Μπάμπης Παπαδημητρίου

Μπλέξαμε! Δεν ήταν απαραίτητο, αν και ήταν, δυστυχώς, προβλέψιμο. Διαφωνώ με αυτούς που με κυνισμό υποστηρίζουν ότι κάθε φορά, πριν από τις εκλογές, η εκάστοτε κυβέρνηση «τα δίνει όλα». Δεν επιβεβαιώνεται. Είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός, ευθέως και προσωπικώς, μοιράζει χρήμα με τόσο κραυγαλέα ψηφοθηρικό σχεδιασμό.

Στενοχωρήθηκε ο κ. Τσίπρας όταν ο κ. Μητσοτάκης χρησιμοποίησε την καθιερωμένη αντίληψη που υπάρχει στην κοινή γνώμη σε ό,τι αφορά τη διαδρομή της οικογένειας του πρωθυπουργού και την εξέλιξή της κατά τη δικτατορία. Τον καταλαβαίνω. 

Επιβεβαιώθηκε, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, ότι χωρίς το μνημόνιο, ο κ. Τσίπρας δυσκολεύεται να ακολουθήσει συγκροτημένη πολιτική. Επιλέγονται σπασμωδικές κινήσεις, επικρατεί βιασύνη και, το χειρότερο, τα πάντα υποτάσσονται στην αντίληψη της ψηφοθηρίας. 

Το πρόβλημα με την κρουαζιέρα του πρωθυπουργού περί τον Δεκαπενταύγουστο του 2018 με το γιοτ «Οδύσσεια» έχει πολλές διαστάσεις. 

Ο συλλογισμός είναι εντελώς απλός: αφού η ρύθμιση παλαιών υποχρεώσεων πολιτών και επιχειρήσεων προς το κράτος αποτελούσε μόνιμο αίτημα της αντιπολίτευσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση, γιατί δεν έγινε νωρίτερα; 

Είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς τους υπολογισμούς του κ. Τσίπρα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ίδιος δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αποκτήσει θεμελιώδεις γνώσεις για τις βασικές λειτουργίες της οικονομίας.

Επιτέλους! Το ζήτημα της μείωσης των φόρων ήρθε στο επίκεντρο της προεκλογικής συζήτησης. Αρκούσε, τελικά, ακόμη μία, όσο μικρή κι αν μοιάζει, κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ανακοίνωσε την κατάθεση (νέας) ρύθμισης με την οποία καταργείται σχετικό άρθρο νόμου του 2017 για τη μείωση του αφορολογήτου.

Χρειάζεται απεριόριστη πολιτική φαντασία για να βρίσκεις λόγους ικανοποίησης στην Ισπανία, όταν είσαι πρωθυπουργός της Ελλάδας. Το προφανές είναι ότι το Podemos έπεσε από το 20,6% στο 14,3%, αφού συγχωνεύθηκε με τον υπόλοιπο αριστερό χώρο. 

Για να εξηγούμαστε: είναι οι διαρθρωτικές αδυναμίες και η συντήρηση υψηλών ελλειμμάτων του κράτους, σε συνδυασμό με την έλλειψη πολιτικής προετοιμασίας, που πολλαπλασίασαν τις βαριές επιπτώσεις της τεράστιας διεθνούς οικονομικής κρίσης του 2008. 

Είναι αυταπόδεικτη δειλία, απρέπεια, απανθρωπιά και, σίγουρα, πολιτική βλακεία να προσβάλλεις ανάπηρο άνθρωπο. Ειδικά στην εποχή μας. Ειδικότερα όταν ο υβριστής έχει δώσει διπλό όρκο: για την υπηρεσία προς το κράτος, ως υπουργός και προς τον έχοντα ανάγκη, ως ιατρός. 

Τελικά, αυτά για τα οποία κανείς δεν μιλάει είναι όσα θέλουμε να αποκρύψουμε. Προφανώς, για να μην παραδεχθούμε την πραγματικότητα. Λοιπόν, το δημόσιο χρέος που ανακοινώθηκε χθες με την επίσημη κοινοποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων από τη Στατιστική Υπηρεσία και, ταυτοχρόνως, από τη Eurostat έχει φθάσει το 181,1% του ΑΕΠ. 

Το σώμα των πολιτών που θα ψηφίσει στις 26 Μαΐου θα σταθμίσει 3+1 κριτήρια. Θα εκτιμήσει, πρώτον, την εξέλιξη των προσωπικών/οικογενειακών οικονομικών, σε συνάρτηση πάντοτε με τις προοπτικές της εθνικής οικονομίας.