Πάντα χαμηλών τόνων και με τη σεμνότητα που τον διακρίνει, πήρε τον λόγο στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο ζωγράφος Γιώργος Ρόρρης. «Οταν ζωγραφίζεις είσαι μόνος σου», είπε. «Το κάνεις για να θεραπεύσεις την έλλειψη, τον πόνο, την απουσία. Μετά από χρόνια συνειδητοποιείς ότι αυτή η μοναχική προσπάθεια συγκινεί και άλλους. Κι ύστερα βλέπεις ότι σε τιμούν για τη δουλειά σου, όπως συμβαίνει τώρα. Αυτό για μένα είναι πάντα μια έκπληξη».
Σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις Τύπου που έγιναν ζωντανά, το Ιδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή μάς υποδέχθηκε χθες στη μικρή ταράτσα, όπου βγάζει τα τραπεζάκια του το ανανεωμένο καφέ. Τα υγειονομικά μέτρα που επιβάλλουν λίγους προσκεκλημένους, ο χώρος και κυρίως η εγκαρδιότητα που χαρακτηρίζει την επικοινωνία του μουσείου, μας έκαναν να αισθανθούμε ότι βρισκόμαστε ανάμεσα σε φίλους. Η ατμόσφαιρα έγινε συγκινητική με την αναγγελία της επικείμενης αναδρομικής έκθεσης που είναι αφιερωμένη στον ζωγράφο Γιώργο Ρόρρη, με τίτλο «Η ευγένεια του απέριττου» (4/7 – 3/10).
Οπως σχολίασε τόσο ο Κυριάκος Κουτσομάλλης, διευθυντής του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, όσο και η Μαρία Κουτσομάλλη-Μορώ, επιμελήτρια της έκθεσης, «ο Γιώργος Ρόρρης είναι ένας από τους πιο παλιούς, πιστούς και αγαπητούς φίλους του μουσείου. Και από τους πιο διακεκριμένους και εκλεκτούς της νεότερης γενιάς Ελλήνων ζωγράφων».
Ετσι, φέτος το καλοκαίρι κλείνει στο μουσείο της Ανδρου ένας κύκλος που ξεκίνησε το 1986 με την πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη στο νησί. Η έκθεση περιλαμβάνει 60 έργα που καλύπτουν συνολικά την πορεία του έως τώρα, και, όπως είπε ο ίδιος, ορισμένους πίνακες τους βλέπει για πρώτη φορά μετά 30 χρόνια, κάτι που του δίνει τη δυνατότητα να «συναντήσει» έναν νεότερο και πιο ρωμαλέο εαυτό του. «Πιστεύω στη συμμετοχή του σώματος στη ζωγραφική», σχολίασε. «Δεν είναι μια υπόθεση που αρχίζει και τελειώνει στη διάνοια· μια σωματική βακχεία δημιουργεί τα έργα».
Η έκθεση ξεκινά με ένα σχέδιό του από το 1982, όταν ήταν μόλις 19 ετών, και συνεχίζει με έναν πίνακα του 1983. Καταλήγει, δε, χρονολογικά με την πιο πρόσφατη δουλειά του καλλιτέχνη, που δημιουργήθηκε τους τελευταίους μήνες του 2020. «Ξαναβλέποντας τα έργα», είπε ο Γιώργος Ρόρρης, «θεωρώ ότι σε εκείνο τον πρώτο πίνακα ενυπάρχει ο τελευταίος. Και ελπίζω ότι αυτός με τη σειρά του εμπεριέχει όσους θα ακολουθήσουν. Ενας πίνακας ζει μέσα από τα μάτια του θεατή και έχει τόσες όψεις όσες και οι άνθρωποι που τον κοιτάζουν».
Η βοήθεια του ζωγράφου στην επιλογή των έργων, οι κατευθύνσεις που έδωσε για τη σκηνογραφία και το στήσιμο των πινάκων, οι πολλές συνεντεύξεις που παραχώρησε για τη σύνταξη του χρονολόγιου, θα δώσουν την ευκαιρία στον επισκέπτη να γνωρίσει σε βάθος τη δουλειά του. Η διαδρομή μέσα στην έκθεση είναι οργανωμένη σε τρεις θεματικές ενότητες: η πρώτη αναλύει τη σχέση του ζωγράφου με το ατελιέ του, η δεύτερη αναφέρεται στις επιδράσεις που δέχτηκε από τους δασκάλους του και η τρίτη είναι αφιερωμένη στην αδιάκοπη εξερεύνηση του σώματος.
Τέλος, το Ιδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, πιστό στη δέσμευσή του να ανανεώνει κάθε χρόνο τις αίθουσες και τη σκηνογραφία του μουσείου της Αθήνας, παρουσίασε τα 58 έργα που εκτίθενται για πρώτη φορά στο κοινό.
Ο τρίτος και ο τέταρτος όροφος, όπου εκτίθεται η νεότερη και σύγχρονη ελληνική τέχνη, έχουν ανανεωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, υπό την επιμέλεια του Κυριάκου Κουτσομάλλη. Ο τρίτος όροφος προβάλλει πλέον τη διερεύνηση της παραστατικότητας και της ανθρώπινης μορφής μέσα από το ιδιαίτερο βλέμμα ορισμένων από τους σημαντικότερους Ελληνες ζωγράφους, ενώ ο τέταρτος προβάλλει τους πρωτοπόρους της αφαίρεσης. Οσο για τον δεύτερο, όπου εκτίθενται οι «Ματιές στον 19ο και 20ό αιώνα», έχει επίσης εμπλουτιστεί με καινούργια επιλογή έργων.