Αρχισα να παρακολουθώ την ταινία με δημοσιογραφική ματιά. Χούι. Πώς κατάφερε η Μαριάννα Κακαουνάκη να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών Εμπουμπεκίρ και Γκόνζα Κάρα ώστε να δεχθούν να μιλήσουν στην κάμερα και να δείξουν τα πρόσωπά τους, την ώρα που διώκονται για τρομοκρατία στην Τουρκία, όπως και χιλιάδες άλλοι «γκιουλενιστές»; Πώς κατάφερε να γίνει η σκιά τους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι στην Αθήνα, ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στον θάνατο και στην ελευθερία;
Σύντομα έβγαλα τα δημοσιογραφικά γυαλιά για να σκουπίσω τα μάτια μου από τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να κυλάνε και δεν τα ξαναέβαλα. Η Μαριάννα έκανε αυτό που χρειαζόταν για να φωτίσει τους «Αόρατους»: έγινε η ίδια αόρατη. Και το ζευγάρι των Τούρκων μίλησε, γιατί δεν είχε τίποτα να χάσει: τα είχε ήδη χάσει όλα. Συνέχισα να παρακολουθώ, χωρίς ατζέντα, αλλά πάντα στην άκρη του καθίσματος του Δαναού. Παρά τις αρκετές ανάλαφρες στιγμές, ακόμη και τις μικροδόσεις χιούμορ, στη ραχοκοκαλιά της ταινίας «τρέχει» μιαν ανείπωτη τραγωδία. Ενα δράμα που εκτυλίχθηκε δίπλα μας – στη διπλανή χώρα, στο διπλανό διαμέρισμα.
Η προβολή των «Αόρατων» στην Αθήνα, μετά την επιτυχημένη διαδρομή σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, συνέπεσε με μια οδυνηρή επικαιρότητα. Πολλά τα κοινά. Οπως το 2016 στην Τουρκία, έτσι και σήμερα στην Ουκρανία, χιλιάδες πολίτες με κανονικές ζωές έχασαν από τη μια στιγμή στην άλλη τα πάντα. Οπως το 2016 στην Τουρκία, έτσι και σήμερα στην Ουκρανία, άνθρωποι κατασυκοφαντούνται από την προπαγάνδα. Οπως το 2016, έτσι και σήμερα, στην Ελλάδα επικρατεί καχυποψία.
Η λύτρωση στο φινάλε έχει πικρή γεύση. Από την αίθουσα φεύγεις γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να γίνεις κι εσύ αόρατος.