Κοιτώντας πίσω στην ουρανομήκη καριέρα της Τίνα Τέρνερ, η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 84 ετών, ξεχωρίζουμε αμέσως δύο μεγάλα σταυροδρόμια στα οποία στάθηκε: το ένα στα 17 της και το άλλο στα 37 της χρόνια. Και στα δύο αυτά σταυροδρόμια στέκεται ένας άντρας: o μεγάλος μουσικός και παραγωγός Αϊκ Τέρνερ. Και η ιστορία της μεγάλης αυτής ντίβας, που περπάτησε με την εντυπωσιακή φυσιογνωμία της αριστοτεχνικά πάνω στο όριο της λευκής και της μαύρης μουσικής, της αιχμηρής πρωτοπορίας και της επανάπαυσης του συρμού, του σκοταδιού και της αναγέννησης, είχε το απρόσμενο ξεκίνημά της στον αμερικανικό Νότο και στο δέλτα του ποταμού Τενεσί, εκεί όπου γεννήθηκε λίγο πριν από τον πόλεμο, το 1939, φέροντας το όνομα Αν Μπούλοκ.
Ο πόλεμος μαινόταν και η Αμερική είχε πια εμπλακεί σε αυτόν όταν οι γονείς της μετακόμισαν στην πόλη του Νόξβιλ για να δουλέψουν σε εργοστάσιο της αμυντικής βιομηχανίας. Ετσι, η μικρή Αν και οι δύο αδελφές της τέθηκαν υπό την κηδεμονία της γιαγιάς και του παππού τους, που τις μεγάλωσαν σε συντηρητικό, θρησκευτικό περιβάλλον. Η Αν τραγουδούσε από μικρή ηλικία σε εκκλησιαστικές χορωδίες. Οταν η γιαγιά της πέθανε, πήγε να ζήσει με τη μητέρα της στη μεγαλούπολη του Σεντ Λούις, όπου τελείωσε το σχολείο κι εργάστηκε ως νοσοκόμα.
Στα 17 της χρόνια, εκείνη η φωνή που είχε εξασκήσει από μικρή ηλικία στην εκκλησιαστική χορωδία, είχε την τύχη να ακουστεί από έναν από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς και παραγωγούς στην ιστορία της σόουλ και της «ριδμ εν μπλουζ», τον Αϊκ Τέρνερ. Ηταν το 1956, η εποχή που η Αν, μαζί με την αδελφή της, έβγαιναν τα βράδια και «τρύπωναν» στους συναυλιακούς χώρους του Σεντ Λούις, που έβραζε από μουσική και νυχτερινή ζωή.
Σε ένα από τα διάσημα νυχτερινά κέντρα της πόλης, το Manhattan Club, ο Αϊκ γνώρισε τη «Μικρή Αν» (Little Ann) όπως την αποκαλούσαν, με τον πιο τυχαίο τρόπο. Και με τον πιο τυχαίο τρόπο, πυροδοτήθηκε μια μουσική καριέρα επικών διαστάσεων. Ενώ η μπάντα έκανε ένα διάλειμμα, η «Μικρή Αν» πήρε το μικρόφωνο για να τραγουδήσει κάτι στα κλεφτά, και η ερμηνεία της τράβηξε την προσοχή του Τέρνερ που την πήρε κοντά του και, διδάσκοντάς την, την έβαλε στο παιχνίδι της δισκογραφίας.
Με τη βοήθειά του ηχογράφησε το 1958, στα 19 της, το τραγούδι «Boxtop» συνοδεία της μπάντας του, αλλά η καριέρα της ξεκίνησε στ’ αληθινά την επόμενη χρονιά, όταν ο ερμηνευτής ενός νέου τραγουδιού που είχε προσλάβει ο Τέρνερ δεν εμφανίστηκε ποτέ στο στούντιο και έτσι συμφώνησε να καλύψει το κενό η «Μικρή Αν». Οταν άκουσε την ηχογράφηση ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας, σχολίασε ότι αυτό που άκουγε ήταν σαν μια «βρωμιά που φωνάζει» («screaming dirt») και στ’ αλήθεια, η φωνή της θύμιζε έναν αγριεμένο, θηλυκό Τζέιμς Μπράουν.
Ενας παραγωγός, όταν την άκουσε, είπε ότι ήταν σαν μια «βρωμιά που φωνάζει», και στ’ αλήθεια, η φωνή της θύμιζε έναν αγριεμένο, θηλυκό Τζέιμς Μπράουν.
Ο δίσκος σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία και ο μουσικοκριτικός Κερτ Λόντερ (που πολλά χρόνια μετά θα συνυπόγραφε τη βιογραφία της) έγραψε πως εκείνος ήταν «ο πιο μαύρος δίσκος που είχε ποτέ τρυπώσει στα λευκά τσαρτ». Για τις επικοινωνιακές ανάγκες του δίσκου, η Αν Μπούλοκ, ύστερα από ιδέα του Τέρνερ, έγινε Τίνα, και το ντουέτο τους βαφτίστηκε «Αϊκ & Τίνα Τέρνερ».
Το αστέρι είχε αρχίσει να ανεβαίνει στον ουρανό, αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν ήταν όλα λαμπερά. Δίπλα στον σπουδαίο Αϊκ Τέρνερ, ηχογράφησε μεγάλη μουσική και διαμορφώθηκε ως καλλιτέχνις, και ενώ αρχικά δεν ήταν ζευγάρι, στην πορεία παντρεύτηκαν, δημιουργώντας ανάμεσά τους μια εκρηκτική χημεία.
Η κανιβαλιστική σχέση τους, όμως, συχνά έριχνε μια μαύρη σκιά στην ίδια τους την τέχνη, και τα βίαια ξεσπάσματα του Αϊκ, που εκείνη βίωνε και ανεχόταν επί σειράν ετών, έγραψαν τη δική τους σκοτεινή ιστορία που σχεδόν «μαύρισαν» το λαμπερό της αστέρι. Στα μέσα του ’70, ξέφυγε από τον τότε εξαρτημένο από την κοκαΐνη Αϊκ και πήρε διαζύγιο. Για δεύτερη φορά, στο δεύτερο μεγάλο σταυροδρόμι της ζωής της, στεκόταν ο Αϊκ. Την πρώτη φορά έμπαινε στη ζωή της, αλλά τώρα έφευγε.
Στις αρχές του ’80 και ενώ η καριέρα της έμοιαζε τελειωμένη, κατάφερε να ξαναφτάσει στον ουρανό μόνη της, χωρίς τον μουσικό γίγαντα Αϊκ δίπλα της. Tο 1983 διασκεύασε με μεγάλη εμπορική επιτυχία το «Let’s Stay Together» του Aλ Γκριν, κάτι που οδήγησε σε συμβόλαιο για ηχογράφηση ενός νέου δίσκου με την Capitol Records, το «Private Dancer», που πούλησε δέκα εκατομμύρια κομμάτια. Για την ερμηνεία της στον δίσκο αυτόν, οι Los Angeles Times είχαν γράψει πως η φωνή της «λιώνει το βινύλιο». Οι επιτυχίες έρχονταν η μία μετά την άλλη: το 1985 τραγούδησε το κεντρικό θέμα της τρίτης ταινίας στην εποποιία του «Μαντ Μαξ», το «We Don’t Need Another Hero», κατακτώντας και πάλι τα παγκόσμια τσαρτ.
Το 1986 και το 1989, έβγαλε άλλα δύο άλμπουμ που έγιναν και αυτά τεράστιες παγκόσμιες επιτυχίες, ενώ το 1991 κυκλοφόρησε το διάσημο «Simply the Best». Ηταν η εποχή που η «Μικρή Αν» από το δέλτα του Τενεσί γέμιζε στάδια και στεκόταν στην κορυφή του κόσμου. Και εκεί παρέμεινε έως τα τελευταία χρόνια της ζωής της, κατά τα οποία είχε πια γίνει μόνιμη κάτοικος και πολίτις Ελβετίας. Οι διακρίσεις και τα βραβεία που κέρδισε φτιάχνουν μια μεγάλη λίστα – ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε 12 Γκράμι και το βαρύτιμο βραβείο Κένεντι (Kennedy Center Honors).
Η απόλυτη δύναμη και η λάμψη της, όμως, μοιάζουν να έχουν συμπυκνωθεί σε εκείνη την ανεπανάληπτη ηχογράφηση που έκανε μαζί με τον μεγάλο παραγωγό Φιλ Σπέκτορ, το 1966, στο τραγούδι «River Deep, Mountain High», που εκείνος έγραψε ειδικά γι’ αυτήν. Ακούγοντάς το, θαυμάζουμε την αγριεμένη ερμηνεία της να κυριαρχεί και να γλιστράει πάνω στη βαριά ενορχήστρωση, λες και πρόκειται για τη φωνή μιας θεότητας της φύσης που ακούγεται μέσα από κεραυνούς που πέφτουν και κύματα που σκάνε. Μέσα σε αυτή τη μουσική πανδαισία, καταλαβαίνουμε γιατί την είχαν ονομάσει «βασίλισσα του ροκ εν ρολ».
