Επιχειρώντας μια καταβύθιση στις επτανησιακές ρίζες του και δοκιμάζοντας παράλληλα έναν σύγχρονο εικαστικό διάλογο με την ιστορία της τέχνης, ο Αλέξης Αυλάμης έχει δημιουργήσει μια σειρά νέων έργων, τα οποία εκθέτει στο Αργοστόλι, στο Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο. Εκεί θα βρίσκεται έως τις 21 Οκτωβρίου και είναι ευκαιρία για κάθε επισκέπτη της Κεφαλονιάς να δει από κοντά πώς οργανώθηκε αυτή η επικοινωνία ανάμεσα στα εκθέματα του μουσείου και τα νέα έργα του Αλέξη Αυλάμη. «Ως Επτανήσιος αισθάνθηκα συγκίνηση σε αυτόν τον χώρο και ως ζωγράφος ένιωσα ισχυρό κίνητρο να παράγω για πρώτη φορά μια σειρά σύγχρονων έργων, σε διάλογο με το παρελθόν, με απώτερο σκοπό να αντιπαραβάλω το ζωγραφισμένο είδωλο με το πραγματικό αντικείμενο μέσα στον χώρο που το φιλοξενεί, δηλαδή εντός του μουσείου».
Αυτά λέει ο Αλέξης Αυλάμης στην ιστορικό τέχνης Δώρα Μαρκάτου, την έφορο του Κοργιαλένειου, έναν άνθρωπο που πασχίζει για την πολιτιστική κληρονομιά της Κεφαλονιάς. Ετσι γεννήθηκε κάτι νέο, με καύσιμη ύλη μια παράδοση και με τη δημιουργική πνοή ενός πολυμήχανου και σκεπτόμενου καλλιτέχνη. Ο Αλέξης Αυλάμης έχει σπάνια πνευματική συγκρότηση. Κατά κύριο λόγο, επέλεξε τη μέθοδο της εγκαυστικής για τον διάλογο αυτόν, μια μέθοδο με «αξιοσημείωτη δυσκολία», την οποία χρησιμοποιεί από το 2005. Είναι αρχαιοελληνικής επινόησης ζωγραφική, όπως εξηγεί, με θερμασμένο κερί μέλισσας, ρητίνη μαστίχα ή δάμμαρη και χρωστική ουσία σε σκόνη ή λάδι. «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γιατρών με παλιές ιστορίες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ακούσματα που αφορούσαν την προσεισμική Κεφαλονιά, την ντοπιολαλιά της, την προφορική και γραπτή παράδοση από γενιά σε γενιά», λέει ο ίδιος στη Δώρα Μαρκάτου.
Προσερχόμενος με πλήρη συνείδηση να υπηρετήσει την ιδέα της έκθεσης, ο Αλέξης Αυλάμης θέλησε να γεννήσει μια νέα σχέση, εύληπτη και θερμή, με αφετηρία και έμπνευση τα εκθέματα του Κοργιαλένειου Μουσείου. «Στόχος μου ήταν να ξυπνήσω τα εκθέματα από τον λήθαργο, να τα φωτίσω… να τα βάλω σε μια διαδικασία παιχνιδιού, αλλάζοντάς τους θέση, χρώμα, κλίμακα, υλικό, ακόμη και την αρχική παρέα τους (…) Ο βασικότερος στόχος, όμως, ήταν να δώσω νέα διάσταση στη μουσειακή εμπειρία, στην περιήγηση του επισκέπτη μέσα στο μουσείο, να δει τα αντικείμενα και με μια άλλη ματιά, να προβληματιστεί πάνω στη γειτνίαση ειδώλου και πραγματικού, στο σύνορο ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό». Η έκθεση έχει τον συμβολικό τίτλο «Η ηχώ του παρελθόντος» και γίνεται αναπόφευκτα μια νέα συνθήκη για να σταθεί κανείς συνειδητά απέναντι στην Ιστορία.