ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Εντέλει, προς όποιο άκρο κι αν στραφεί η προπαγανδιστική τακτική, διαμορφώνεται η ίδια χαμηλή ποιότητα ψηφοφόρων, η οποία εμποδίζει κάθε εξέλιξη και ανάπτυξη, όχι μόνον του κόμματος, το οποίο στηρίζεται σε αυτούς, αλλά της χώρας τους ολόκληρης.

Δυστυχώς, οι δημοκρατίες των λειψάνων –παντός είδους– στηρίζονται σε εφήμερες συγκινήσεις, όπως ακριβώς η τηλεό­ραση. Αλλά από αυτή θα ’πρεπε τουλάχιστον να διδαχθούν ότι η διαρκής παραγωγή συγκινήσεων εθίζει το κοινό, το οποίο απαιτεί, ακόρεστο, όλο και μεγαλύτερες.

Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο ασφυξίας των Μέσων, όπως και πριν από την κρίση. Μια κρίση, της οποίας η απαρχή υπήρξε πολιτισμική περισ­­σότερο από οικονομική. Και υπήρξε καθοριστικός σε αυτό ο ρόλος της εγχώριας τηλεόρασης.

Δύσκολα μπορώ να φανταστώ κοινό το οποίο θα αναζητεί με πάθος να ακούσει από αύριο το «Αξιον Εστί» σε εκτέλεση Σάκη Ρουβά. Μια στιγμή ήταν όλη κι όλη. Οπως συμβαίνει με τα σουξέ.

Ο εθισμός, υπνωτικός και επικίνδυνος, είναι η απειλή για τις τυχερές πλευρές του πλανήτη και όχι τα κύματα των απελπισμένων. Ο εθισμός στην ευτυχία, αλλά και ο εθισμός στη θέαση της δυστυχίας των άλλων.

Το συναρπαστικό θέαμα της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας έχει ξεκινήσει και το βίντεο της Χίλαρι μοιάζει περισσότερο με teaser νέου κύκλου επεισοδίων τηλεοπτικής σειράς, παρά με πολιτική ανακοίνωση.

Το σύνηθες τσίρκο της ηδονοβλεψίας έδωσε μία ακόμη από τις μεγα­λειώδεις παραστάσεις του, με τον κανιβαλισμό να αποτελεί βασική ψυχαγωγική ατραξιόν του.

Ηταν στα χρόνια της ευδαίμονος αφασίας, που εθιστήκαμε σε αυτό τον μη λόγο, πάντα επίφοβο να καταλήξει σε χειροδικία. Τότε εκχωρήθηκε εκ της πολιτικής σκηνής στην τηλεοπτική η αρμοδιότητα να διαμορφώνει κλίμα.

Δεν χρειάζεται πολύ για να φορτιστεί το σύμβολο συναισθήματα που έχουν σχέση με την αποδοχή, με τη θέση στην ομάδα των συνομήλικων και μετά με την οικογένεια.

Τα Μέσα από μόνα τους δεν είναι ούτε καλοπροαίρετα ούτε εξ ορισμού κακοπροαίρετα, αποτυπώνουν, καθρεφτίζουν και ναι, μεγεθύνουν το ελάττωμα, όπου αυτό υπάρχει.

Το πρόβλημα είναι ότι διαμορφώνεται ένας φαύλος κύκλος προτύπων και προκαταλήψεων, που μοιάζει να μην έχουν άλλη διαφορά, παρά μόνο την πλευρά την οποία θα επιλέξει ο καθείς να ενταχθεί και να υπηρετήσει.

Μπροστά στον πολτό του ευρωπαϊκού υπερθεά­ματος αυτών των ημερών, με τις πυρετώδεις διαβου­λεύσεις μιας Ευρώπης στο κατώφλι της διάλυσής της, βρεθήκαμε νοήμονες αυτοσαρκαζόμενοι και ανοήτως σαρκάζοντες στην ίδια «αίθουσα».