Ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ εκμυστηρευόταν συχνά τα μυστικά του στον Ζισκάρ ντ’ Εστέν, με τον οποίο ανέπτυξε μια βαθιά φιλία, που κρατάει μέχρι σήμερα. Είναι γνωστό ότι υπήρχε ελάχιστη χημεία μεταξύ Χέλμουτ Κολ και Μάργκαρετ Θάτσερ. Αντίθετα, ο τότε Γερμανός καγκελάριος ανέπτυξε μια πολύ στενή σχέση με τον Γάλλο πρόεδρο, Φρανσουά Μιτεράν, και στην κηδεία του απαθανατίστηκε να κλαίει. Oι Μπλερ και Σρέντερ παρέμειναν φίλοι παρά τις διαφωνίες τους στον πόλεμο του Ιράκ το 2003. Η Αγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί είχαν συλληφθεί από τους δημοσιογράφους να γελούν συνωμοτικά στο άκουσμα του ονόματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ίσως επειδή νωρίτερα ο τότε Ιταλός πρωθυπουργός είχε αποκαλέσει τη Γερμανίδα καγκελάριο μία «ανέραστη χοντρή», ενώ παλιότερα στη διάρκεια συνόδου κορυφής την είχε στήσει επί τουλάχιστον μισή ώρα για να μιλήσει στο κινητό του. Φυσικά οι προσωπικές συμπάθειες και οι αντιπάθειες δεν εμπόδισαν την Ε.Ε. να προχωρήσει, την ενοποίηση να ενισχυθεί μέσα από την υιοθέτηση του ευρώ και την Ευρωζώνη να ακμάσει.
Πάντως, οι τρέχουσες σχέσεις μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών είναι σε οριακό σημείο. Η καγκελάριος Μέρκελ δεν δίστασε να «πουλήσει» τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, παρόλο που του είχε υποσχεθεί ότι θα στηρίξει την αντίθεσή του στην ανάληψη της προεδρίας της Κομισιόν από τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Το αποτέλεσμα είναι και να γίνει πρόεδρος της Επιτροπής ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και να διαρραγούν οι σχέσεις Μέρκελ – Κάμερον. Μάλιστα η καγκελάριος έφτασε στο σημείο, σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel, να αφήσει να εννοηθεί ότι προτιμά ένα Brexit παρά την αλλαγή των κανόνων ελεύθερης μετακίνησης στο εσωτερικό της Ε.Ε. Ο Γιουνκέρ, από την πλευρά του, δεν κρύβει την ενόχλησή του για τον Κάμερον. Χθες τον κατηγόρησε ότι έχει πρόβλημα με άλλους Ευρωπαίους ηγέτες. «Δεν είμαι ο τύπος που τρέμει μπροστά σε πρωθυπουργούς», διακήρυξε ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, ο οποίος έχει δυσκολίες και στη συνεννόησή του με τον Ιταλό πρωθυπουργό, Ματέο Ρέντσι. Την ίδια στιγμή και παρά τα πρόσφατα εγκώμια της Μέρκελ προς τον Μάριο Ντράγκι, σοβεί η κρίση στις σχέσεις Βερολίνου και του επικεφαλής της ΕΚΤ.
Πόσο μπορεί, λοιπόν, η προσωπική σχέση μεταξύ των σημερινών Ευρωπαίων ηγετών να επηρεάσει το μέλλον της Ευρωζώνης; Το πρόβλημα είναι ότι πίσω από αυτές τις καθημερινές αψιμαχίες κρύβονται βαθιές ιδεολογικές διαφορές για τη δημοσιονομική πολιτική, όπως η γερμανική εμμονή στη λιτότητα και την τήρηση των κανόνων, το γαλλοϊταλικό αίτημα για κάποιου είδους χαλάρωση και χρονική παράταση, οι πιέσεις της περιφέρειας για αναπτυξιακές ενέσεις και οι πρωτοβουλίες της ΕΚΤ για ποσοτική χαλάρωση. Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά την απειλή του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» στη Γαλλία, του «Κόμματος της Ανεξαρτησίας» στη Βρετανία, της ευρωφοβικής «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» μπορεί να ερμηνεύσει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές των Ευρωπαίων ηγετών.