Ο κύριος Γκρι παραμερίζει σήμερα και όχι για καλό λόγο. Το φευγιό του Κώστα Καλφόπουλου πριν από περίπου δέκα ημέρες πάγωσε πολλά πράγματα, μέσα μας, έξω μας.
Την ημέρα που ο Κώστας έκλεισε τα μάτια του, έφτασε στο γραφείο μου από τον Καστανιώτη η συλλογή διηγημάτων του «Ο,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με φόνο». Ακόμα και ο τίτλος, στη σκιά του θανάτου του, μοιάζει να είναι βγαλμένος από το ιδιότυπο, μαύρο, αλλά ποτέ κυνικό χιούμορ του Κώστα.
Χαμογέλασα όταν άνοιξα το βιβλίο, ανύποπτος για τη δραματική περιπέτεια στην οποία είχε μπει τις τελευταίες ημέρες ο συγγραφέας (πολύ πρόσφατα τον είχα πετύχει στη Σκουφά, όπου συνήθως τον πετύχαινα, κι έδειχνε δυνατός, όπως και άλλοτε…). Κοίταξα την αφιέρωση: «Στον Ηλία – για να πάμε και Λεωφόρο VII. ’23».
Λίγους μήνες πριν, είχα γράψει στην «Κ» εγκωμιαστικό σχόλιο για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Μία ημέρα μετά, ο Κώστας μου έγραψε. Επιδοκίμαζε το σχόλιο κι ας ήταν γραμμένο από έναν παλαιό, βαμμένο ΑΕΚτζή. Ή ίσως κυρίως γι’ αυτό.
Στη Σκουφά, όταν βρεθήκαμε, το συζητήσαμε. «Αξίζατε το πρωτάθλημα», μου είπε. «Κι εσείς», του απάντησα και γελάσαμε. «Ξέρεις, Κώστα», του είπα μετά, «δεν έχω πάει ποτέ μου στο γήπεδο της Λεωφόρου». «Αυτό», είπε με ένα μειδίαμα, «πρέπει να το διορθώσουμε».
Σε εκείνες τις συναντήσεις ο Κώστας ήταν πάντοτε παρών, γεμάτος ιδέες και ενθουσιασμό.
Πήρα το βιβλίο μαζί μου στο σπίτι. Την επομένη, νωρίς το πρωί, ήρθε το μήνυμα της Μαρίας Τοπάλη…
Στο κατευόδιο του Κώστα, στο Πρώτο Νεκροταφείο, το περασμένο Σάββατο, ήταν και μερικά από τα παιδιά με τα οποία συναντιόμαστε κάθε Τετάρτη πρωί, επί περίπου 3,5 χρόνια στο «Ντεζιρέ», επί της Δημοκρίτου, όπου σχεδιάζαμε θέματα βιβλίου για το κυριακάτικο ένθετο της «Κ»: η Σταυρούλα Σκαλίδη, ο Κωνσταντίνος Μπούγας, ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου.
Σε εκείνες τις συναντήσεις ο Κώστας ήταν πάντοτε παρών, γεμάτος ιδέες και ενθουσιασμό. Μαζί με τον Λευτέρη Καλοσπύρο ήταν οι δύο Παναθηναϊκοί της παρέας. Συμπαθούσαν όμως την ΑΕΚ – ή έτσι έλεγαν για να μη με στενοχωρούν.
Ηταν όμορφα όσο κράτησε το «Ντεζιρέ» – και δεν ξέραμε τότε πόσο όμορφα ήταν, όπως γίνεται συνήθως με κάτι που ζεις, αλλά που πρέπει να χαθεί για να νιώσεις ότι ήταν κάτι σπάνιο και ακριβό. Ηταν όμορφα, μα χάλασε – όχι από εμάς, μα από τις αλλαγές στα φορολογικά, με τα δελτία παροχής που κλείστηκαν σχεδόν απ’ όλους αφού δεν συνέφερε κανέναν πλέον.
Προς τιμήν τoυ, ο Παναθηναϊκός εξέδωσε ανακοίνωση για τον θάνατο του Κώστα. Θα χαιρόταν πολύ με αυτό. Στο τελευταίο διήγημα της συλλογής, οι «πράσινοι» του 1971 έχουν την τιμητική τους. Με όλες εκείνες τις απίθανες ιστορικές λεπτομέρειες που συνήθιζε στα πεζά του.
Αιώνιος πρωταθλητής ο Κώστας Καλφόπουλος· στη δική του Λεωφόρο.