Πόπη Διαμαντάκου

Τι σημαίνει το χέρι στην τσέπη κατά τις χειραψίες του Γιάνη Βαρουφάκη; Αγένεια, αμηχανία, υπερβολική αυτοπεποίθηση; Τι σημαίνει η ανατροπή της κουστουμαρισμένης ομοιομορφίας από ηλεκτρίκ πουκάμισα και δερμάτινα παλτό;

Ο προεκλογικός διάλογος των πολιτών περιορίστηκε σε συζήτηση για «τρενάκια» και «αεροπλάνα»,  για το αν έπαιξαν με φυσικότητα τον ρόλο του «πολιτικού με ανθρώπινο πρόσωπο» πολιτικοί, οι οποίοι εμφανίστηκαν να συνομιλούν με παιδάκια.

Πρωταγωνιστές πλέον των καινούργιων μύθων ήταν αυτοί, οι οποίοι διέθεταν τα προσόντα που επέβαλλε το μιντιακό θέαμα, μερικοί εκ των οποίων εισήλθαν θριαμβευτικά και στην πολιτική, ενώ οι υπόλοιποι συντηρούν το κλίμα.

Ηταν μεγαλειώδης η εικό­να της διαδήλωσης στο κέ­ντρο του Παρισιού με επικεφαλής τους 44 ηγέτες. Το ερώτημα όμως είναι αν μπορεί μια εικόνα, παρά τη δύναμη των μηνυ­­μάτων που εκπέμπει, να αλλάξει το βλέμμα των θεα­τών της και μαζί την αντί­ληψή τους για τον κόσμο.

Κάθε φορά στα ντιμπέιτ δεν αναμετριούνται μόνον υποψήφιοι, αλλά αναδεικνύεται πολύ περισσότερο το επίπεδο της τηλεόρασης, της αισθητικής, της κουλτούρας ενός τόπου τη συγκεκριμένη στιγμή.

Για πρώτη φορά είχαμε ένα τέτοιο γεγονός σε σχεδόν πλήρη αναμετάδοση της εξέλιξής του από τις πρώτες στιγμές μέχρι και την ολοκλήρωση των δραματικών προσπαθειών διάσωσης.

Η διαρκής σύγχυση εικονικού και πραγμα­τικού οδηγεί, εντέλει, στη διολίσθηση από τη λογική στη σφαίρα της πίστης και του φανατισμού.

Σαν να είμαστε παγιδευμένοι στη σφαίρα του χρόνου, ακίνητοι, καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τον χειρότερο εαυτό μας, σαν να μην υπάρχει εξέλιξη.

Ανέκαθεν υπήρχε ένα μεγάλο κοινό που γοητευόταν από αιμοσταγείς ιστορίες και είναι οι μόνες που μπορούν εύκολα να αναπαραχθούν και να προσαρμοστούν στην εποχή, η οποία τις χρειάζεται. Προφανώς διανύουμε μια τέτοια ακριβώς.

Η παράδοση μιας στρεβλής αντίληψης για την τηλεόραση, η οποία την ήθελε μέσο της ευκολίας και της «αρπαχτής» και ως εκ τούτου άσχετο με την υψηλή τέχνη του σινεμά και του θεάτρου, εξακολουθεί να σκιάζει τις εγχώριες απόπειρες ανανέωσής της.

Ενας κόσμος τρελαμένος ανάμεσα σε πραγματικότητα και εικονική αναπαράστασή της, ανάμεσα σε σκηνοθεσία και αληθινές τραγωδίες, εθίζεται εντέλει όλο και περισσότερο σε μια φρίκη άνευ προηγουμένου.

Πολλά τα παραδείγματα, δυστυχώς, με ακρότητες που φτάνουν ώς τις εγκληματικές πράξεις από νιάτα, τα οποία έχουν φορτωθεί τις αδυναμίες, τους καημούς και τα ηθικά και συναισθηματικά κενά γονιών σαν να πρόκειται για «υψηλή κληρονομιά» της οποίας οφείλουν να φανούν αντάξια.