Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Ολοι μας γνωρίσαμε τον Γιώργο Παυλάκη, κορυφαίο Ελληνα ιατρό και ερευνητή, από τις ζωντανές τηλεοπτικές συνδέσεις με τις ΗΠΑ κατά τους πρώτους μήνες της πανδημίας. Ψύχραιμος, με λόγο στηριγμένο πάντα σε επιχειρήματα, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου σε όλους όσοι απέρριπταν τα εμβόλια και αψηφούσαν τον κίνδυνο. Oταν λοιπόν τον είδα προχθές το βράδυ στον «Ιανό» της Σταδίου να μιλάει για το βιβλίο με τα ποιήματά του που μόλις εξέδωσε ο Καστανιώτης, μου φάνηκε περίεργο αλλά και τρυφερό: κάποιος που έχει τη δύναμη να βγάλει τη σιδερένια πανοπλία της αυθεντίας στον τομέα του και να εκτεθεί σε δήμο και σοφιστές για την ευαισθησία της ψυχής του. Ο Παυλάκης έχει ζήσει κοντά πέντε δεκαετίες στις ΗΠΑ, αλλά το μυαλό του μένει πάντα στην Ελλάδα και δη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα οποία έζησε στην «πρώτη γραμμή» ως φοιτητής Iατρικής παρέχοντας πρώτες βοήθειες σε τραυματίες και βλέποντας από κοντά το αίμα των νεκρών συντρόφων.
Επέλεξε μάλιστα αυτές τις ημέρες που κλείνουν 50 χρόνια από την εξέγερση για να παρουσιάσει τη συλλογή «Περασμένα παραμύθια», ένας τίτλος συμβολικός που συμπυκνώνει όλα όσα έκρυβε μέσα του. Φαίνεται ότι για τον ιατρό που έχει δαπανήσει τις περισσότερες ώρες της ζωής του στην έρευνα, η ποίηση ήταν μια διέξοδος. Ομως ποτέ έως σήμερα δεν είχε αποφασίσει να εκδώσει τους στίχους του. Ο «Ιανός» είχε γεμίσει πάντως από νωρίς με εκπροσώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ο Κώστας Λαλιώτης καθόταν όρθιος πλάι στον Στέφανο Τζουμάκα, η Αννα Διαμαντοπούλου πέρασε και αυτή, η Ρέα Γαλανάκη με τον Τίτο Πατρίκιο και τον Παντελή Βούλγαρη βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι. Στο πάνελ υπήρχε επίσης κάτι τρυφερό. Η μακροχρόνια φίλη του Παυλάκη, Ιωάννα Καρυστιάνη, όση ώρα μιλούσε για τη νέα ιδιότητά του τού κρατούσε το χέρι.
«”Αγάπα τον φίλο σου με τα ποιήματά του” σκέφτηκα να είναι ο τίτλος της ομιλίας μου», είπε με χιούμορ η συγγραφέας. «”Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να έχει καρδιά” έλεγε ο Λειβαδίτης και η καλοσύνη του Παυλάκη, η έγνοια του για όσους υποφέρουν είναι στο μυαλό μου ατόφια ποίηση». Ο συναγωνιστής από την εξέγερση Νίκος Σιδέρης και ο ποιητής Ντίνος Σιώτης μίλησαν και αυτοί για το βιβλίο. Στο τέλος πήρε τον λόγο ο ίδιος ο ιατρός – ποιητής, σεμνός όπως πάντα: «Το βιβλίο μου δεν είναι για το Πολυτεχνείο, αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει το κατόρθωμα της νιότης μας. Είναι απόσταγμα εμπειριών και αισθημάτων, σαν μπουκάλα στο πέλαγος και όπου πάει», είπε. Μικρή υποσημείωση: στη γεμάτη αίθουσα του «Ιανού» ελάχιστοι φορούσαν μάσκα για την COVID. Οπότε όντως είδαν τον Παυλάκη ως ποιητή και όχι ως ιατρό, που μάλλον θα τους κατακεραύνωνε που δεν τη φορούσαν…