Είχα μόλις τελειώσει την ανάγνωση της «Σεβαστής», της ολιγοσέλιδης νουβέλας του ποιητή Κώστα Λάνταβου, και ήμουν ακόμη επηρεασμένος από την ιστορία. Η Σεβαστή είναι μια γυναίκα που έζησε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στα Ταμπάκικα, τη συνοικία της Λάρισας που οι αστοί κάτοικοι δεν θα επισκέπτονταν εύκολα. Παντρεμένη με τον Στέργιο, δουλευτή της γης και νοικοκύρη, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Κάνουν όμως περιουσία, χτίζουν την πρώτη πολυκατοικία στα Ταμπάκικα, αλλά η ευτυχία δεν ολοκληρώνεται χωρίς διάδοχο. Η εξέλιξη έχει τα στοιχεία της ύβρεως, της δικαίωσης, της κάθαρσης. Εχει ενδιαφέρον πώς ένας κατεξοχήν ποιητής επιδίδεται στη μικρή φόρμα, αλλά στην περίπτωση του Κώστα Λάνταβου αυτό δεν ξαφνιάζει. Οχι μόνο γιατί το 2011 μας είχε δώσει την εξίσου εξαιρετική νουβέλα «Μαριώ» (εκδ. Αρμός), αλλά γιατί ο Κώστας Λάνταβος, γιατρός στο επάγγελμα, γέννημα-θρέμμα της μεγάλης πόλης της Λάρισας, ένα αληθινό χωνευτήρι του κάμπου, είναι ένας πολυπράγμων και ακάματος πνευματικός δημιουργός.
Εχω σκεφτεί συχνά πώς θα εξελίσσονταν οι δημιουργοί που ζουν μακριά από την Αθήνα αν ζούσαν στην πρωτεύουσα και αν ήταν κομμάτι της λογοτεχνικής σκηνής, με τον ρυθμό και τους κώδικες που είχε τουλάχιστον πριν από την πανδημία. Είναι μια πτυχή όχι μείζων αλλά ούτε αμελητέα, καθώς η μικρή ελληνική κοινωνία συντηρεί την αντίληψη της δικτύωσης. Ωστόσο, ο Κώστας Λάνταβος είναι ένας πανελληνίως αξιοσέβαστος δημιουργός, το έργο του έχει αναλυθεί και είναι θελκτικά ταυτισμένος με την πόλη της Λάρισας, που όπως σχεδόν κάθε πόλη έχει τους πνευματικούς ανθρώπους της. Η «Σεβαστή» με έκανε να θυμηθώ τη «Μαριώ» αλλά και να ανατρέξω στον συγκεντρωτικό τόμο της ποίησης του Κώστα Λάνταβου που είχε κυκλοφορήσει από τον «Αρμό» το 2020 με τίτλο «Η αγρύπνια του εντός μου» (Ποιήματα 1980-2020). Και να εκτεθώ σε ένα σύμπαν πολύσημο και ταυτόχρονα λιτό, χωρίς δραματικές εξάρσεις, κοντά στον οντολογικό πυρήνα της σκέψης του Κώστα Λάνταβου, που με θαυμαστή οικονομία και ειλικρίνεια αναζητεί την ουσία, αφήνοντας πίσω όσα τον αποσπούν. Η «Σεβαστή» είναι και αυτή μια τραγική ηρωίδα και η ιστορία της ειπώθηκε με αμεσότητα σε λίγες σελίδες. Είναι χάρισμα.