Εάν κάποιος θέλει να δει τη σχέση που έχουν η Κάκια, ο Νίκος και ο Γιώργος –η σύζυγος και οι δυο γιοι του Λεωνίδα Λιακόπουλου στο Λυγουριό– με τους ανθρώπους του θεάτρου, θα πρέπει να περάσει για φαγητό από την ταβέρνα τους το μεσημεράκι ή να μείνει εκεί πολύ αργά τη νύχτα, μετά την πρόβα ή την παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ας πούμε, πόση γλύκα και οικειότητα αναδίδονται από τα χαμόγελα της κ. Κάκιας και της Κατερίνας Ευαγγελάτου σε μια απρόσμενη μεσημβρινή φωτογραφία ενός «αδιάκριτου» δημοσιογράφου. Η Κάκια ξέρει την Κατερίνα από παιδί, ενώ εκείνη μοιάζει να βρίσκει θαλπωρή στα βλέμματα των ανθρώπων του Λεωνίδα, αφήνοντας κατά μέρος τις επισημότητες που «επιβάλλει» ο ρόλος της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Η ταβέρνα του Λεωνίδα ήταν το παραδοσιακό καφενείο του Λυγουριού, όταν, περίπου πριν από 60 χρόνια, σιγά σιγά και με πρώτη παρότρυνση από την Κατίνα Παξινού, άρχισε να «ταΐζει» τους ηθοποιούς που κατέβαιναν στην Αρχαία Επίδαυρο για την εβδομαδιαία παράσταση του Φεστιβάλ. Ο Λεωνίδας, που πλέον έχει φύγει από τη ζωή, η σύζυγός του Κάκια και κατόπιν τα παιδιά και τα εγγόνια τους συνδέθηκαν με τον θεατρόκοσμο και σταδιακά η ταβέρνα έγινε τοπόσημο του Φεστιβάλ.
Φέτος το Φεστιβάλ έχει την ιδιαιτερότητα να είναι σε διάρκεια ένα από τα μεγαλύτερα των τελευταίων ετών. Ξεκίνησε την Παρασκευή 25 Ιουνίου με τους «Ιππείς» του Εθνικού Θεάτρου και θα κλείσει την Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου με το «ödipus / οιδίποδας» του Τόμας Οστερμάγερ, ο οποίος επανέρχεται με τη βερολινέζικη Σαουμπίνε, αυτή τη φορά στην Επίδαυρο, με μια ανατρεπτική πρόταση, έπειτα από πρόσκληση της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί αν η οικογένεια του Λεωνίδα ξεκουράζεται –έστω κάπως– το καλοκαίρι από τα νυχτέρια, λόγω των ατελείωτων προβών που κάνουν οι θίασοι στο Θέατρο του Ασκληπιού. Εχουν φθάσει να περιμένουν έως και τις 3 τα ξημερώματα για να τους ταΐσουν… Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι του «Λεωνίδα» έχουν γίνει οικείοι για τους θεατρανθρώπους, με την εργατικότητα, τη φιλοτιμία, τη διακριτικότητα, την αξιοπρέπειά τους. Εντυπώνουν τη ζωή τής κάθε παράστασης, από την πρώτη δευτεριάτικη πρόβα μέχρι το ξεστήσιμο των σκηνικών και την αποχώρηση της παραγωγής την επόμενη Δευτέρα (τώρα πια που οι παραστάσεις παίζονται τρεις ημέρες). Γι’ αυτό λέω, πηγαίνετε στον «Λεωνίδα» μεσημεράκι και ξεναγηθείτε στις φωτογραφίες των πρωταγωνιστών στους τοίχους της ταβέρνας και στις διηγήσεις του Νίκου, της Κάκιας και του Γιώργου που τις συνοδεύουν. Μιλούν για έναν κόσμο που δείχνει απόμακρος, αλλά δεν είναι.
