Ανεβαίνοντας τη Χαριλάου Τρικούπη, λίγο πριν από την Καλλιδρομίου, στάθηκα να δω το κενό που είχε προκύψει από μια κατεδάφιση, στο αριστερό πεζοδρόμιο. Είναι μια «τρύπα» ανάμεσα σε δύο οικοδομές, που χάσκει πολλά χρόνια τώρα, και έχει γίνει και αυτή αξιοθέατο για όποιον έχει βλέμμα να απλώσει σε όσα λανθάνουν. Θα είχα προσπεράσει αυτό το πένθιμο θέαμα της πολυκαιρισμένης κατεδάφισης αν δεν είχα προσέξει το έντονο ρόδινο χρώμα σε έναν από τους τοίχους.
Ηταν ένα ίχνος του σπιτιού γαντζωμένο στην παρακείμενη οικοδομή και είχε τέτοια αρμονία, που θα μου άρεσε να το βλέπω εκεί για πάντα. Οι δύο αιωρούμενες κάμαρες, η μια με κίτρινο-ώχρα τοίχο και η άλλη με ρόδινο, βρίσκονταν κάποτε κάτω από τη δίρριχτη κεραμοσκεπή και πιθανώς ήταν υπνοδωμάτια. Η ρόδινη κάμαρα ήταν στην πρόσοψη. Κοιτούσε στη Χαριλάου Τρικούπη, που όταν θα χτίστηκε το σπίτι θα λεγόταν ακόμη Πινακωτών, και το πιθανότερο είναι πως θα ήταν δωμάτιο με εξώστη που θα βαστούσαν μαρμάρινα φουρούσια. Το σπίτι μπορεί να ήταν χτισμένο ως μονοκατοικία ή διπλοκατοικία, οπότε, στη δεύτερη περίπτωση, το ρόδινο δωμάτιο μπορεί να ήταν και το σαλόνι του πάνω διαμερίσματος. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα ήταν ένα σπίτι για μεσαία στρώματα, όπως ήταν τα περισσότερα στην περιοχή της Νεαπόλεως, όπου, όμως, έβρισκες και αυλές με πολλά δωμάτια στη σειρά, ταβέρνες και πορνεία. Ολα συνυπήρχαν και έφτιαχναν το χαρμάνι της αθηναϊκής συνοικίας. Αλλά αυτό το ξεπλυμένο κόκκινο της Πομπηίας, γαντζωμένο σε αυτήν τη μισοξεχασμένη κατεδάφιση, έλεγε τις δικές του ιστορίες. Και μόνο αυτό το ίχνος, έτσι όπως κρεμόταν στη μεσοτοιχία, ήταν ένα σπάραγμα αστικού πολιτισμού. Μπορούσα να το φανταστώ αποτοιχισμένο σε μια αίθουσα μουσείου για την ιστορία της Αθήνας, και εκεί όπου θα σταματούσαν οι επισκέπτες, θα μπορούσε ο καθένας σε συνθήκες ημίφωτος, με τους προβολείς πάνω στη διακοσμητική φρίζα του τοίχου, να στοχαστεί σιωπηλά για την ιστορία του ίχνους.
Οι πόλεις είναι και αυτά τα ίχνη, τα αποτυπώματα και οι σκιές που αθροίζονται σε χρόνο απρόβλεπτο και που περιδινούνται σε συνειρμικούς μονολόγους. Ειδικά αυτό το ίχνος της Χαριλάου Τρικούπη με συγκίνησε γιατί η ομορφιά του δεν είναι προφανής ούτε αντιληπτή και κατανοητή από όλους. Μου έφερε στον νου ανάλογα ίχνη από ξεφτισμένους τοίχους και ξεχαρβαλωμένες κάμαρες, από λεηλατημένα στον χρόνο και στην αμνησία υπολείμματα ζωής, και όλα μαζί, τα ίχνη, τα ξέφτια και τα χαλάσματα, συνιστούσαν, έστω και πρόσκαιρα, έναν άλλον τρόπο ανάγνωσης μιας διαδρομής.
Από τη Χαριλάου Τρικούπη 85, έφερα στον νου εκείνο το πυκνό κίτρινο χρώμα, που έτρεχε σαν βουβός καταρράκτης στην αυλή ενός πάντερμου σπιτιού, Βασίλης 10, στο Θησείο. Τα ροζ, τα γαλάζια και τις ώχρες στα ξεκοιλιασμένα δωμάτια, στην οδό Φρεαρίων 7 στο Ρουφ, τις γκρίζες και ρόδινες αναλαμπές στην οδό Αντιοχείας, το βεραμάν ίχνος στο καφετί της λάσπης στην οδό Σποράδων, τη βαθιά, αιμάτινη τερακότα, σαν μενταγιόν, στην οδό Ακομινάτου 48… Και όλα μαζί τα είδα σε αναρίθμητες αίθουσες, σαν σε εσωτερικά ναών, σε ένα μουσείο του μέλλοντος με τα ταριχευμένα ίχνη των Αθηναίων του εικοστού αιώνα. Εκεί, θα στέκονταν ως τεκμήρια σωστικών ανασκαφών, με τα χρώματά τους συντηρημένα, με τα φυτικά μοτίβα ζωντανεμένα, πάπυροι και νούφαρα σε ζωφόρους αθηναϊκών δωματίων… Το χρωματικό σπάραγμα της Χαριλάου Τρικούπη ανακάλεσε μια αλυσίδα από ρημαγμένους τοίχους διάσπαρτους σε όλη την Αθήνα, θαμπές αναλαμπές ενός κόσμου που αποσύρθηκε και που θα σκεπαστεί για πάντα. Στον κόσμο της λήθης, λίγα κίτρινα εδώ και εκεί, μια ρόδινη ακτίνα από ένα δωμάτιο μετέωρο πλέον σε ένα κενό.