Χαρίδημος Τσούκας

Στους Αγίους Αναργύρους φάνηκε πάλι ένα Σώμα που λειτουργεί ως δημοσιοϋπαλληλικό παράρτημα του υπουργείου, με φυσική ηγεσία που παραμένει αθέατη, διαρκώς υπονομευμένο από την περιρρέουσα κοινωνική αμφιθυμία.

To μακρινό 1989, σε ατμόσφαιρα σκανδάλων, ο Κορνήλιος Καστοριάδης περιέγραψε, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», την πολιτική κατάσταση της χώρας ως «προ-πολιτική». «Δεν υπάρχει πολιτική στην Ελλάδα», είπε. «Υπάρχει προσωπολογία, κουτσομπολιό, όπως ακριβώς στις οικογενειακές υποθέσεις της γειτονιάς». Ελάχιστα άλλαξαν έκτοτε.

Κανένα πρόβλημα δεν αυτοπεριγράφεται. Το πρόβλημα βιώνεται, αλλά για να καταστεί αντικείμενο σκέψης (προβληματισμού) πρέπει να διατυπωθεί. Η γλώσσα ουδέποτε είναι αθώα. Κάθε περιγραφή ενσωματώνει παραδοχές και απο-καλύπτει αντιλήψεις του ομιλητή. Η συστηματική είσοδος παράτυπων μεταναστών συνιστά «ανθρωπιστική κρίση» ή «εισβολή»;

Οσα κατατέθηκαν στη Βουλή συνιστούν ένα κοινό γνωστικό απόθεμα, το οποίο ήταν αρκετό ώστε οι βουλευτές να διαμορφώσουν αιτιολογημένη κρίση για το δυστύχημα. Ομως, διαχρονικά, ο πόνος δεν μας κάνει συλλογικά σοφότερους. Γιατί;

Γνωρίζαμε για τους παλαιοημερολογίτες. Τώρα μάθαμε και για τους παλαιοχριστιανούς – ενσυνείδητα αναχρονιστές, με ζηλωτικό οίστρο, πιστούς. Οι παλαιοαριστεροί και οι παλαιοδεξιοί δεν εξέλιπαν ποτέ – αμφότεροι «αντιστασιακής» κοπής, υπερασπίζονται τα είδωλα που επιβάλλει η πίστη τους. Οι παλαιοκομματικοί, πολυπληθές είδος της κομματικής πανίδας, παρέχουν ευστάθεια στο σύστημα – συμπεριφέρονται πελατειακά και επιδιώκουν τον έλεγχο […]

Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος / εικόνες ξεχύνονται μεμιάς / πού πας, παλικάρι, ωραίο σαν μύθος / κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς. «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», Διονύσης Σαββόπουλος «Η ρωσική φυλακή είναι ένα μέρος στο οποίο πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις κάθε μέρα», είπε σε συνέντευξή του ο Ρώσος πρώην ολιγάρχης Μιχαήλ Χοντορκόφσκι. […]

Ο,τι καλύτερο συνέβη στη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Γι’ αυτό και μόνο, η ευγνωμοσύνη μας στον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι απεριόριστη. Τα οφέλη δεν είναι μόνο διεθνοπολιτικά και οικονομικά. Είναι, πρωτίστως, πολιτικά.

Η πολιτική ρυθμίζει τη λειτουργία του κοινού βίου χάριν της «ευδαιμονίας» των πολιτών. Δημιουργώντας θεσμούς, η πολιτική θέτει όρια και παρέχει δυνατότητες. Οι νόμοι, σε μια αυτοκυβερνώμενη οντότητα, αντανακλούν βαθύτερες ανθρωπολογικές αντιλήψεις. Πώς αυτοκατανοούμαστε; Πώς θέλουμε να ζούμε;

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου κατά της θέσπισης του ομόφυλου γάμου στηρίχθηκε στην πολυσέλιδη εισήγηση του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Κύρια στοιχεία της συλλογιστικής του σεβασμιωτάτου ήταν: η ομοφυλοφιλία συνιστά, επιστημονικά, «ψυχική διαταραχή» και, θεολογικά, «αμαρτία»· ο ετερόφυλος γάμος υπαγορεύεται […]

«Δεν υποστηρίζω τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών παρά το ότι είμαι Συντηρητικός αλλά επειδή είμαι Συντηρητικός». ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΚΑΜΕΡΟΝ Πρώην Βρετανός πρωθυπουργός, 2011 Οι ανθρώπινες προκαταλήψεις είναι αναπόφευκτες. Εφόσον είμαστε κοινωνικά όντα, δηλαδή μέλη γνωστικών κοινοτήτων, αναγκαστικά ενσωματώνουμε (κυριολεκτικά: εγγράφουμε στο σώμα μας) τις αντιλήψεις τους για τον κόσμο. Η προκατάληψη συνιστά προ-κατάληψη, δηλαδή ήδη σχηματισμένη […]

Μπορεί μακροπρόθεσμα να είμαστε όλοι νεκροί, όπως έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, αλλά, εκτός καταστροφικού απροόπτου, η ανθρωπότητα συνολικά έχει πολλά, πάρα πολλά, χρόνια μπροστά της. Φανταστείτε, παρατηρεί ο καθηγητής Φιλοσοφίας Ουίλιαμ Μακάσκιλ, ότι μπορείτε να ζήσετε όλες τις μελλοντικές ζωές των ανθρώπων του πλανήτη.

Κάθε κοινωνία, γράφει ο αείμνηστος φιλόσοφος και ανθρωπολόγος Ερνεστ Γκέλνερ, αναπτύσσει τη δική της αντίληψη περί χρόνου και οργανώνει τις δραστηριότητές της αναλόγως. Για πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, ο χρονικός ορίζοντας ήταν αμετάβλητος – το μέλλον ακολουθούσε προδιαγεγραμμένη τροχιά.