ζει κανείς.
«Για μας ο καλύτερος εταίρος θα ήταν η Ελβετία γιατί σέβεται τις διαφορετικές πολιτιστικές ταυτότητες και οι ομοσπονδίες που την απαρτίζουν μπορούν να έχουν πολιτική αυτονομία. Με το κατά κεφαλήν εισόδημα να φτάνει τα 41.765 δολάρια το 2010 η Ελβετία είναι μεταξύ των χωρών με τη μεγαλύτερη οικονομική ευημερία. Επίσης, είναι το μοναδικό από τα σύγχρονα κράτη όπου υπάρχει ακόμα η άμεση δημοκρατία».
Οπως εξηγεί μάλιστα ο Αντρέα, με το κατάλληλο κεφάλαιο από την Ελβετία τα ακίνητα που παραμένουν αναξιοποίητα θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε σχολεία, κλινικές και αθλητικά κέντρα. Το γεγονός μάλιστα ότι το νησί είναι αραιοκατοικημένο αποτελεί για τον ιδρυτή του «Canton Marittimo» (θαλάσσιο καντόνι), την ιδανική ευκαιρία για τους Ελβετούς που ονειρεύονται να μετακομίσουν σε ένα πιο ζεστό κλίμα.
Οπως ακριβώς αυτό που έχει διαμορφωθεί από την πλευρά των πολιτών, αφού η ελβετική κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης της χώρας αντιμετώπισαν με ενθουσιασμό την πρωτοβουλία αυτή.
«Εχουν ήδη πραγματοποιηθεί δύο δημοσκοπήσεις στο Διαδίκτυο εκ μέρους της γερμανόφωνης Ελβετίας. Περίπου το 90% των κατοίκων ήταν θετικοί απέναντι στην ιδέα μας» δηλώνει ο Αντρέα.
Απ’ ό,τι φαίνεται όμως αυτό δεν αρκεί. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ιταλίας η Δημοκρατία είναι μια και αδιαίρετη. Παρόλα αυτά ο Ενρίκο και ο Αντρέα αναζητούν με τη βοήθεια δικηγόρων ενδεχόμενα «παραθυράκια» που θα επιτρέψουν την επίτευξη του στόχου.
«Στο παρελθόν όλες οι διακηρύξεις ανεξαρτησίας που σημάδεψαν την ιστορία με τρόπο μη αναστρέψιμο είχαν για κύρια χαρακτηριστικά τους τη βία και την αιματοχυσία. Στη σημερινή εποχή όμως στην Ευρώπη έχουμε ένα εξελιγμένο μοντέλο Δημοκρατίας που αποτελεί πρότυπο για χώρες της Ανατολής. Υπό αυτές τις συνθήκες αν ο λαός της Σαρδηνίας εξέφραζε ομόφωνα αυτή την ανάγκη η Ιταλία θα έπρεπε να το σεβαστεί, όπως ακριβώς στην περίπτωση του Βένετο, της Σκοτίας, της Καταλονίας ακόμα και της Κριμαίας».
Ανεξαρτησία δεν συνεπάγεται και διεθνή αναγνώριση
Για ορισμένους το αίτημα της Σαρδηνίας ανήκει ενδεχομένως στη σφαίρα της ονειροπόλησης. Ωστόσο, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι τον δρόμο άνοιξαν άλλες ανάλογες περιπτώσεις, με ή χωρίς το «πράσινο φως» από το κυρίαρχο κράτος.
«Το πιο σημαντικό βήμα είναι να εξασφαλιστεί η συγκατάθεση του κυρίαρχου κράτους. Στην αντίθετη περίπτωση κάθε προσπάθεια για απόσχιση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτύχει» δηλώνει στο «kathimerini.gr» ο Τζέιμς Κερ-Λίντσεϊ από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο του LSE ειδικός σε θέματα πολιτικής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και σε ζητήματα απόσχισης.
Αναγνωρίζει ωστόσο ότι όπως σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
«Το Κόσσοβο είναι η μοναδική περίπτωση τα τελευταία είκοσι χρόνια καθώς κατάφερε να κηρύξει την ανεξαρτησία του χωρίς την απαραίτητη έγκριση. Βέβαια, ακόμα και σήμερα αν και έχει αναγνωριστεί από περισσότερα από εκατό κράτη, δεν έχει γίνει ακόμα μέλος του ΟΗΕ. Αντιθέτως, όταν εξασφαλίζεται η πολυπόθητη συναίνεση, η διεθνής αναγνώριση είναι εύκολη υπόθεση. Για παράδειγμα το Νότιο Σουδάν έγινε μέλος του Οργανισμού μέσα σε μία εβδομάδα. Κάτι ανάλογο θεωρώ ότι θα συμβεί και με την περίπτωση της Σκοτίας αν πραγματοποιηθεί το δημοψήφισμα το φθινόπωρο», εξηγεί ο Κερ-Λίντσει.
Αν αναλογιστεί πάντως κανείς τα εμπόδια που υψώνονται σε μία περίπτωση απόσχισης, τότε εύκολα μπορεί να φανταστεί πως αυτά πολλαπλασιάζονται όταν συνοδεύεται και από μία προσάρτηση.
«Αν η Ελβετία προσαρτούσε τη Σαρδηνία αυτό θα δημιουργούσε μία σειρά από προβλήματα, όπως τον τρόπο ρύθμισης των εμπορικών σχέσεων και της ελευθερίας στις μετακινήσεις».
Για τον Κερ-Λίντσει ο πιο σημαντικός παράγοντας επιτυχίας του εγχειρήματος είναι τα σαφή γεωγραφικά όρια ενός κράτους καθώς και η «κηδεμονία» υπό μία άλλη μεγάλη χώρα. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας που τέθηκαν κάτω από τη ρωσική ασπίδα.