Τέτοιες ημέρες πριν από δέκα χρόνια, ο Γιάννης Μόραλης «έφυγε» από κοντά μας. Τώρα που το σκέφτομαι με την πολυτέλεια της απόστασης, είναι περίεργο που «αναχώρησε» χριστουγεννιάτικα. Ηταν η αγαπημένη του γιορτή και πάντα την περνούσε με τους συγγενείς του. Αλλά τις παραμονές έδινε πάντα τον τόνο στην καθιερωμένη συγκέντρωση που γινόταν στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, στο Κολωνάκι. «Ηταν κάτι που είχαμε ξεκινήσει πολύ παλιά, μια παράδοση που επιβίωσε μέσα στον χρόνο», μου έλεγε τις προάλλες η γκαλερίστα. Θυμόταν τον αγαπημένο της φίλο να κατεβαίνει αργά τα σκαλιά, πεντακάθαρος, αρωματισμένος με Roget & Gallet και κομψός. «Περίμενε πώς και πώς να μαζευτούμε όλοι και εκείνος να κάθεται ανάμεσά μας και να λέει ιστορίες και καλαμπούρια».
Δάφνη και Θοδωρής Ζουμπουλάκης σε κλίμα χαρμόσυνο.
Είχα παρευρεθεί και εγώ σε πολλές τέτοιες χριστουγεννιάτικες συνάξεις, όπου η παρουσία του θέρμαινε τον χώρο. Φορούσε πάντα εκείνο το ωραίο δαχτυλίδι στο χέρι, είχε την «Καθημερινή» υπό μάλης, απολάμβανε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με αυτή τη φυσικότητα κάποιου που έχει καλοπεράσει στο Παρίσι. Απολάμβανα τις διηγήσεις του, που μπορεί να ξεκινούσαν από πολλά και διαφορετικά εναύσματα, κυρίως με ερωτήσεις που πειρακτικά έκανε ο φίλος του γιατρός Νίκος Παΐσιος. Ο Μόραλης ήταν ενήμερος επί παντός και ακολουθούσε την πολιτική επικαιρότητα. Ανάμεσα, λοιπόν, στις αναμνήσεις, σε εκείνες τις χριστουγεννιάτικες συνάξεις υπήρχε πάντα και σχολιασμός των γεγονότων. Ενα από τα ανέκδοτά του εκείνης της περιόδου, λίγο πριν πεθάνει, το θυμάμαι ακόμα: «Αύριο θα πάω στον Χοακίν Αλμούνια», μας δήλωσε με στόμφο o ζωγράφος. «Τον επίτροπο Οικονομικών της Ε.Ε.;» ρωτούσαν όλοι. «Οχι, τον γιατρό μου», απαντούσε ο Μόραλης. «Ετσι τον έχω βγάλει, διότι μου κάνει όλο περικοπές και μεταρρυθμίσεις. “Κόψε αυτό, μην τρως το άλλο, μην κάνεις εκείνο”. Τα ίδια δεν μας λέει και ο Αλμούνια για την ελληνική οικονομία; Οπότε του γιατρού μου του ταιριάζει το παρατσούκλι κουτί!». Ευτυχώς, ο Μόραλης έφυγε το 2009 και δεν πρόλαβε να δει την οικονομική περιπέτεια της χώρας. Σίγουρα θα τον είχε θλίψει βαθιά, διότι είχε μέσα του ένθερμα πατριωτικά αισθήματα.
Η Μαρία Φιλοπούλου και ο «δικός μας» Δημήτρης Χαντζόπουλος.
Πριν από λίγες ημέρες, μαζευτήκαμε ξανά στην γκαλερί Ζουμπουλάκη της Κριεζώτου. Πέγκυ, Δάφνη, Θοδωρής, γνωστοί και φίλοι. Η παράδοση του εορτασμού συνεχίζεται και οι καινούργιοι παίρνουν τη σκυτάλη από τους παλιούς. Υπάρχει πάντα αυτή η ζεστασιά και η φιλοξενία των Ζουμπουλάκηδων που τα κάνει όλα ανάλαφρα και ευχάριστα. Υπάρχουν και οι αναμνήσεις, που φέρνουν στο μυαλό ανθρώπους αγαπημένους σαν τον Μόραλη. Και εκεί όπου είναι, πάλι αγγελάκια θα ζωγραφίζει, φαντάζομαι…
Και οι λιχουδιές του Στέλιου Παρλιάρου.