Η οικογενειακή παράσταση που ετοίμασε για τα Χριστούγεννα το Εθνικό Θέατρο θα είναι κάπως διαφορετική, όπως και οι συνθήκες άλλωστε. Εχει εντυπωσιακά σκηνικά, υπέροχη μουσική του Αγγελου Τριανταφύλλου, τετραφωνίες, χορογραφίες, αλλά όπως λέει η Σοφία Βγενοπούλου που τη σκηνοθέτησε, «οι ωραίες ιστορίες δεν έχουν μόνο… ζάχαρη, αλλά και αλήθειες ζωής. Στην παράσταση «Πιστεύοντας στους μονόκερους» του Μάικλ Μορπούργκο, που θα δούμε σε διασκευή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη την Κυριακή 13/12, στις 5 το απόγευμα, σε live steaming απευθείας από την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, «τα παιδιά θα δουν τους εαυτούς τους».
Εδώ και δύο χρόνια είχε βάλει στο μάτι η Σοφία Βγενοπούλου τη συναρπαστική ιστορία του πολυβραβευμένου Αγγλου παραμυθά. «Την ξεχωρίσαμε με την Τζούλια Διαμαντοπούλου, που έγραψε τους στίχους, με βάση την αγάπη μας για το βιβλίο». Μοιράζονταν άλλωστε την ίδια αγωνία: γιατί τα βιβλία εξαφανίζονται σιγά σιγά από τη ζωή των παιδιών;
Η ιστορία στρέφεται γύρω από τον 11χρονο Θωμά, ο οποίος δεν γνωρίζει πολλά για τον πόλεμο που μαίνεται στη χώρα του και στην Ευρώπη, επιπλέον μισεί τα διαβάσματα. Οταν η μητέρα του τον αναγκάζει να επισκεφθεί τη βιβλιοθήκη της πόλης του, γνωρίζει μια διαφορετική βιβλιοθηκάριο η οποία θα τον κάνει να λατρέψει τις ιστορίες, τα βιβλία, την Αργυράννα και τον μαγικό της μονόκερο. Ετσι, στο κατώφλι ενός πολέμου, ο μικρός ήρωας ανακαλύπτει το ασφαλέστερο κρησφύγετο: τη φαντασία και τον κόσμο του βιβλίου. «Είναι μια παράσταση που υπερασπίζεται το δικαίωμα του ανθρώπου να βρίσκει καταφύγιο στην τέχνη. Στην τέχνη μέσα από την αφηγηματικότητα», λέει η σκηνοθέτις.
Η παράσταση, της οποίας η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (αξίας 8 ευρώ), μιλάει για το πώς οι ιστορίες μέσα από τα βιβλία και την παράδοση που κουβαλάνε, ενώνουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. «Είναι το καταφύγιό μας, ο τρόπος που επιβιώνουμε, που καταλαβαίνουμε αν κάνουμε κάτι σωστά ή λάθος, πώς το έκαναν οι άλλοι πριν από εμάς, μετά από εμάς. Στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι παρήγορο να αντιληφθούμε ότι όπως στο παρελθόν, έτσι και στο παρόν και στο μέλλον, οι άνθρωποι πάντα θα αγγιζόμαστε από μια καταστροφή».
Σκηνοθέτις και παιδοψυχίατρος, με δραστηριότητα στις ΗΠΑ σε οργανισμούς όπως το Creative Alternatives NY, όπου σκηνοθέτησε και εργάστηκε ως ηθοποιός και εμψυχώτρια με ευάλωτες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες, και από το 2009 στην Ελλάδα πια αφοσιωμένη στο εφηβικό θέατρο, η Σ. Βγενοπούλου πιστεύει ότι το έργο του Μορπούργκο αποκτά ιδιαίτερη σημασία, «αυτή τη στιγμή που ο πολιτισμός είναι μουδιασμένος. Δεν ξέρουμε πώς θα σταθούμε, τι θέση έχουμε στην κοινωνία, αν είμαστε πολυτέλεια ή όχι. Δεν είναι πόλεμος αυτό που ζούμε, αλλά μια μάχη. Και το θέμα του έργου δεν είναι μόνο ο πόλεμος, αλλά οι μάχες που δίνει ένα αναπτυσσόμενο παιδί, με τις αδυναμίες του, τις φιλίες του, με τον εαυτό του, την ταυτότητά του, τις μάχες που δίνει μεγαλώνοντας για να ορίσει ποιος είναι».
Εξοικείωση με την οθόνη
Παραδέχεται επίσης ότι παραστάσεις live streaming βλέπει συχνά για να ενημερώνεται τι συμβαίνει θεατρικά στο εξωτερικό, αλλά «δεν έχω άποψη πώς κάνεις θέατρο με αυτό τον τρόπο». Το «Πιστεύω στους μονόκερους» απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Οσο για τα παιδιά, σήμερα πια είναι εξοικειωμένα με την οθόνη. «Οι άνθρωποι του θεάτρου πρέπει να δούμε πώς θα προβάλουμε το θέατρο μέσα από την οθόνη. Το όφελος αυτής της ιστορίας είναι ότι ανοίγει δρόμο σε ανθρώπους που δεν θα έρχονταν εύκολα στην Αθήνα για να δουν μία παράσταση. Προτεραιότητα είναι να επικοινωνήσουμε με το κοινό μας».
Και η πλευρά των καλλιτεχνών; «Είναι δύσκολη στιγμή, γιατί από τη μια κινδυνεύεις να παραλύσεις ο ίδιος και να αποκαρδιωθείς και από την άλλη η κοινωνία, και ειδικά η ευάλωτη πλευρά της, σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Τώρα οι καλλιτέχνες καλούμαστε να ανοίξουμε δρόμο στους ανθρώπους. Ακόμη κι όταν γεμίσουν οι τσέπες μας πάλι, τι θα έχει απομείνει ανάμεσά μας σαν ρωγμή και σαν φόβος; Εμείς οι καλλιτέχνες ασχολούμαστε με αυτές τις ρωγμές».