«Εκείνη, διάσημη ηθοποιός, ελεύθερη και ασυμβίβαστη, που θεωρείται αυταρχική, οξύθυμη. Εκείνος, διάσημος συγγραφέας, στρατευμένος, επαναστάτης, το έργο του οποίου διακατέχεται από μια ηθική αξίωση και μια υψηλή ιδέα της δικαιοσύνης, παντρεμένος με κάποια άλλη».
Περιγραφή δύο παράνομων εραστών από την Ανν Πλανταζενέ («Η μοναδική Μαρία Καζάρες», μτφρ.: Γ. Στρίγκος, εκδ. Πατάκη). Πρόκειται, βέβαια, για την Ισπανίδα ηθοποιό Μαρία Καζάρες και τον Αλμπέρ Καμύ. Το «βέβαια» πηγαίνει στο ότι ο έρωτάς τους είναι μια πασίγνωστη πια μυστική σχέση.
«Η περιγραφή της Πλανταζενέ», λέει ο κύριος Γκρι, «δεν είναι χωρίς στερεότυπα (“ασυμβίβαστη”, “επαναστάτης”, λέξεις, έννοιες που δεν σημαίνουν τίποτα και περίπου τα πάντα), ο πυρήνας όμως της παραγράφου βρίσκεται στο τέλος της: “παντρεμένος με κάποια άλλη”».
Η συνέχεια της περιγραφής: «Η Μαρία αρνιόταν αρχικά να συμβιβαστεί με την κατάσταση, έκανε τρομερές σκηνές. Κι έπειτα, αποφάσισε, όχι ανώδυνα, να ζήσει αυτόν τον έρωτα, να τον αποδεχτεί εξ ολοκλήρου, sol y sombra, με τη σύζυγο και τα παιδιά».
Υπάρχει κάτι ακόμα που θα προσδώσει μυθολογία σε αυτόν τον παθιασμένο δεσμό: τον ξαφνικό («παράλογο» τον είπαν) χαμό του Καμύ. Οταν συμβαίνει, μετρούν, με διακοπές, δεκαέξι χρόνια δεσμού. Ομως ο πρόωρος θάνατος του Καμύ δίνει ένα τέλος. Μας αρέσει να λέμε ότι η «ζωή τα τακτοποιεί όλα μόνη της», αλλά εδώ ποιος ακριβώς κάνει την «τακτοποίηση»; Η ζωή ή ο θάνατος; Ή και τα δύο αυτά μαζί επειδή, στο βάθος, είναι ένα;
«Η Μαρία αρνιόταν αρχικά να συμβιβαστεί με την κατάσταση, έκανε τρομερές σκηνές».
Ο Καμύ τής είχε τάξει (ακόμα μία φορά) ότι θα αφήσει τη γυναίκα του και τα δίδυμα για να της αφιερωθεί. Στο μεταξύ, έχει και άλλες ερωμένες και η Φρανσίν, η σύζυγός του, μελαγχολεί από τις παρασπονδίες του. «Σήμερα», λέει ο κύριος Γκρι, «ο Καμύ θα ήταν το ανάθεμα της πολιτικής ορθότητας, στυλοβάτης του σεξισμού».
Ωστόσο, ποια τακτοποίηση και ποιο τέλος; Η ίδια η κόρη του Καμύ, αφού πεθάνει η μητέρα της, θα πάει να βρει την Καζάρες, θα βρει την αλληλογραφία τους, θα βρει τη ζωή με όλες της τις αντιφάσεις, το μεγαλείο και τη μικρότητα. Θα βρει τη ζωή, δίχως πολιτική και δίχως ορθότητα.
«Ο έρωτας μπορεί να περιμένει, είναι πάντα αχόρταγος», γράφει ο ένας στον άλλον. Ποιος από τους δύο; Μα έχει σημασία;
• Την περασμένη Κυριακή παρουσιάστηκε το μουσικό άλμπουμ Nocturnes, με βυζαντινούς ψαλμούς και ύμνους του Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Κυκλοφορεί από την ξένη δισκογραφική alpha, που δεν πρέπει να συγχέεται με την ελληνική alpharecords (παρατηρήθηκε ένα μπέρδεμα μεταξύ των αναγνωστών της στήλης). Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αναζητήσουν από τα μουσικά καταστήματα εντός της «στοάς της Οπερας», στην οδό Ακαδημίας.