Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «ρωσική χρονιά» η φετινή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Μετά τον βιολονίστα Βαντίμ Ρέπιν που προσκλήθηκε για τα ογδοντάχρονα της ορχήστρας, ακολούθησαν οι πιανίστες Μιχαήλ Πλετνιόφ και Νικολάι Λουγκάνσκι. Η νέα καλλιτεχνική περίοδος εγκαινιάστηκε από τον επίσης Ρώσο πιανίστα Αντρέι Γκαβρίλοφ, ενώ ακολούθησε ο συνάδελφος και συμπατριώτης του Κίριλ Γκέρσταϊν. Eχοντας αυτά κατά νουν, έχει ενδιαφέρον ότι ο Γκαβρίλοφ δήλωσε: «Η Ρωσία έχει μετατραπεί εδώ και πολύ καιρό σε μια αντι-ανθρώπινη ψευδοκρατική οντότητα-γκάνγκστερ. Από την επιθετική αυτοκρατορία που υπήρξε σε όλη την ιστορία της, είναι για περισσότερο από έναν αιώνα τώρα ένα ολοκληρωτικό επικίνδυνο φαινόμενο, καταστροφικό και ατελείωτα επιθετικό, καταπιέζοντας την πρόοδο της ανθρωπότητας και την επιθυμία για ευτυχία της παγκόσμιας κοινότητας» (συνέντευξη στη Μάρω Βασιλειάδου, «Η Καθημερινή», 14.10.2023).
Στις 20 Οκτωβρίου, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», λοιπόν, ο Γκαβρίλοφ έπαιξε αρχικά το πρώτο Κοντσέρτο του Σεργκέι Προκόφιεφ, από τον θάνατο του οποίου συμπληρώνονται φέτος εβδομήντα χρόνια. Στο έργο αυτό των φοιτητικών ακόμη χρόνων του συνθέτη, παρούσα είναι ήδη η χαρακτηριστική μηχανιστική γραφή την οποία ο Προκόφιεφ θα εξέλισσε στο μέλλον, ενώ το μέρος του πιάνου είναι γεμάτο δεξιοτεχνικά αραβουργήματα. Φέρνει στον νου το περίφημο σχόλιο που αποδίδεται στον Ιωσήφ Β΄: «Περιττά πολλές νότες, αγαπητέ Μότσαρτ, περιττά πολλές νότες!». Ο Γκαβρίλοφ, βεβαίως, απέδωσε τις «πολλές νότες» του Προκόφιεφ με εξαιρετική καθαρότητα και μεγάλη άνεση, σε αντίθεση με την ορχήστρα, η οποία ειδικά στο πρώτο μέρος έμοιαζε δυσκίνητη και με συγκεχυμένο ήχο. Στη συνέχεια, ο Γερμανός αρχιμουσικός Ματίας Φορέμνι συντόνισε καλύτερα τους μουσικούς, αλλά η διαύγεια παρέμεινε περιορισμένη.
Η δεξιοτεχνία του πιανίστα ερχόταν σε αντιδιαστολή με τον λιγότερο ευέλικτο ήχο της ορχήστρας.
Ακολούθησε το Κοντσέρτο «για το αριστερό χέρι» του Μορίς Ραβέλ. Η ερμηνεία του Γκαβρίλοφ υπήρξε και σε αυτό το έργο δυναμική και τεχνικά εντυπωσιακή. Παράλληλα, στο εκτενές δεξιοτεχνικό εδάφιο λίγο πριν από το τελικό ξέσπασμα της μουσικής, ο πιανίστας περιόρισε την εξωστρέφεια και απέδωσε τον λυρισμό της γραφής του Ραβέλ με σχεδόν εξομολογητική διάθεση.
Τα δύο κοντσέρτα περιέβαλαν ισάριθμες σουίτες, μία του Κουρτ Βάιλ (όχι πρωτότυπη αλλά διά χειρός του συνθέτη και αρχιμουσικού Βίλχελμ Μπρίκνερ-Ρίγκεμπεργκ) και μία του Ραβέλ. Η Σουίτα από την «Ανοδο και την πτώση της πόλης Μαχαγκόνι», όπερα που θα παρουσιάσει η Εθνική Λυρική Σκηνή την άνοιξη του 2024, επέτρεψε να εκτιμήσει κανείς τις ικανότητες του Βάιλ ως συμφωνιστή, ικανότητες που αποτυπώνονται ακόμη καλύτερα στα αμιγώς συμφωνικά του έργα, τα οποία δυστυχώς ακούγονται σπάνια.
Η βραδιά έκλεισε με τη δεύτερη Σουίτα της «χορογραφικής συμφωνίας» «Δάφνις και Χλόη» του Ραβέλ. Η ερμηνεία ανέδειξε τον αισθησιασμό της μουσικής, κυρίως επειδή ο Φορέμνι κατόρθωσε να αποδώσει τον καταπληκτικό παλμό και τη ρευστότητα των μουσικών φράσεων, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο σταδιακά αναπτύσσεται η γραφή σε ηχηρά ξεσπάσματα και στη συνέχεια βυθίζεται πάλι σε χαμηλόφωνες παραγράφους.