Hταν ένα ζευγάρι συμπαθέστατων σαραντάρηδων Γάλλων που καθόταν πλάι μου σε καφέ του Κολωνακίου. Στο μικροσκοπικό τραπέζι είχαν ανοίξει τον χάρτη της Αθήνας όπου είχαν κυκλώσει τα μνημεία και τις γειτονιές που είχαν δει.
«Αlors, quoi maintenant?» (Και τώρα, τι θα κάνουμε;) αναρωτιόνταν για τι άλλο μπορεί να αξίζει από την πόλη; Προσεφέρθην να τους βοηθήσω. Η Ζιλί και o Μπρινό, Παριζιάνοι αρχιτέκτονες, επισκέπτονταν όπως μου είπαν για πρώτη φορά την Αθήνα, έχοντας πάει μόνο στα νησιά μας. Μέσα σε τρεις ημέρες είχαν δει τα πάντα, από την Ακρόπολη και το Θησείο, ώς τον Κεραμεικό, το Παγκράτι με τα μπαρ του, το εμπορικό τρίγωνο, το Μουσείο Γουλανδρή και το Εθνικό Αρχαιολογικό. Τους πρότεινα μια βόλτα στο Ιδρυμα Νιάρχος.
«Ενδιαφέρον», μου απάντησαν και συμπλήρωσαν, «Αφού είναι κοντά στη θάλασσα, θα κάνουμε βόλτα και εκεί πλάι στο νερό. Ετσι δεν είναι; Τους εξήγησα ότι δεν μπορούν, πως το παραλιακό μέτωπο μέχρι και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν περπατιέται. Με κοίταζαν απορημένοι. «Μα γιατί;».
Ως Αθηναία, μπήκα απολογούμενη στη συζήτηση που προσπαθούσα να αποφύγω. Οι δυο Γάλλοι είχαν πολλές καλοπροαίρετες απορίες για την ελληνική πρωτεύουσα. Και μιας και τους συστήθηκα ως δημοσιογράφος αποφάσισαν πως ήμουν το καταλληλότερο πρόσωπο για να τις λύσω.
Παραθέτω μερικές από αυτές: Γιατί η Αθήνα είναι τόσο βρώμικη; Γιατί έχει παντού αυτοκίνητα ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια; Γιατί πολλά μνημεία και αρχαιολογικές περιοχές δεν έχουν ψηφιακούς οδηγούς με QRC κωδικούς; Γιατί τα λεωφορεία είναι σε τόσο κακή κατάσταση και με τόσο αραιά δρομολόγια; Γιατί η Αθήνα δεν κατάφερε να προστατεύσει την αρχιτεκτονική της κληρονομιά;
Δεν είχαν καθόλου επικριτικό ύφος. Δεν ήταν οι σνομπ Παριζιάνοι. Αντιθέτως ήθελαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Ψέλλιζα κάποιες δικαιολογίες για την οικονομική κρίση και πως τώρα έχουμε αρχίσει και εμείς να ορθοποδούμε, για την κατάρρευση των υποδομών από έλλειψη συντήρησης, αλλά και πάλι οι συνομιλητές μου με κοίταγαν σαν να τους έλεγα μισές αλήθειες.
Νομίζω ότι κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ πιο εύκολο να «πουλά» η Ελλάδα τη μυθική αύρα του Αιγαίου και του Ιονίου, να φεύγουν οι παραθεριστές από τα νησιά μας κάθε θέρος ίσως με κάποια παράπονα αλλά και με πολλές θετικές εμπειρίες. Η Αθήνα όμως χωλαίνει, η εικόνα που εκπέμπουμε για δωδεκάμηνο τουρισμό λόγω του ηλιόλουστου καιρού και τον χειμώνα, μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα. Οτι δηλαδή έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να μην ξενίζονται όσοι μας επισκέπτονται από απλά πράγματα καθημερινής οργάνωσης.
Τουλάχιστον η Ζιλί και ο Μπρινό μου ανέφεραν έναν λόγο που θα τους έκανε να γυρίσουν πίσω στην Αθήνα: «Οι Αθηναίοι ξέρουν να περνάνε καλά, παρά τις ταλαιπωρίες που ζουν». Κάτι είναι και αυτό.