Δυναμικό και ιδιαίτερα επιτυχημένο υπήρξε το ξεκίνημα της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Στις 5 Οκτωβρίου, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», ο Μιχάλης Οικονόμου διηύθυνε ένα πρόγραμμα με έργα Μότσαρτ, Μπετόβεν και Μπραμς. Σολίστ στη «Φαντασία σε ντο ελάσσονα για πιάνο και χορωδία» του Μπετόβεν ήταν η Βικτώρια Κιαζίμη, ενώ όπως και στο μοτέτο «Ave verum corpus» – «Χαίρε αληθινό σώμα» του Μότσαρτ που προηγήθηκε, τραγούδησε η Χορωδία της ΕΡΤ (μουσική διδασκαλία: Μιχάλης Παπαπέτρου).
Είναι κοινός τόπος ότι οι ορχήστρες του Νότου αποδίδουν ανάλογα με τον αρχιμουσικό. Oμως, αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα με την ορχήστρα της ΕΡΤ είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είτε η χημεία του Οικονόμου με την ορχήστρα είναι εξαιρετικά καλή είτε ο αρχιμουσικός ξέρει πώς να αποσπά από το σύνολο το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Σε κάθε περίπτωση, μαζί του η ορχήστρα δίνει πολύ περισσότερο ακόμη και από τον καλύτερό της εαυτό.
Ο Μιχάλης Οικονόμου ξέρει πώς να κάνει τους μουσικούς να αποδώσουν όσα επιθυμεί.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της ερμηνείας της δεύτερης Συμφωνίας του Μπραμς. Μπραμς χωρίς έγχορδα δεν νοείται και τα έγχορδα παραμένουν το πιο προβληματικό σύνολο των ελληνικών ορχηστρών. Ο Οικονόμου δεν πέτυχε απλά έναν συμπυκνωμένο και καλά συντονισμένο ήχο, αλλά τον αξιοποίησε με εντυπωσιακή εκφραστικότητα. Υπήρχε πλήθος σαφώς διακριτών διαβαθμίσεων δυναμικής, το οποίο συνέβαλε στην πλαστικότητα των φράσεων, στην κίνηση της μουσικής, στην απόδοση του συναισθήματος. Οι μουσικές φράσεις διέθεταν αρχή, μέση και τέλος, ενώ οι παύσεις είχαν λόγο ύπαρξης. Είναι φανερό ότι ο Οικονόμου αντιλαμβάνεται τη δραματουργία της μουσικής με τον νου, όπως επίσης με το συναίσθημα, και –το σημαντικότερο– ξέρει πώς να κάνει τους μουσικούς να αποδώσουν όσα επιθυμεί. Προφανώς βοηθά ότι έχει στη διάθεσή του πολύ καλά ξύλινα, τη Μελίνα Μακρή (φλάουτο), τον Σπύρο Κοντό (όμποε), τον Μάριο Αντρόβερ Πάρντο (κλαρινέτο), τον Βασίλη Πριόβολο (φαγκότο) και ότι τα χάλκινα πνευστά υπήρξαν επίσης αποτελεσματικά. Αυτή τη φορά, όμως, τη διαφορά έκαναν τα έγχορδα, με πρώτα τα τσέλα, που στο παρελθόν δεν μας έχουν συνηθίσει σε τόσο καλές επιδόσεις.
Η βραδιά ξεκίνησε με το σύντομο μοτέτο «Χαίρε αληθινό σώμα» του Μότσαρτ. Ανήκει στα τελευταία έργα του συνθέτη και ξεχωρίζει για τον χαμηλόφωνο, υποβλητικό χαρακτήρα του, όπως και την εκφραστικότητα που επιτυγχάνει μέσα από μια απλότητα εξαιρετικής τέχνης. Ορχήστρα και χορωδία υπό τον Οικονόμου απέδωσαν την ουράνια ομορφιά της μουσικής με ελεγχόμενο και καθαρό ήχο.
Ακολούθησε η «Χορωδιακή φαντασία» του Μπετόβεν, στην πράξη ένα προοίμιο της Ενάτης Συμφωνίας. Η «Φαντασία» γράφηκε προκειμένου ο συνθέτης να αξιοποιήσει τους σολίστες και τη χορωδία που συμμετείχαν σε συναυλία που διοργάνωσε με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων. Ο ίδιος ανέλαβε το μέρος του πιάνου. Στη συναυλία της ΕΡΤ, το απέδωσε η Βικτώρια Κιαζίμη με σιγουριά και γενναιοδωρία στον σχηματισμό των φράσεων. Η ορχήστρα ανταποκρίθηκε επίσης με επιτυχία τόσο στα εδάφια με απαιτήσεις μουσικής δωματίου όσο και στις μεγαλόπρεπες κορυφώσεις με τους σολίστες, τη χορωδία και το σύνολο των μουσικών.