Κατερίνα Σχινά

Ηρωας είναι εκείνος που εναντιώνεται με θάρρος στον πατέρα του και τελικά τον νικά», έγραψε ο Φρόιντ.

Μ​​ια νέα γυναίκα ξεκινάει τη ζωή της με τις πιο ευοίωνες προοπτικές. 

Η μελέτη του Νικήτα Σινιόσογλου για έκκεντρες φυσιογνωμίες του ελληνικού πνεύματος τιμήθηκε με το βραβείο του Αναγνώστη.

Ε​​νας άνθρωπος «μικρός» είναι ο ήρωας του βιβλίου του Χανς Φάλαντα «Και τώρα, ανθρωπάκο;», ένας ασήμαντος μικροϋπάλληλος που πασχίζει να ορθοποδήσει, κοινωνικά ανέστιος, ουδέτερος πολιτικά, εξουθενωμένος από την προϊούσα προλεταριοποίησή του: ο Γιοχάνες Πίνεμπεργκ. 

Σ​​το έργο του Γιώργου Μπράμου το άτομο στέκεται περιδεές απέναντι σε μια Ιστορία που το περιγελά και μια κοινωνία που το απομονώνει· συνθλίβεται από τα πάθη του, καμιά φορά ακατανόητα και για το ίδιο, και καταρρέει σαν πάνινη κούκλα, αποσβολωμένο από την ένταση της συντριβής του, και γι’ αυτό βουβό. Σ

Α​​ν η ειρωνεία «σώζει ό,τι γίνεται να σωθεί», όπως έγραψε o Βλαντιμίρ Ζανκελεβίτς, τότε η γυμνή από φτιασίδια ή συναισθηματισμούς, συχνά ωμά ρεαλιστική, πρόζα του Γιάννη Βαλτή αποδεικνύει πως όσα «γίνεται να σωθούν» είναι πολλά και σπουδαία για να συρρικνωθούν σε έναν ειδολογικό χαρακτηρισμό: «αυτοβιογραφικό αφήγημα». 

Γιάννης Ευσταθιάδης, πολύτροπος και πολύπλαγκτος συγγραφέας, αφιέρωσε στην Αθήνα ένα βιβλίο θερμό, εξομολογητικό, ένα βιβλίο άκρας οικονομίας και βαθιάς καλλιέργειας, γεμάτο αποχρώσεις, υπαινιγμούς, απροσδόκητες συνδέσεις ζωής και τέχνης.

Κ​​​​υριακή απόγευμα ξυπνάς αργά/ Από ύπνο πιο βαθύ από λήθαργο.

Τ​​ο σώμα που απολαμβάνει, το σώμα που υποφέρει, το σώμα που φθίνει, πεθαίνει, αποσυντίθεται

​​Πρώτος μας προϊδέασε ο Φρόιντ, και οι επίγονοί του μας το επανέλαβαν σε όλους τους τόνους: οι αναμνήσεις μας έχουν επεισοδιακό χαρακτήρα. 

Η ​​Κλεοπάτρα Δίγκα δεν είναι συγγραφέας, είναι ζωγράφος. 

Ε​​νας στίχος του Αργύρη Χιόνη αρκεί για να συνοψίσει την ουσία της προσπάθειάς του στα χρόνια που επίμονα καλλιεργούσε την ποίηση, ως γραφή αλλά και ως τρόπο, τρόπο να θεάται κανείς τη ζωή και να την κατανοεί για να μπορέσει να την ζήσει: «Η ποίηση πρέπει να ’ναι», έγραφε, «ένα ζαχαρωμένο βότσαλο./ Πάνω που θα ’χεις γλυκαθεί/ να σπας τα δόντια σου».