06.00
Ξυπνάω. Είναι χειμώνας, έξω σκοτάδι. Κοιτάζω το ηλεκτρονικό ρολόι. Διακρίνω το 06 της ώρας. Είμαι ευχαριστημένος, συχνά αντικρίζω 05 ή και 04. Οταν ξυπνήσω δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ, καθώς κατακλύζομαι από μαύρες σκέψεις. Φτιάχνω τον καφέ στη μακινέτα και κάθομαι στον υπολογιστή. Χαζεύω στα σόσιαλ, οργανώνω το γραφείο. Ολα είναι εκεί, ο μικρόκοσμός μου. Πολλοί νομίζουν ότι η ζωή ενός συγγραφέα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και χωρίς ρουτίνα. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο.
07.00
Ξυπνάει όλη η οικογένεια. Δεύτερος καφές με τη γυναίκα μου. Χαζεύουμε ειδήσεις, ψάχνω τα αθλητικά. Μόλις φύγουν τα παιδιά κλείνω μια συρόμενη πόρτα και αποσύρομαι στον χώρο μου. Ξεκινάει η διαδικασία συγγραφής. Βάζω μουσική στο στερεοφωνικό που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου. Εχω εκατό cd που εναλλάσσω συνεχώς. Σάουντρακ, ιταλικά, τζαζ, ροκ. Ολα από το 1960 μέχρι το 1997. Σε λίγο εισέρχομαι στο περιβάλλον του Νετούνο, του ήρωά μου. Κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτόν. Ακόμη κι εγώ προσπαθώ να τον γνωρίσω καλύτερα. «Θέλω να τρέχω κι εγώ», μου λέει. «Οχι που δεν θα ‘θελες», απαντώ ξεφυσώντας. Υπακούω. Ο τρόπος που το ζήτησε φανέρωσε ότι το πιστεύει και το θέλει πραγματικά. «Και θέλω και να είμαι καλύτερος δρομέας από σένα», συνεχίζει. «Πολύ καλύτερος». Τον βρίζω από μέσα μου, αλλά υπακούω ξανά. Για πότε μου πήρε το πάνω χέρι ούτε που το κατάλαβα.
09.00
Δουλεύω περνώντας στον υπολογιστή τις σελίδες που έγραψα χθες στο χέρι. Οσο πληκτρολογώ διορθώνω, τελειοποιώ, προσθέτω. Σε λίγο είμαι εντελώς απορροφημένος. Τρομάζω εύκολα. Παρακαλάω να μη χτυπήσει το τηλέφωνο, να μη με διακόψουν. Είμαι μέσα στο βιβλίο. Σε λίγο κουράζομαι. Κάνω διαλείμματα μπαίνοντας στο Facebook. Με αποσπά, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Συχνά πίνω κι άλλο καφέ, ντεκάφ. Συνεχίζω. Γράφω με μαρκαδοράκι ή με πένα σε φύλλο Α4. Από πίσω υπάρχει εκτυπωμένο κείμενο από παλαιότερα μυθιστορήματά μου. Ψυχαναγκαστικός. Πολύ.
11.00
Σύντομη βόλτα έξω για να πάρω αέρα. Στο μυαλό μου; Το βιβλίο και ο Νετούνο. Ταυτόχρονα, όμως, οι κεραίες του συγγραφέα είναι σε πλήρη λειτουργία. Ακούω, βλέπω, καταγράφω, επεξεργάζομαι.
13.00
Τέλος η συγγραφή. Δουλειές, τηλεφωνήματα, πληρωμή λογαριασμών μέσω Διαδικτύου. Αν έχω δουλέψει στο βιβλίο είμαι χαρούμενος, αν όχι οι μαύρες σκέψεις μού ψιθυρίζουν: «Σ’ τα ‘λεγα».
14.30
Φαγητό με όλη την οικογένεια. Ωραία στιγμή της ημέρας. Γελάμε πολύ.
«Μεσημεριανός ιερός ύπνος. Κλείνω το κινητό, μερικοί παίρνουν ακριβώς εκείνη την ώρα, ενώ είμαι στο πόδι από τις έξι».
15.00 με 16.00
Μεσημεριανός ιερός ύπνος. Κλείνω το κινητό, μερικοί παίρνουν ακριβώς εκείνη την ώρα, ενώ είμαι στο πόδι από τις έξι.
16.00
Πίσω στο βιβλίο. Πιο ξεκούραστη δουλειά: εκτυπώνω και διορθώνω με κόκκινο μαρκαδοράκι. Καραδοκεί ένας πονοκέφαλος.
18.00
Ηρθε η ώρα για το τρέξιμο. Ετοιμάζομαι προσεκτικά να μην ξεχάσω τίποτα και βγαίνω καθώς έξω είναι νύχτα. Πηγαίνω στην Πανεπιστημιούπολη που είναι δίπλα. Ανεβαίνω την ανηφόρα, φτάνω στις σχολές, κάνω τον κύκλο και βγαίνω έξω προς το νεκροταφείο Ζωγράφου. Λίγο παρακάτω μπαίνω στην Πολυτεχνειούπολη. Από τα ακουστικά ακούω θεατρικά έργα. Αστυνομικά, δραματικά ή κωμωδίες, αρκεί να είναι σχετικά ολιγοπρόσωπα. Μου κρατούν παρέα, συχνά γελάω μόνος μου. Τριγυρνάω μέσα στην Πολυτεχνειούπολη με τον φακό κεφαλής αναμμένο ανακαλύπτοντας κάθε τόσο καινούργιες γωνιές. Χαρτογραφώ την περιοχή, όπως μου αρέσει να λέω. Λιγοστοί φοιτητές με κοιτούν με περιέργεια, κάποιες κοπέλες με φόβο. Οταν βρέχει δεν υπάρχει κανείς, εκτός από έναν δύο άλλους δρομείς. Τρέχω έναν ημιμαραθώνιο σε κάτι λιγότερο από δυόμισι ώρες και επιστρέφω. Ετοιμάζομαι για ένα δωδεκάωρο αγώνα στη Σπάρτη και φορτώνω χιλιόμετρα. Του χρόνου θα τρέξω ένα εικοσιτετράωρο. Τα Σαββατοκύριακα τρέχω λονγκ ραν και συχνά τρέχω και τις δύο ημέρες. Δεν κουράζομαι, τα πόδια πάνε μόνα τους. Γεμίζεις ενδορφίνες ή κάτι τέτοιο, αισθάνεσαι ωραία. Τρέχω συστηματικά πάνω από δέκα χρόνια. Οταν με ρωτάνε πώς μπορείς και τρέχεις τόσες ώρες απαντώ: «Συνήθεια». Το προτιμώ από μια σχολική γιορτή ή μια βραδιά σε κάποιο ρεμπετάδικο, όπου όλοι καπνίζουν.
20.30
Επιστροφή στο σπίτι. Κουβαλάω και μια μπίρα απ’ το περίπτερο. Ντους και φαγητό μπροστά στην τηλεόραση. Αν δεν έχει κάτι, βάζω ταινία ή σειρά. Βλέπω ιαπωνικές και κορεατικές, θρίλερ, τρόμου, αστυνομικά. Οχι ιστορικά και αγάπης. Τρελαίνομαι για ζόμπι. Λατρεύω την «I saw the devil», την έχω δει τρεις φορές. Αν δε βάλω ταινία και χαζεύω τα αδιάφορα της τηλεόρασης, κοιμάμαι αυτόματα στον καναπέ. Καμιά φορά παίρνω το σπάνιο και κλασικό αυτοκίνητό μου και βγαίνω στην Αττική Οδό, όπως κάνει και ο Νετούνο.
23.30
Ξαπλώνω και διαβάζω το βιβλίο μου. Σε λίγο χάνομαι.
Το τελευταίο μυθιστόρηματου Δημήτρη Μαμαλούκα, «Τα πτώματα δεν πληρώνουν», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.