Να ξεκαθαρίσω από την πρώτη κιόλας πρόταση ότι τρώω κρέας. Μου αρέσει πολύ η γεύση του, το απολαμβάνω, μου δημιουργεί ευεξία. Από παιδί θυμάμαι ότι το κρέας είχε σταθερή, εβδομαδιαία παρουσία στο οικογενειακό διατροφολόγιο και μερικά από τα πιο λαχταριστά πιάτα της μαμάς –τα αξεπέραστα γιουβαρλάκια αυγολέμονο ή το τηγανητό συκώτι με κόκκινη σάλτσα-, είχαν ως βάση τους το κρέας.
Εν πάση περιπτώσει, κατανοώ ότι ο άνθρωπος δεν θα είχε εξελιχθεί εδώ και εκατομμύρια χρόνια αν δεν είχε συμπεριλάβει στη διατροφή του το κρέας. Δεν μάχομαι λοιπόν την κρεατοφαγία ούτε φλερτάρω με την αποκλειστική χορτοφαγία.
Ομως τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να με ενοχλεί πολύ η αποθέωση του κρέατος, η όλο και πιο ελιτίστικη συζήτηση γύρω απ’ αυτό, η διαρκής παροχή πληροφοριών και εικόνων για πανάκριβα είδη κρέατος, για ιδανικές κοπές, για αγελάδες που ακούνε κλασική μουσική και τους κάνουν μασάζ με μπίρα γιατί έτσι είναι πιο νόστιμο το κρέας τους, για σπάνιες ράτσες που καταλήγουν στο πιάτο και κοστίζουν χρυσάφι. Παρακολουθώ ξένους και Ελληνες σεφ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να αναρτούν εικόνες συναγωνιζόμενοι σε μια πασαρέλα κρεάτων. Ιδιοκτήτες – μάγειρες εστιατορίων, δραστήριους, πολυγραφότατους και ιδιαίτερα ευαίσθητους κατά τ’ άλλα γύρω από θέματα γαστρονομικού πολιτισμού να φωτογραφίζονται με πιάτα που ξεχειλίζουν κρέατα, ακόμη και σήμερα στην COVID-19 εποχή, λες και η πανδημία δεν μας έδωσε κανένα απολύτως μάθημα για τη Φύση, για την ανισορροπία στη σχέση μας μαζί της, για την επείγουσα ανάγκη να ξαναβρούμε το χαμένο μέτρο.
Προφανώς και το θέμα της κατανάλωσης κρέατος δεν είναι κάτι απλό, δεν αφορά μόνο γεύσεις και προτιμήσεις αλλά μια ολόκληρη αλυσίδα παραγωγής. Ούτε μπορούμε να προσεγγίζουμε αυτά τα θέματα δογματικά, κρεατοφάγοι εναντίον χορτοφάγων. Από την άλλη όμως δεν μπορούμε πια να κλείνουμε τα μάτια ούτε να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα ενώ πληθαίνουν οι φωνές για τις συνέπειες στο περιβάλλον από την εντατική παραγωγή κρέατος.
Ειδικά άνθρωποι από τον χώρο της γαστρονομίας που επηρεάζουν το κοινό και δημιουργούν τάσεις, θα περίμενε κανείς να έχουν ήδη ξεκινήσει τη συζήτηση για το τι πρέπει να αλλάξουμε στο τραπέζι μας και στις συνήθειές μας.
Η εποχή της αθωότητας έχει τελειώσει.