«Θα φορέσεις ισοθερμικό μπλουζάκι, χοντρές, μάλλινες κάλτσες, μπότες, το ζεστό σου μπουφάν, και πάρε και σκουφάκι για το κεφάλι. Να έχεις και ένα κασκόλ μαζί σου για παν ενδεχόμενο. Θα έχει σόμπες, βέβαια, αλλά κάνει πολύ κρύο…». Ακολούθησα τις οδηγίες κατά γράμμα και αφού προηγουμένως είχα επισκεφθεί δυο-τρεις ιστοσελίδες για να ενημερωθώ για τον καιρό στο κέντρο της Αθήνας. Ολες ήταν αποκαρδιωτικές.
Λίγο πάνω από το μηδέν θα κυμαινόταν η θερμοκρασία εκείνο το βράδυ, ευτυχώς όμως δεν έδινε μεγάλη πιθανότητα βροχής. Αυτή ήταν η πρόβλεψη παντού. Αλλά η φίλη μας ήθελε να βγει, να γιορτάσει τα γενέθλιά της, «δεν αντέχω άλλο την κλεισούρα», έλεγε ξανά και ξανά, «πάμε να πιούμε ένα κρασί, να τα πούμε λίγο» – δεν δεχόταν αρνητική απάντηση.
Δεν της χαλάσαμε χατίρι, κι έτσι, καθώς κανείς μας δεν ήθελε να μπει σε εσωτερικό χώρο σε περίοδο έξαρσης των κρουσμάτων, και μάλιστα Παρασκευή βράδυ, βρεθήκαμε στην αυλή μαζί με δυο ακόμη τραπέζια γενναίων.
Προσπεράσαμε το κρασί και αρχίσαμε τα τσίπουρα για να ζεσταθούμε πιο γρήγορα – βοηθάει πολύ τελικά. Αυτό που δεν βοηθάει είναι να καθαρίζεις γαρίδες φορώντας μπουφάν puffer. Το κάναμε όμως κι αυτό, φτάσαμε μέχρι την τούρτα γενεθλίων, τραγουδήσαμε χαμηλόφωνα το happy birthday, καταβροχθίσαμε λαίμαργα μέχρι και το τελευταίο λεπτό πριν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, έξι φίλοι σε ένα τραπέζι, κοντά κοντά –είχαν προηγηθεί σελφ τεστ για όλους–, με δυο σόμπες πάνω από τα κεφάλια μας να μας «φυλάνε», ένα κρύο, πραγματικά πολύ κρύο βράδυ του Ιανουαρίου 2022.
Με λίγα τουρτουρίσματα στην αρχή, μέχρι να ρυθμίσουμε σωστά την ένταση στη σόμπα, να μην κρυώνεις αλλά να μην φλέγεται και το πρόσωπό σου, μετά με γέλια πολλά, τσουγκρίσματα και σχέδια για το καλοκαίρι, ένα βράδυ σίγουρα διαφορετικό από τα συνηθισμένα, έξοδος σε καιρό πανδημίας με θερμοκρασία κοντά στο μηδέν.
Πόσο πολύ μας έχει λείψει αυτή η αγία καθημερινότητα και πόσο την έχουμε ανάγκη. Να συναντηθούμε χωρίς όρους και προϋποθέσεις, να καθίσουμε ανέμελα γύρω από ένα τραπέζι, μέσα, έξω, όπου θέλουμε, όσοι θέλουμε, για όσο θέλουμε.