Λονδίνο, 3 Ιουλίου 1973. Εξω από τη μεγάλη αίθουσα του Χάμερσμιθ συγκεντρώνεται νεαρόκοσμος. Κάποιοι είναι έξαλλα ντυμένοι, στα πρότυπα του ειδώλου τους, το οποίο θα παρακολουθήσουν εκείνο το βράδυ ζωντανά πάνω στη σκηνή.
Στα καμαρίνια του Χάμερσμιθ, το είδωλο μακιγιάρεται, βάφεται, ντύνεται. Είναι σκεφτικός, αποκομμένος από τους άλλους γύρω του, σαν να διαλογίζεται εν κινήσει.
Καθισμένος αργά το βράδυ στη μισογεμάτη αίθουσα του «Μακεδονικόν», ο κύριος Γκρι παρακολουθεί το σπάνιο αυτό τεκμήριο που προβάλλεται στο πλαίσιο του 26ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Η ταινία («Ziggy Stardust and the Spiders from Mars», διάρκειας 103 λεπτών) γυρίστηκε από τον Ντ. Α. Πενεμπέικερ το 1973 αλλά προβλήθηκε το 1979, έπειτα από χρόνια σχολαστικής επεξεργασίας, κυρίως ως προς το αριστοτεχνικό μοντάζ.
Οι στιγμές που καταγράφουν οι κάμερες είναι ιστορικές για τη ροκ της δεκαετίας του ’70: πρόκειται για την τελευταία εμφάνιση του Μπόουι ως Ζίγκι Στάρνταστ με την μπάντα του, τις «Αράχνες από τον Αρη». Εκείνη τη χρονιά, το 1973, έχει ήδη κυκλοφορήσει το νέο του άλμπουμ, το εκπληκτικό «Aladdin Sane», και μολονότι το εξώφυλλο παραπέμπει στη φιγούρα του Ζίγκι, κάτι έχει αλλάξει. Το λογοπαίγνιο στον τίτλο (A lad insane – τρελαμένος τύπος) υποδηλώνει μια ακόμα μεταμόρφωση.
Eνα χρόνο μετά, το 1974, με το άλμπουμ «Diamond Dogs», παρότι τα ίχνη του Ζίγκι αχνοφαίνονται ακόμα, ο Μπόουι μεταφέρεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο σκληρού ροκ για να μεταμορφωθεί πλήρως το 1975 με το φάνκι και σόουλ «Young Americans» και ένα χρόνο μετά με τον Λεπτό Λευκό Δούκα του «Station to Station» και την εμφάνισή του ως εξωγήινου στην επίσης εκπληκτική ταινία του Νίκολας Ρεγκ «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη».
Η ίδια ακριβώς αίσθηση του εξωγήινου δίνεται και με το μουσικό ντοκιμαντέρ στον αποχαιρετισμό του Ζίγκι στο Χάμερσμιθ: απίστευτη δουλειά από τις κάμερες, τόσο πάνω στον άλλοτε απόκοσμο και άλλοτε γελαστό ανδρόγυνο Μπόουι, όσο και στο εκστασιασμένο κοινό.
Oλα τα τραγούδια προέρχονται βέβαια από το άλμπουμ του Ζίγκι Στάρνταστ, του 1972, κάνα δυο από το «Aladdin Sane», ενώ δεν παραλείπει να ερμηνεύσει και το απόλυτο κλασικό του κομμάτι, το ανυπέρβλητο «Space Oddity» (1969). Ο κύριος Γκρι θυμάται από το διπλό άλμπουμ βινυλίου που είχε κυκλοφορήσει από αυτή τη συναυλία (που είχε αγοράσει ένα Σάββατο του 1983 από το «Happening» επί της Ιπποκράτους) ότι στη σειρά των τραγουδιών ακολουθούσε το «My Death». Και όντως: μια ακόμα έξοχη διασκευή τραγουδιού του Ζακ Μπρελ από τον Μπόουι, μετά το συγκλονιστικό «Αμστερντάμ»: μόνος του στη σκηνή, στα σκοτεινά, με μια ακουστική κιθάρα, καθηλώνει το κοινό του 1973 και το κοινό του 2024.
Λέγεται πως όταν ο Μπόουι πήγε αργότερα στο Παρίσι, ο Μπρελ αρνήθηκε να τον συναντήσει επειδή ήταν «αδελφή». «Δεν πειράζει», σχολίασε ο ευφυής Μπόουι, «ο Μπρελ είναι σπουδαίος»…