Παραφράζοντας τον Πολ Οστερ που λέει ότι οι ιστορίες συμβαίνουν μόνον σε αυτούς που έχουν την ικανότητα να τις διηγηθούν, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι πόλεις ψιθυρίζουν κυρίως σε αυτούς που μπορούν να ακούσουν.
Θεωρώ ότι μπορώ να αφουγκραστώ τη Νέα Υόρκη. Μήπως μεγαλοπιάνομαι; Αλλωστε και μόνο η αναφορά των πέντε συλλαβών της λειτουργεί ακαριαία στο συλλογικό φαντασιακό. Η αλήθεια είναι όμως ότι μετά την ενδεκαετή μας γνωριμία (πρωτοπήγα το 2005 και έκτοτε ανανεώνω συνεχώς το ραντεβού μας), πιστεύω ότι έχω καταφέρει να περάσω κάτω από την κρούστα της οικειότητας που έχουν όλοι μαζί της. Ακόμη και αυτοί που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους, την αισθάνονται μέσα από τις ταινίες, τα βιβλία, τα σίριαλ, τα τραγούδια, τις ειδήσεις.
Εγώ όμως ξέρω τη μυρωδιά της. Τα ασαφή όρια ανάμεσα στις γειτονιές της. Το σφύριγμα που κάνουν τα βαγόνια όταν σταματάει ο συρμός στο Subway. Τον ομορφότερο βράχο για να ξαποστάσεις στο Central Park. Το πιο στρατηγικό σημείο για να θαυμάσεις τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Το πιο καλοσχηματισμένο cast iron κτίριο στο Σόχο. Το ακριβές ράφι που έχει την ταξιδιωτική λογοτεχνία στο μεγάλο βιβλιοπωλείο στη Γιούνιον Σκουέρ. Το νοστιμότερο παστράμι, κοντά στο Κάρνεγκι Χολ. Το μέρος όπου φυτρώνει μια πανέμορφη κερασιά στο Meatpacking District.
Η Νέα Υόρκη ψιθυρίζει πώς να βρεις μέσα στο χάος τα πράγματα που σου αρέσουν. Ποτέ με συγκεκριμένες οδηγίες αλλά μόνο με την περιπλάνηση και την τυφλή πίστη ότι σε περιμένει κάτι θαυμάσιο στην επόμενη γωνία. Κάθε φορά που περπατάς σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος, ακούς στο αυτί «μη φοβάσαι να χαθείς». Υπάρχει πιο καλό soundtrack για βόλτα;