Το βιβλίο που διαβάζει εσχάτως ο κύριος Γκρι είναι «Οι ανταύγειες σε χρυσά μάτια» (μτφρ. Eφη Τσιρώνη, εκδ. Διόπτρα) της σπουδαίας Αμερικανίδας συγγραφέως Κάρσον Μακάλερς (1917-1967).
Το μυθιστόρημα, που γράφτηκε το 1941, διαδραματίζεται σε στρατιωτική βάση κάπου στην υγρή και ζεστή Τζόρτζια. Την ανία μέσα σε αυτό το υγρό, πηχτό περιβάλλον του αμερικανικού Nότου η συγγραφέας αντισταθμίζει με όλα όσα δεν λέγονται από τα πρόσωπα, με όλα όσα φοβούνται και την ίδια στιγμή με όσα επιθυμούν οι ήρωές της, όσα επιθυμούν με μια λυσσώδη, αυτοκαταστροφική μανία, η οποία δένει όλα τα πρόσωπα μαζί με έναν κολλώδη ιστό απόκρυφων, ανομολόγητων πόθων.
Τα πρόσωπα είναι τέσσερα, με ένα πέμπτο να παίζει τον ρόλο του σκοτεινού μπαλαντέρ: δύο άντρες αξιωματικοί και οι γυναίκες τους, εγκλωβισμένοι σε δυστυχισμένους γάμους, με τον κεντρικό χαρακτήρα, τον λοχαγό Πέντερτον, να έχει εμμονή με την όμορφη γυναίκα του, τη Λενόρα, αλλά την ίδια στιγμή η εμμονή του να επικεντρώνεται με σφοδρότητα και σε έναν μοναχικό νεαρό στρατιώτη (αυτός είναι ο πέμπτος), ο οποίος ερωτοτροπεί με τη Λενόρα (κι εκείνη με αυτόν). Ποιος ποθεί ποιον εδώ; Ποιος μισεί ποιον;
Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το μυθιστόρημα που να μην έχει ένοχα μυστικά, κρυφές επιθυμίες, ερωτικά απωθημένα.
Οι άλλοι δύο χαρακτήρες είναι ένας ακόμη αξιωματικός με τη δική του γυναίκα, φίλοι του Πέντερτον και της Λενόρα. Και ο δικός τους γάμος παραπαίει. Εχει προηγηθεί μια ατυχής εγκυμοσύνη, που οδήγησε τη γυναίκα αυτού του αξιωματικού σε μια φρικώδη πράξη αυτοακρωτηριασμού. Μέσα σε όλα, ο σύζυγος έχει εξωσυζυγική σχέση με την άστατη, ερωτομανή Λενόρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το μυθιστόρημα-στοιχειό που να μην έχει ένοχα μυστικά από κρυφές επιθυμίες και ερωτικά απωθημένα.
Ο κύριος Γκρι θυμάται το βιβλίο να μεταφέρεται αριστοτεχνικά στο σινεμά το 1967, χρονιά θανάτου της συγγραφέως, από τον Τζον Χιούστον, με τον Μάρλον Μπράντο και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στους βασικούς ρόλους. Σπάνια μια κινηματογραφική μεταφορά αποδίδει με τόση εσωτερική ένταση το αποπνικτικό, όσο και ερωτικό, πνεύμα ενός μυθιστορήματος.
Η ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και εξαιρετικό επίμετρο του μεγάλου Τενεσί Ουίλιαμς (ιδανικός σχολιαστής για ένα τέτοιο μυθιστόρημα), ο οποίος εντοπίζει μια πτυχή αναπάντεχη, μέσα σε όλο αυτό το ψυχοβγαλτικό, σαρκικό τρενάκι του τρόμου: την τρυφερότητα που βγαίνει μέσα από την πένα της Μακάλερς. Μιλάει για μια τραγωδία. «Μια αρχαιοελληνική δωρικότητα την ψύχει. (…) Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη είδηση για όσους από εμάς έχουν βρει στη δουλειά της (Μακάλερς), όπως βρήκα εγώ, ένταση και ευγένεια πνεύματος συγκρίσιμη στην εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή μας μόνο με την πρόζα του Χέρμαν Μέλβιλ».